Μία έρευνα θα παραθέσουμε εδώ, στηριγμένη σε επίσημους πίνακες από
διεθνής οργανισμούς. Τα στοιχεία αυτά, αν κι επίσημα, όσο και έγκυρα,
μην περιμένετε να τα μάθετε ποτέ από τα ΜΜΕ και θα διαπιστώσετε γρήγορα
γιατί.
Στον παραπάνω πίνακα (ΟΟΣΑ) βλέπουμε τις δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας (GRC) σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνες των υπολοίπων χωρών του ΟΟΣΑ, σε σχέση % του αντίστοιχου ΑΕΠ τους. Βλέπετε κάποιο πρόβλημα?
Στον επόμενο πίνακα (eurostat) μπορούμε να δούμε τις δαπάνες της γενικής κυβέρνησης για τις χώρες της ΕΕ (εντός κι εκτός ευρωζώνης). Οι 2 μωβ γραμμές στο πάνω μέρος του πίνακα, αποτυπώνουν τον μέσο όρο των χωρών. Η χώρα μας είναι κοντά στην μέσο όρο.
Πέραν των δημόσιων δαπανών όμως, μήπως έχουμε μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων? Για να δούμε τον επόμενο πίνακα του ΟΟΣΑ, όπου φαίνεται συγκριτικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων σε ποσοστό του συνόλου των εργαζομένων:
Η Ελλάδα (14,1%) βρίσκεται και πάλι στο μέσον του πίνακα, έχοντας πιο ψηλά χώρες ακόμη και με διπλάσιο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων (Νορβηγία 28,8%, Σουηδία 28,3%, Γαλλία 21,9%).
Παρά το γεγονός όμως ότι ούτε οι δημόσιες δαπάνες, αλλά ούτε κι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι υπερβολικός, μήπως υπάρχει αυξημένο μισθολογικό κόστος για τους δημόσιους υπαλλήλους της χώρας μας?
Ας δούμε τον επόμενο συγκριτικό πίνακα, όπου φαίνεται το μισθολογικό κόστος του συνόλου των δημ. υπαλλήλων ως ποσοστό του ΑΕΠ:
Φαίνεται λοιπόν, ότι δεν έχουμε πρόβλημα μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, ούτε μεγάλης μισθολογικής δαπάνης για αυτούς. Γιατί όμως δεν λειτουργούσε σωστά το κράτος, κάτι που όλοι μας έχουμε διαπιστώσει?
Μήπως γιατί έπρεπε ο κρατικός μηχανισμός να είναι και να παραμένει αδύναμος, έτσι ώστε να στηριχθεί η διαφθορά και η εξυπηρέτηση των υμετέρων, κουμπάρων, φίλων, γνωστών και κομματικών στηριγμάτων πάσης φύσεως?
Μήπως για να έχουμε πάντα ένα χαλί (κακός δημόσιος τομέας) για να κρύβουμε από κάτω την κακή διαχείριση, αλλά και την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος?
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένας απολύτως δόλος, ποιος είχε την τελική ευθύνη της οργάνωσης όλου του δημόσιου τομέα, έτσι ώστε αυτός να είναι αποτελεσματικός κι αποδοτικός? Οι δημόσιοι υπάλληλοι?
Πως θα μπορούσε όμως το εκάστοτε κόμμα εξουσίας που γίνονταν κυβέρνηση να οργανώσει σωστά κι αποδοτικά, τους κομματικούς εγκάθετους, στους οποίους υποσχέθηκε αιώνια ασφάλεια κι αντιπαραγωγικότητα (ενίοτε και συνενοχή για τα επόμενα πάσης φύσεως ρουσφέτια), ως αντάλλαγμα της κομματικής τους αφοσίωσης?
Είναι τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι άνθρωποι, που τώρα έρχονται ως εγγυητές της πορείας μας στην ευρωζώνη, ως σωτήρες της ίδιας της ύπαρξης της χώρας. Είναι οι ίδιοι που ξαφνικά ανακαλύπτουν την Ελλάδα που κυβέρνησαν και τις αρρώστιες που της μετέδωσαν, λες και τόσες δεκαετίες ήταν σε άλλο κράτος ή σε άλλον πλανήτη και δεν ήξεραν τίποτα για τον φόνο, πολύ περισσότερο για τον φονιά.
Ένα διεφθαρμένο λοιπόν κράτος χρειάζεται τα παρακάτω:
1. Μεγάλη γραφειοκρατία για να προστατεύονται αυτοί που την παρακάμπτουν. Η γραφειοκρατία εδώ, λειτουργεί σαν το στεγανό τοίχος προστασίας της διαφθοράς. Όσοι είναι εκτός του παιχνιδιού μπλέκουν και δεν ξεμπλέκουν ποτέ, όσοι είναι μέσα στο παιχνίδι, λαδώνουν και ξεμπλέκουν αμέσως...θαύμα...θαύμα..!!!
2. Χρειάζεται ο μύθος των κακών δημοσίων υπαλλήλων που φταίνε γιατί ο εκτός διαφθοράς δεν μπορεί να βγάλει άκρη και ταλαιπωρείται. Οι ίδιοι "κακοί" δημόσιοι υπάλληλοι λειτουργούν μέσα στη διαφθορά με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
3. Χρειάζεται όμως και ο μύθος της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών (προφανώς φοροδιαφεύγουν) για να εξηγούνται τα ελλείμματα, για να δικαιολογούνται τα δάνεια επί δανείων, που έρχονταν για να "επιδοτήσουν" την εκτεταμένη διαφθορά.
Κάπως έτσι στήθηκε ο μύθος "τα φάγαμε όλοι μαζί". Το βιβλίο που συγγράφει ο Πάγκαλος και θα έχει στοιχεία περί της διαφθοράς, υποψιάζομαι ότι θα λέει αλήθεια. Αυτό όμως που διαφεύγει από εμάς (από τον Πάγκαλο δεν διαφεύγει τίποτα), είναι ότι η συνύπαρξη σε αυτές τις κυβερνήσεις και η άσκηση εξουσίας επί σειρά ετών, εμπεριέχει συνενοχή, έστω κι αν αυτή είναι η σιωπή για τον φόνο.
Άποψή μου είναι, ότι όσοι εξελέγησαν βουλευτές και ιδιαίτερα μέλη κυβερνήσεων από το 1974 έως σήμερα, έχουν τεκμήριο ενοχής (κι όχι αθωότητας) και μία ευνομούμενη πολιτεία, θα έπρεπε να τους κάτσει σε ένα σκαμνί για να αποδείξουν, ένας ένας, την αθωότητά τους.
Μετά...θα ασχολούμασταν με τον μπακάλη και τον ταβερνιάρη, που δεν κόβουν αποδείξεις.
Στον παραπάνω πίνακα (ΟΟΣΑ) βλέπουμε τις δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας (GRC) σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνες των υπολοίπων χωρών του ΟΟΣΑ, σε σχέση % του αντίστοιχου ΑΕΠ τους. Βλέπετε κάποιο πρόβλημα?
Στον επόμενο πίνακα (eurostat) μπορούμε να δούμε τις δαπάνες της γενικής κυβέρνησης για τις χώρες της ΕΕ (εντός κι εκτός ευρωζώνης). Οι 2 μωβ γραμμές στο πάνω μέρος του πίνακα, αποτυπώνουν τον μέσο όρο των χωρών. Η χώρα μας είναι κοντά στην μέσο όρο.
Πέραν των δημόσιων δαπανών όμως, μήπως έχουμε μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων? Για να δούμε τον επόμενο πίνακα του ΟΟΣΑ, όπου φαίνεται συγκριτικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων σε ποσοστό του συνόλου των εργαζομένων:
Η Ελλάδα (14,1%) βρίσκεται και πάλι στο μέσον του πίνακα, έχοντας πιο ψηλά χώρες ακόμη και με διπλάσιο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων (Νορβηγία 28,8%, Σουηδία 28,3%, Γαλλία 21,9%).
Παρά το γεγονός όμως ότι ούτε οι δημόσιες δαπάνες, αλλά ούτε κι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι υπερβολικός, μήπως υπάρχει αυξημένο μισθολογικό κόστος για τους δημόσιους υπαλλήλους της χώρας μας?
Ας δούμε τον επόμενο συγκριτικό πίνακα, όπου φαίνεται το μισθολογικό κόστος του συνόλου των δημ. υπαλλήλων ως ποσοστό του ΑΕΠ:
Φαίνεται λοιπόν, ότι δεν έχουμε πρόβλημα μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, ούτε μεγάλης μισθολογικής δαπάνης για αυτούς. Γιατί όμως δεν λειτουργούσε σωστά το κράτος, κάτι που όλοι μας έχουμε διαπιστώσει?
Μήπως γιατί έπρεπε ο κρατικός μηχανισμός να είναι και να παραμένει αδύναμος, έτσι ώστε να στηριχθεί η διαφθορά και η εξυπηρέτηση των υμετέρων, κουμπάρων, φίλων, γνωστών και κομματικών στηριγμάτων πάσης φύσεως?
Μήπως για να έχουμε πάντα ένα χαλί (κακός δημόσιος τομέας) για να κρύβουμε από κάτω την κακή διαχείριση, αλλά και την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος?
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένας απολύτως δόλος, ποιος είχε την τελική ευθύνη της οργάνωσης όλου του δημόσιου τομέα, έτσι ώστε αυτός να είναι αποτελεσματικός κι αποδοτικός? Οι δημόσιοι υπάλληλοι?
Πως θα μπορούσε όμως το εκάστοτε κόμμα εξουσίας που γίνονταν κυβέρνηση να οργανώσει σωστά κι αποδοτικά, τους κομματικούς εγκάθετους, στους οποίους υποσχέθηκε αιώνια ασφάλεια κι αντιπαραγωγικότητα (ενίοτε και συνενοχή για τα επόμενα πάσης φύσεως ρουσφέτια), ως αντάλλαγμα της κομματικής τους αφοσίωσης?
Είναι τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι άνθρωποι, που τώρα έρχονται ως εγγυητές της πορείας μας στην ευρωζώνη, ως σωτήρες της ίδιας της ύπαρξης της χώρας. Είναι οι ίδιοι που ξαφνικά ανακαλύπτουν την Ελλάδα που κυβέρνησαν και τις αρρώστιες που της μετέδωσαν, λες και τόσες δεκαετίες ήταν σε άλλο κράτος ή σε άλλον πλανήτη και δεν ήξεραν τίποτα για τον φόνο, πολύ περισσότερο για τον φονιά.
Ένα διεφθαρμένο λοιπόν κράτος χρειάζεται τα παρακάτω:
1. Μεγάλη γραφειοκρατία για να προστατεύονται αυτοί που την παρακάμπτουν. Η γραφειοκρατία εδώ, λειτουργεί σαν το στεγανό τοίχος προστασίας της διαφθοράς. Όσοι είναι εκτός του παιχνιδιού μπλέκουν και δεν ξεμπλέκουν ποτέ, όσοι είναι μέσα στο παιχνίδι, λαδώνουν και ξεμπλέκουν αμέσως...θαύμα...θαύμα..!!!
2. Χρειάζεται ο μύθος των κακών δημοσίων υπαλλήλων που φταίνε γιατί ο εκτός διαφθοράς δεν μπορεί να βγάλει άκρη και ταλαιπωρείται. Οι ίδιοι "κακοί" δημόσιοι υπάλληλοι λειτουργούν μέσα στη διαφθορά με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
3. Χρειάζεται όμως και ο μύθος της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών (προφανώς φοροδιαφεύγουν) για να εξηγούνται τα ελλείμματα, για να δικαιολογούνται τα δάνεια επί δανείων, που έρχονταν για να "επιδοτήσουν" την εκτεταμένη διαφθορά.
Κάπως έτσι στήθηκε ο μύθος "τα φάγαμε όλοι μαζί". Το βιβλίο που συγγράφει ο Πάγκαλος και θα έχει στοιχεία περί της διαφθοράς, υποψιάζομαι ότι θα λέει αλήθεια. Αυτό όμως που διαφεύγει από εμάς (από τον Πάγκαλο δεν διαφεύγει τίποτα), είναι ότι η συνύπαρξη σε αυτές τις κυβερνήσεις και η άσκηση εξουσίας επί σειρά ετών, εμπεριέχει συνενοχή, έστω κι αν αυτή είναι η σιωπή για τον φόνο.
Άποψή μου είναι, ότι όσοι εξελέγησαν βουλευτές και ιδιαίτερα μέλη κυβερνήσεων από το 1974 έως σήμερα, έχουν τεκμήριο ενοχής (κι όχι αθωότητας) και μία ευνομούμενη πολιτεία, θα έπρεπε να τους κάτσει σε ένα σκαμνί για να αποδείξουν, ένας ένας, την αθωότητά τους.
Μετά...θα ασχολούμασταν με τον μπακάλη και τον ταβερνιάρη, που δεν κόβουν αποδείξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου