ΕΡΤ

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΩΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ



Προσπαθώ τόσο καιρό να σκεφτώ τι ακριβώς μου θυμίζουν οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες για να εκβιάζουν και να εκφοβίζουν το κόσμο. Τελικά η εικόνα δένει άψογα αν στη θέση της κυβέρνησης βάλεις μια εισπρακτική εταιρεία. Ξέρετε τις γνωστές τους περισσότερους από εμάς εισπρακτικές που έχουν αγοράσει τα χρέη μας και βάζουν από δικηγορικά γραφεία παιδάκια να εκπαιδεύονται σε μπράβους.

Θα σου πάρω το σπίτι, θα σε στείλω φυλακή, θα σου πάρουμε και τα σώβρακα που φοράς

Μα δεν έχω να σας πληρώσω. Έχει συμβεί....

Δεν μας ενδιαφέρει τι έχει συμβεί κύριε, να το σκεφτόσασταν πριν πάρετε τα λεφτά. Τότε που τα έτρωγες καλά ήταν?

Είναι εκείνες οι φωνές που ανάγκασαν τη μισή Ελλάδα να μην απαντά σε απόκρυψη, να αλλάζει αριθμό στο σταθερό, να κάνει πρόβες πως να απαντήσει στο επόμενο τηλεφώνημα. Είναι εκείνες οι φωνές που έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να συνειδητοποιήσουν τη στυγνότητα του δανειστή, την μετατροπή του καλού πελάτη σε στοχοποιούμενο αλήτη που ή θα πληρώσει ή θα τον λιώσουν.

Αρχίζω και πιστεύω ειλικρινά, πως πλέον πριν να εκλέγεται κάποιος σε θέσης εξουσίας οποιασδήποτε μορφής (Υπουργός, βουλευτής, ανώτερο στέλεχος σε κάποια ΔΕΚΟ, εφοριακός, ή οτιδήποτε άλλο που θα έχει καθήκον να κανονίζει τις εισπράξεις) περνάει ένα καλό σεμινάριο από κάποια εισπρακτική.

Προσπαθώ να καταλάβω μάλιστα από τις φωνές διαφόρων που ακούω στη τηλεόραση μήπως ήταν οι ίδιοι που τηλεφωνούσαν από τη Τράπεζα με απειλές κι εκφοβισμούς..

Είναι λογικό σε μια τραπεζική δημοκρατία οι τακτικές που χρησιμοποιούνται να είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των τοκογλυφικών ιδρυμάτων. 

Μπορείς να συγκινήσεις μια εισπρακτική λέγοντας πως δεν πληρώνεις γιατί πτώχευσες, γιατί είχες έναν άρρωστο και κατανάλωσες ότι είχες και δεν είχες για να τον σώσεις, γιατί έχεις ελάχιστα χρήματα πλέον για το φαΐ των παιδιών σου γιατί έμεινες άνεργος, πως σου ήρθε η ζωή το πάνω κάτω και βρέθηκες σε άθλια θέση? Καρφί δεν τους καίγεται. Καρφί δεν τους καίγεται αν σε πετάξουν έξω από το σπίτι, αν σου πάρουν ότι κινητό και ακίνητο έχεις, αν ζήσεις ή αν πηδήξεις από το μπαλκόνι τρελαμένος από τη καταστροφή που σου έχει συμβεί και τη ντροπή να έχεις καταντήσει ένας ζητιάνος.

Ίσως αν βάλουμε στη σωστή θέση όσους μας υποδεικνύουν πλέον τι πρέπει να κάνουμε και τι θα πάθουμε αν δεν το κάνουμε, να μπορούμε να τους συμπεριφερθούμε ανάλογα. Είναι καιρός να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τους ντόπιους τροικανούς σαν σωτήρες και να δούμε το αληθινό τους πρόσωπο, όπως ακριβώς είναι.

Υπάλληλοι κάποιας εισπρακτικής τραπέζης

Guardian: Η Ελλάδα... ξεμένει από φάρμακα


Woman at state health fund office in Athens
A woman gestures at the state health fund office in Athens. Chemists say patients have been going from pharmacy to pharmacy in search of prescription drugs. Photograph: John Kolesidis/Reuters

Αντιμέτωπη με ανθρωπιστική κρίση είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του Guardian, που τιτλοφορείται "Η Ελλάδα ...ξεμένει από φάρμακα". 

Εκατοντάδες ασθενείς στερούνται της θεραπείας τους επειδή το ελληνικό κράτος οφείλει πολλά χρήματα στις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες είναι έτοιμες ακόμα και να αποσύρουν φάρμακα από την ελληνική αγορά, αναφέρει το ρεπορτάζ και συνεχίζει: "Η κυβέρνηση έχει καταρτίσει μια λίστα με περισσότερες από 50 φαρμακευτικές εταιρείες που τις κατηγορεί για ανάσχεση των προμηθειών προς τη χώρα μας εξαιτίας των χαμηλών τιμών. Περισσότερα από 200 φαρμακευτικά προϊόντα επηρεάζονται άμεσα από αυτή την κατάσταση συμπεριλαμβανομένων θεραπειών για αρθρίτιδα, ηπατίτιδα c και υπέρταση, αντιβιοτικά, φάρμακα για τη χοληστερίνη και άλλα".

Στο κείμενο τονίζεται ότι ο ελβετικός Ερυθρός Σταυρός σταμάτησε την παροχή αίματος προς την Ελλάδα, επειδή η χώρα μας δεν έχει πληρώσει όταν έπρεπε τις οφειλές της.

Ο ερχόμενος μήνας είναι αποφασιστικός για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Ελλάδα, καταλήγει το άρθρο, γιατί αυτές τις μέρες επισκέπτεται τη χώρα κλιμάκιο της Τρόικας με στόχο την περαιτέρω εξοικονόμηση δαπανών.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Άταφη γυναίκα εδώ και τρεις μέρες λόγω ανέχειας


Πριν από τρεις ημέρες έχασε την μάχη με τον καρκίνο μια 62χρονη γυναίκα. Η ωμή αλήθεια, βέβαια, είναι ότι λόγω οικονομικής ανέχειας δεν κατάφερε ποτέ να δώσει αυτή την «μάχη». Σήμερα, τρεις μέρες αργότερα παραμένει άταφη στο νεκροταφείο Σχιστού, καθώς ούτε η ίδια αλλά ούτε και οι συγγενείς της έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τα έξοδα της ταφής. Το θέμα έφερε στο προσκήνιο ο Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου.



Όπως τονίζει ο κ. Κανάκης, στην Εφημερίδα των Συντακτών, «ο μόνος τρόπος να ταφεί αυτή η γυναίκα είναι να απευθυνθούν οι Γιατροί του Κόσμου στον εισαγγελέα για να λάβει την απόφαση της δωρεάν ταφής». Όπως αναφέρει ο ίδιος η γυναίκα εκείνη στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας της είχε επισκεφθεί το πολυϊατρείο των ΓτΚ στο Πέραμα.

Οι ΓτΚ έμαθαν για τον θάνατο της γυναίκας από τους οικείους της, και στην συνέχεια απευθύνθηκαν στον Δήμο για να της χορηγηθεί βεβαίωση απορίας. Ο Δήμος, όμως, έκρινε ότι δεν μπορεί να χορηγήσει τέτοια βεβαίωση καθώς η γυναίκα είχε ήδη πεθάνει. Οι Γιατροί του Κόσμου αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο θέμα προσωπικά, και δηλώνουν ότι θα κάνουν ότι μπορούν για να πραγματοποιηθεί η ταφή της ασθενούς τους.

Πολλοί είναι οι συγγενείς βαριά ασθενών που τους εγκαταλείπουν τις τελευταίες ώρες λόγω οικονομικής ανέχειας αυτή την περίοδο, όπως έχουν παρατηρήσει οι ΓτΚ, και όπως συνέβη και στην συγκεκριμένη περίπτωση, που δεν είναι μοναδική. Εάν κανείς είναι ασφαλισμένος ή δεν χρωστά την ασφάλισή του μπορεί να έχει την άνεση μιας ταφής. Σε αντίθετη περίπτωση τα πράγματα δεν είναι τόσο αξιοπρεπή... 


Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι,  χωρίς δικαίωμα στην υγεία, στο τέλος πεθαίνουν και τότε, δεν δικαιούνται ούτε ταφή!

Όλοι εσείς που διακατέχεστε από δημοσιονομική μανία, πως νιώθετε? Παράπλευρες απώλειες θα μου πείτε, να συμφωνήσω, αλλά συμφωνείστε κι εσείς πως ήδη έχετε καταντήσει...ανθρωποφάγοι!!!

Υ.Γ. Πως δεν σκεφτήκαμε ακόμη κάποια αναπτυξιακή μπίζνα? Ας πούμε να ανακυκλώνουμε τους νεκρούς και να τους κάνουμε λίπασμα...

Θα έγραφα..."σα δε ντρέπεστε"...αλλά ποιος ντρέπεται?

Τα πέντε στάδια


Τα πέντε στάδια του θανάτου (του χωρισμού, της απόλυσης, της χρεοκοπίας και άλλων ευτυχών γεγονότων)



«Για τους χριστιανούς ο θάνατος είναι προαγωγή.»
                                                            Bob Fosse



Ας το παραδεχτούμε: Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα –κάποιοι μπορεί και νύχτα.

Όπως είπε και ένας Αμερικάνος: 

«Δύο πράγματα είναι βέβαια στη ζωή: Ο θάνατος και οι φόροι.»

Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, οι εφοπλιστές και οι λοιποί μεγαλοληστές καταφέρνουν να αποφεύγουν τους φόρους, αλλά το θάνατο δεν νομίζω να τον αποφύγουν.

Επειδή το Γελωτοποιό δεν τον διαβάζουν εφοπλιστές, ας ασχοληθούμε με εμάς, τους κοινούς θνητούς, που και φόρους πληρώνουμε και πεθαίνουμε.

Πως θα αντιδρούσατε αν αύριο σας έλεγε ο γιατρός σας ότι σας έχουν μείνει πέντε μήνες ζωής;

Δεν ξέρετε;

Μην ανησυχείτε, ο Γελωτοποιός φροντίζει για σας.

Το 1969 η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος, στο βιβλίο της “On death and Dying”, περιέγραψε τα πέντε στάδια του θανάτου, πως δηλαδή αντιδρούν οι άνθρωποι σε μια τέτοια αποκάλυψη.

Αυτά τα στάδια είναι:

Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή.


Για να το κάνουμε πιο λιανά πάει κάπως έτσι:

Άρνηση: «Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει, εγώ αισθάνομαι μια χαρά, μόλις κατάφερα να πάρω απαλλαγή από το χαράτσι και έχω προγραμματίσει να πάω διακοπές στην Νάξο το καλοκαίρι.»

Θυμός: «Τι σόι γιατρός είσαι εσύ; Μου λες έτσι απλά ότι θα πεθάνω; Τζάμπα πληρώνω ΤΕΒΕ τόσα χρόνια; Εγχείρισε με, κάνε μου θεραπεία, κάνε κάτι, βρε παλιο*%&^*^3&2$#%.»

Διαπραγμάτευση: «Είναι σίγουρα τόσο; Αν ξεκινήσω να κάνω υγιεινή διατροφή και γυμναστική; Θα κόψω το παστουρμά και το τσιγάρο, το υπόσχομαι... Έχω ακούσει ότι η σπιρουλίνα κάνει θαύματα... Κι αν πήγαινα στην Παναγιά της Τήνου;»

Κατάθλιψη: «Πεθαίνω! Σε έξι μήνες... Τι; Σε πέντε μήνες; Πεθαίνω! Και έδωσα προκαταβολή για τις διακοπές. Σε πέντε μήνες! Όσο καιρό έχω να κάνω σεξ.»

Αποδοχή: «Έχω άλλους πέντε μήνες. Σιγά μην ξαναπληρώσω λογαριασμό. Αύριο θα πάω στο αφεντικό και θα του ρίξω ένα γερό χέσιμο. Μετά θα χωρίσω και τη γυναίκα μου, θα πουλήσω το σπίτι και θα πάω στη Τζαμάικα.»

Αυτό το μοντέλο, των πέντε σταδίων, μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε τι που τελειώνει. Η αντίδραση των ανθρώπων είναι σχεδόν πάντα παρόμοια.


Για παράδειγμα σε έναν χωρισμό:

Άρνηση: «Όχι! Όχι! Δε γίνεται να χωρίσουμε. Πλάκα κάνεις. Πες μου ότι κάνεις πλάκα... Δεν μπορούμε να χωρίσουμε εμείς. Εμείς; Άσε τη Ρούλα με τον Νίκο, αυτοί πάντα στα χωρίσματα ήταν και δεν τό ‘παιρναν απόφαση. Αλλά εμείς είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Δε γίνεται να χωρίσουμε. Τόσα χρόνια...»

Θυμός: «Καριόλη, παλιοκαθίκι (σπάσιμο πιάτων, εκσφεντόνιση αντικειμένων). Σπατάλησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και τώρα μου λες ότι χωρίζουμε; Θα σε σκοτώσω πρώτα (εκσφεντόνιση βαρύτερων αντικειμένων).»

Διαπραγμάτευση: «Άκου, άκου... Μπορούμε να προσπαθήσουμε πάλι. Δεν πειράζει που πήδηξες το τσουλάκι, δεν πειράζει, θα το καταπιώ. Μείνε στο σπίτι και θα βρούμε μια λύση... Θα πάω να κάνω ανόρθωση.»

Κατάθλιψη: «Τι θα κάνω μόνη μου; Μεγάλωσα, πάχυνα, δεν είμαι κοριτσάκι πια... Δε θα γίνω ποτέ μάνα! Δε θα ξαναγαπήσω κανέναν, δε θα με αγαπήσει κανένας. Θα μείνω μόνη, θα γεράσω μόνη, θα πεθάνω μόνη.»

Αποδοχή: «Να σου πω κάτι; Καλόν αέρα στα πανιά σου. Οικονομικά ανεξάρτητη είμαι και το σπίτι δικό μου είναι, ξεκίνα να μαζεύεις... Δε με πήραν και τα χρόνια. Καλά κρατιέμαι ακόμα, ξέρω και τα κόλπα μου, θα τη βρω την άκρη... Άσε που ποτέ δεν ευχαριστήθηκα το σεξ μαζί σου. Σαν να το κάνω με ψάρι. Ενώ ο Γιώργος... Ναι, ο Γιώργος, ο φίλος σου... Και μια και το ανέφερα κάπου εδώ έχω το τηλέφωνο του, τώρα πρόσφατα δε χώρισε κι αυτός;»


Το ίδιο μοντέλο στην απόλυση:

Άρνηση: «Τι;;; Δεν μπορείτε να με απολύσετε, εγώ κρατάω όλη την επιχείρηση και... Έχω πέντε παιδιά, πως θα τα ζήσω;»

Θυμός: «Θα σας κάνω καταγγελία. Τώρα κιόλας πάω στην επιθεώρηση...
Είκοσι χρόνια σας δίνω τον καλύτερο μου εαυτό κι εσείς με πετάτε σαν σκουπίδι; Θα πάω στο δικηγόρο μου, θα σας βγάλω στα κανάλια, θα το κάψω το μπουρδέλο.»

Διαπραγμάτευση: «Γιατί δεν απολύετε τον Καρατάσο; Έξι μήνες είναι στην εταιρία, δε θα πληρώσετε και αποζημίωση. Οικογένεια δεν έχει, νέος είναι, θα βρει κάτι άλλο να κάνει... Μήπως να μου κάνετε μια μείωση; Θα δουλεύω και τις Κυριακές, τι να το κάνω το ρεπό;»

Κατάθλιψη: «Ποιος θα με προσλάβει τώρα; Σαράντα πέντε χρονών είμαι και δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο... Δεν πρόκειται να ξαναβρώ δουλειά, ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι είναι εκεί έξω, κι έχω και το στεγαστικό να τρέχει, θα μου πάρουν το σπίτι...»

Αποδοχή: «Θα βρω κάτι καλύτερο. Χωρίς αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου... Θα γυρίσω στο χωριό. Έχω τις ελιές μου εκεί, θα πουλάω το λάδι μου μέσω ίντερνετ, θα φυτεύω τα λαχανικά μου, θα τη βρω την άκρη. Και τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν στον καθαρό αέρα, όχι σ’ αυτήν την ποντικοπαγίδα.»

Η καλύτερη, όμως, εφαρμογή αυτού του μοντέλου, των πέντε σταδίων, είναι στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, μετά τον κλονισμό που επήλθε όταν αντιληφθήκαμε ότι δεν είμαστε η «Δανία του Νότου» καθώς και ότι οι εταίροι δε μας δέχτηκαν στο ευρώ επειδή ο Πλάτωνας δίδασκε κάτω από τις ελιές της Αττικής γης.


Άρνηση: Λεφτά υπάρχουν. Οι εκλογές του 2009. Όλα δείχνουν ότι το πετρέλαιο στον ελληνικό καυστήρα τέλειωσε, αλλά εμείς δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δίνουμε αυτοδυναμία στο «γιατρό» που μας λέει ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν, ενώ μας χώνει στο φέρετρο.

Θυμός: Οι Αγανακτισμένοι, η λαϊκή μέθεξη και οργή στο ζενίθ, διαδηλώσεις-συγκρούσεις-χημικά, μούτζες και παρελάσεις, η Χρυσή Αυγή γίνεται κόμμα, δεν πληρώνουμε τα διόδια, στέλνουμε εξώδικα στη ΔΕΗ, κρεμάλες στη Βουλή, Παπούλια άντε και...

Διαπραγμάτευση: Ο Σαμαράς θα διαπραγματευτεί το χρέος, ο Βενιζέλος δεν είναι Παπανδρέου, ο Κουβέλης είναι αριστερός, ο Τσίπρας θα κάνει την έκπληξη, ο Μιχαλολιάκος θα ξεβρωμίσει τον τόπο, ίσως οι ξένοι να μας ρίξουν και λίγο κούρεμα, να τη και η ανάπτυξη που έρχεται, όχι αμέσως αλλά σε ένα-δύο-πέντε-είκοσι χρόνια, διακανονισμοί στους λογαριασμούς, θα τη βγάλουμε ζωντανοί κι αυτόν τον μήνα και μετά... Βλέπουμε.

Κατάθλιψη: Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, τα μισά μικρομάγαζα κλείνουν, οι μεγάλες επιχειρήσεις στο άρθρο 99, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για να «εξυγιανθεί», στη Βουλή στήνουν τον μπερντέ κάθε βράδυ, οι φόροι αυξάνονται, τα τέλη αυξάνονται, η αστυνομική βία αυξάνεται, τα χρέη μας αυξάνονται, και τι σημασία έχει να πάμε στην πορεία, τι σημασία έχει να αντιδράσουμε, όλα είναι προδιαγεγραμμένα, είμαστε αθύρματα στα χέρια των μεγάλων, και θα μας κόψουν το ρεύμα, το τηλέφωνο, το κεφάλι, θα μας πάρουν το σπίτι, θα μας βάλουν φυλακή, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε;

 

Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε τώρα: Στο στάδιο της κατάθλιψης. Κοινωνική και οικουμενική κατάθλιψη. Γιατί αντιληφθήκαμε ότι είμαστε  «ήρωες» ενός βιβλίου με τίτλο: «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».

Το αρνηθήκαμε, θυμώσαμε, το διαπραγματευτήκαμε, πάθαμε κατάθλιψη και τώρα είναι η ώρα... Της αποδοχής.

Περιμένετε!!

Μην αρχίσετε να με βρίζετε εν χορώ.

Σας ακούω να φωνάζετε: «Τι λέει αυτός ο καραγκιόζης; Αποδοχή; Μήπως θέλει να μας μοιράσει και σταυρωμένα ψηφοδέλτια της ΝΔ;»

Πάταξον μεν, άκουσον δε.

Όχι της αποδοχής με τον τρόπο της κατάθλιψης, όχι παραίτηση.

Η αποδοχή της αλήθειας εμπεριέχει την καινούρια αρχή.

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να εμμένεις στα λάθη σου.

Να παρακαλάς τον πρώην εργοδότη σου να σε πάρει πίσω, να τηλεφωνείς στον πρώην σύζυγο κλαίγοντας, να πίνεις τα ματζούνια του κάθε τσαρλατάνου, να ψηφίζεις ελπίζοντας να ξαναγίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες-Siemens-Βατοπέδι κι εσύ να μπορείς να παίρνεις δάνεια για να ξεπληρώσεις τα δάνεια που χρωστάς.


Αυτό τέλειωσε. Ο «χρυσός αιώνας» του ευρώ τέλειωσε. Και, όπως φάνηκε, ήταν κάλπικος.


«Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα αν η σκέψη μείνει στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα», λέει ο γερο-Αϊνστάιν.

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω, πρέπει να ανεβούμε ένα επίπεδο. Αλλιώς game over.

Και για να ανεβούμε επίπεδο πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε το θάνατο της παλιάς Ελλάδας, με όλα τα παρελκόμενα.

Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε την Ελλάδα με μηχανικά μέσα στη ζωή. Ας βγάλουμε την πρίζα να τελειώνει αυτή η ιλαροτραγωδία. Γιατί μόνο αν πεθάνει μπορεί να έρθει και η ανάσταση.

Και αν δε σας αρέσει αυτή η λέξη ούτε η φθαρμένη από την υπερβολική χρήση «επανάσταση», τότε ίσως να πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια κάπως άγνωστη λέξη, όπως  «εξανάσταση».

Στις λέξεις θα κολλήσουμε; Εδώ το πτώμα έχει αρχίσει να βρομάει.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η αξία μιας ζωής

Στον καιρό της κρίσης πολλοί ρωτούν: 

Υπάρχει τρόπος να υπολογιστεί το ανθρώπινο κόστος της;

 Όταν π.χ. κάποιος αυτοκτονεί επειδή δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ψυχολογικά, αδυνατώντας να συντηρήσει την οικογένειά του, ή όταν κάποιος άλλος λυγίζει κάτω από το βάρος του άγχους το οποίο του κόβει το νήμα της ζωής, μπορούμε να ποσοτικοποιήσουμε την απώλεια αυτή, εκφράζοντάς την σε ευρώ και λεπτά; 

Η συνετή και ανθρώπινη απάντηση είναι ένα τεράστιο «όχι». 

Οποιαδήποτε προσπάθεια «τιμολόγησης» μιας ανθρώπινης ζωής ανοίγει το ηθικό κουτί της Πανδώρας, από το οποίο δραπετεύουν σωρός ολόκληρος οι σκοτεινές σκέψεις και οι απάνθρωπες πράξεις. Όταν η ζωή κοστολογείται, η εγκατάλειψη του συνανθρώπου, ακόμα και η δολοφονία του, «δικαιολογείται», εφόσον η τιμή της ζωής που χάνεται κριθεί αρκετά χαμηλή. 

Κι όμως, η ψευδο-επιστήμη που θεραπεύω, τα οικονομικά, διδάσκουν τους φοιτητές μας ότι υπάρχει τρόπος. Ιδού τι σκέφτηκαν οι οικονομολόγοι ως μέθοδο υπολογισμού της χρηματικής αξίας μιας ζωής: 

Τι θα απαντούσατε αν σας ρώταγα: 

«Πόσα χρήματα θα θέλατε προκειμένου να με αφήσετε να σας σκοτώσω;». 

Αν δεν είστε εντελώς ανόητοι, η σωστή απάντηση είναι να πάω να πνιγώ! Φανταστείτε, όμως, ότι δεν σας ρωτώ αυτό ακριβώς αλλά ότι λέω τα εξής σε δέκα χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες που διαλέχτηκαν τυχαία: 

«Φαντάσου ότι η πιθανότητα να πεθάνεις κατά τη διάρκεια της επόμενης Δευτέρας ισούται με μία στις δέκα χιλιάδες. Με άλλα λόγια, είναι ως εάν, όπως έχουν τα πράγματα, το αν θα πεθάνεις την επόμενη Δευτέρα να καθορίζεται από την ακόλουθη κλήρωση: έχουμε μια κληρωτίδα που περιέχει δέκα χιλιάδες λαχνούς, εκ των οποίων ένας μόνο είναι μαύρος και οι υπόλοιποι 9.999 λευκοί. Η «ζωή» τραβάει τυχαία έναν από αυτούς. Αν τύχει να κληρώσει ο μαύρος λαχνός, τότε η επόμενη Δευτέρα θα είναι η τελευταία σου (π.χ. θα σε πατήσει αυτοκίνητο). 

Τώρα, φαντάσου ότι σου κάνουμε την εξής προσφορά: 

Αν δεχτείς να αντικαταστήσουμε έναν από τους 9.999 λευκούς λαχνούς με έναν (δεύτερο) μαύρο λαχνό, θα σου δώσουμε 100 ευρώ. Με άλλα λόγια, σου προσφέρουμε το ποσό των 100 ευρώ για να αποδεχτείς μια πολύ μικρή αύξηση της πιθανότητας να πεθάνεις την επόμενη Δευτέρα. Δέχεσαι;».

Έστω, θεωρητικά, ότι και οι δέκα χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες που ρωτήθηκαν, ιδίως στον καιρό της κρίσης, αποδέχονται αυτή την προσφορά. Τότε, σύμφωνα με το σκεπτικό του οικονομολόγου που σκαρφίστηκε αυτό το νοητικό πείραμα, υπολογίσαμε αντικειμενικά τη χρηματική αξία μιας ανθρώπινης ζωής! Ισούται με 1 εκατ. ευρώ! 

Πώς; Για να δούμε πώς προκύπτει αυτή η τιμολόγηση της ζωής.

Θυμηθείτε ότι καθένα από τα δέκα χιλιάδες άτομα που ρωτήσαμε αποδέχτηκε 100 ευρώ για μία επιπλέον πιθανότητα θανάτου (την επόμενη Δευτέρα) στις δέκα χιλιάδες. Ως «ομάδα» οι δέκα χιλιάδες αυτοί συμπολίτες μας συναίνεσαν σε έναν επιπλέον θάνατο με αντίτιμο, συνολικά, 1 εκατ. ευρώ! 

Απόδειξη: 

Η αποδοχή μίας επιπλέον πιθανότητας θανάτου από τον καθένα και την καθεμία αυτής της ομάδας των δέκα χιλιάδων ατόμων ισοδυναμεί με έναν επιπλέον θάνατο (κατά μέσον όρο) μεταξύ των μελών αυτής της ομάδας των δέκα χιλιάδων ατόμων. (Το γινόμενο του αριθμού 10.000 επί του κλάσματος 1 προς 10.000 μας κάνει... τον αριθμό 1.) Ουσιαστικά, λοιπόν, συναίνεσαν ως ομάδα (και εφόσον δεν γνώριζαν ποιος ή ποια από αυτούς θα πεθάνει την επόμενη Δευτέρα ως απόρροια αυτής τους της επιλογής) ότι ένας ή μία εξ αυτών που δεν θα πέθαινε κανονικά την επόμενη Δευτέρα τώρα θα πεθάνει. Και με τι αντίτιμο πρόσφεραν τη συναίνεσή τους σε αυτό τον επιπλέον θάνατο οι δέκα χιλιάδες ερωτηθέντες; Με το συνολικό αντίτιμο των 100 ευρώ επί 10.000 ατόμων, δηλαδή για 1 εκατ. ευρώ. 

Άρα, η χρηματική αξία μιας ζωής εκτιμάται από το κοινωνικό σύνολο ως ισοδύναμη ενός εκατομμυρίου ευρώ. Όπερ έδει δείξαι! Ότι τα «κόλπα» των οικονομολόγων είναι ευφυή δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως δεν παύουν να είναι άκρως επικίνδυνα, καθώς εμφανίζουν ποιοτικές, ηθικές και απόλυτα υποκειμενικές εκτιμήσεις ως «επιστημονικούς» υπολογισμούς υπεράνω υποψίας. 

Το πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικοί μας ποθούν τέτοιες «φόρμουλες», που τους επιτρέπουν να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις, απαλλαγμένοι από ηθικά διλήμματα, δήθεν «αντικειμενικά».

Π.χ. αξίζει να δοθούν 2 εκατ. ευρώ επιπλέον σε μια μονάδα θεραπείας που σώζει μία ζωή τον χρόνο; Ο πιο πάνω υπολογισμός απαντά «όχι», καθώς η υποκειμενική τιμή που (υποτίθεται ότι) δίνει η κοινωνία μας σε μία ζωή υπολογίστηκε «αντικειμενικά» στο 1 εκατ. ευρώ! 

Ο λόγος, βέβαια, που αυτές οι φόρμουλες είναι άκρως επικίνδυνες, και συνεπώς απαράδεκτες, είναι ότι αποκρύπτουν από την κοινή θέα την απόλυτη υποκειμενικότητα της τιμολόγησης, παρουσιάζοντάς την ως δήθεν «αντικειμενική». 

Έστω ότι ως υπουργός Υγείας, π.χ., προτιμώ διαφορετική «τιμή» της μιας ζωής από το 1 εκατ. ευρώ που «βρήκαμε» προηγουμένως. Ότι π.χ. στο πλαίσιο της λιτότητας και της «εσωτερικής υποτίμησης» που ζητά η τρόικα θέλω να την εμφανίσω «φθηνότερη». Ή, ότι, για να δικαιολογήσω την αγορά ενός πανάκριβου μηχανήματος από «φιλική προς εμέ εταιρεία», θέλω να αυξήσω την «τιμή» της μίας ζωής που μπορεί να σώσει το εν λόγω μηχάνημα. Τότε, αντί να θέσω το πιο πάνω ερώτημα σε δέκα χιλιάδες άτομα, προσφέροντάς τους 100 ευρώ για μία περισσότερη πιθανότητα θανάτου στις δέκα χιλιάδες, μπορώ να ρωτήσω Ν άτομα, προσφέροντας Χ ευρώ στον καθένα τους για μία περισσότερη πιθανότητα θανάτου στις Ν, αλλάζοντας το Ν και το Χ συνεχώς έως ότου βρω το γινόμενο ΝΧ ευρώ που με συμφέρει (ως τιμολόγηση της μίας ζωής)! 

Να, λοιπόν, γιατί όταν με ρωτούν αν υπάρχει τρόπος να υπολογιστεί σε ευρώ το ανθρώπινο κόστος της κρίσης, των χαμένων ζωών των συμπολιτών μας, ανατριχιάζω: επειδή σκέφτομαι ότι η ψευδο-επιστήμη μου ευκαιρία ζητά να απαντήσει και αυτό το ερώτημα με τρόπο που συμφέρει τους έχοντες την εξουσία – την εξουσία να καταστρέφουν ζωές, κρυπτόμενοι πίσω από «αντικειμενικές» φόρμουλες που αγιάζουν τις πράξεις και τις πολιτικές τους. 


Αλήθεια εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, πόσο τιμολογείς την δική σου ζωή? Πόσο τιμολογείς την ζωή των αγαπημένων σου? Πόσο τιμολογείς την ζωή των συνανθρώπων σου?


Για το καλό της πατρίδας


(Τάδε έφη Καραγκιόζης)

Ήμουνα, που λέτε, στην παράγκα και με κυνηγούσαν οι κατσαρίδες.

Ναι, καλά ακούτε. Θέριεψαν, πλήθυναν, αγρίεψαν από την πείνα οι κατσαρίδες και αντί να τις κυνηγάμε εμείς... μας κυνηγούν αυτές.

Κάποια στιγμή είχαν πέσει πάνω μου καμιά κατοσταριά και θα με ρίχναν χάμω, οπότε πετάχτηκα έξω να γλιτώσω.

Και να που πέφτω πάνω στον τσανακογλείφτη τον Χατζατζάρη.

«Πρόσεχε, βρε», μου λέει αυτός, «θα με σκοτώσεις.»

«Άσε, Χατζατζάρη, αφού τη γλίτωσα και σήμερα... Α, παπα, χειρότερες κι απ’ την εφορία είναι αυτές.»

Παρατηρώ το Χατζατζάρη σημαιοστολισμένο και παρφουμαρισμένο.

«Που πας εσύ έτσι, ρε Χατζατζάρη; Γίνεται καμιά κηδεία να έρθω κι εγώ να φάω κόλλυβα;»

«Άσε αυτά τα μαύρα, ρε αθεόφοβε.»

«Μαύρη είναι η μοίρα μου, διαολόφοβε... Για λέγε, για που;»

«Μας κάλεσε ο Πασάς, στο σαράι, να μας μιλήσει.»

«Τι να μας πει ο Πατσάς;»

«Για το καλό μας.»

«Θα φάμε και τίποτα ή μόνο στα λόγια θα μείνουμε πάλι;»

«Ε, όλο και κάτι θα τσιμπήσουμε.»

«Αν είναι να τσιμπήσουμε να έρθω κι εγώ, ρε Χατζατζάρη... Άντε, πάμε.»

Με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

«Έτσι θα έρθεις;»

«Τι θες; Να του πάω και πεσκέσι;»

«Όχι, βρε, για τα ρούχα σου λέω. Δεν έχεις να φορέσεις κάτι καλύτερο;»

«Περιμένω τις εκπτώσεις, Χατζατζάρη. Άντε, προχώρα τώρα, μην αρχίσουν οι πτώσεις μετεωριτών στο σβέρκο σου.»


Πάμε, που λέτε, και μόλις φτάνουμε έξω από το σαράι βλέπω κόσμο μαζεμένο, τον Πατσά και δίπλα του το μουστακαλή, τον Δερβεναγά.

«Ωχ, ωχ, ωχ», κάνω, γιατί όταν βλέπω το Δερβεναγά με πονάει το κεφάλι μου, προκαταβολικά.

«Τι έπαθες και βογκάς;» με ρωτάει ο Χατζατζάρης.

«Πονάω.»

«Μήπως έφαγες κάτι και σε πείραξε;»

Του ρίχνω μια φάπα για να σταματήσει τα μαύρα.

«Τι βαράς, ρε;»

«Αστεία είναι αυτά που κάνεις, ρε τζαναμπέτη; Αφού ξέρεις ότι εγώ τρώω σαν το ΦΠΑ.»

«Δηλαδή;»

«Μια φορά το δίμηνο και αν.»

«Καλά, σταμάτα τώρα τις ανοησίες, γιατί ετοιμάζεται να μιλήσει ο Πασάς.»

«Να φύγω εγώ και να κρατήσεις σημειώσεις να μου πεις μετά τι είπε;»

«Βρε κάτσε, τώρα που ήρθες.»

«Κατάλαβα. Τώρα που μπήκα στο χορό θα χορέψω.»

«Αγαπητοί μου συμπολίτες», ξεκινάει να λέει ο Πατσάς και μένα ξεκινάει να με τρώει ο σβέρκος μου. Κακό σημάδι αυτό, προβλέπεται καταιγίδα. «Σας φώναξα εδώ για να σας μιλήσω για το καλό της πατρίδας.»

«Ρε Χατζατζάρη, για το δικό μας καλό είπες ότι ήρθαμε, όχι για το καλό της πατρίδας.»

«Το ίδιο είναι, Καραγκιόζη.»

«Τι το ίδιο, ρε Χατζατζάρη, τι το ίδιο; Όποτε αρχίζει ο Πατσάς να μιλάει για την πατρίδα ξέρω ότι θα φάω ξύλο... Ή θα πληρώσω φόρους... Ή και τα δύο μαζί.»

Αγριεύει τότε ο Δερβεναγάς που μιλούσα και κάνει να μου χιμήξει για να με επαναφέρει στην τάξη.

«Βάι, βάι, βάι, Καραγκιόστραγια, πάλι φασαριάζεις εσύ, σκύλε!»

Ετοιμάζομαι να δεχτώ τις νουθεσίες του, αλλά τον προλαβαίνει ο Πατσάς.

«Βεληγκέκα, μην κακοποιείς τα αδέσποτα

«Βάι, βάι, εφέντη μ’, αυτό δεν είναι αδέσποτο, το πονηρό το Καραγκιόστραγια είναι.»

«Άνθρωπος είναι αυτό; Για φερ’τον να τον δω... Άνθρωπος είσαι ‘συ;»

«Έτσι μου λένε, Πατσά μου, αλλά δεν παίρνω κι όρκο.»

«Και πως κατέντησες... έτσι;»

«Από την καλοπέραση, Πατσά μου. Όλο αστακούς και χαβιάρια, παραμορφώθηκα.»

«Είσαι και χιουμορίστας βλέπω.»

«Δε μου ‘μεινε και τίποτα άλλο.»

«Έλα, λοιπόν, εσύ πιο κοντά.»

«Γιατί;» λέω τρομαγμένος. Όποτε μου λένε να πάω κοντά αρχίζει το ξύλο.

«Έλα να μιλήσουμε για την παρτίδα.»

«Ε, δεν παίρνεις το Χατζατζάρη; Αυτός είναι πιο ομιλητικός. Και πιο βολικός. Σε ό,τι του λες, ναι λέει

«Όχι, εσένα θέλω, γιατί είσαι το καλύτερο παράδειγμα.»

Πλησιάζω, τι να κάνω, ενώ ξέρω ότι πρόκειται να φάω περισσότερο ξύλο από ποτέ... Για παραδειγματισμό.

«Λοιπόν», κάνει ο Πατσάς, «θα μιλήσουμε για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε για την πατρίδα.»

«Ωχ, αμάν!»

«Τι έπαθες;»

«Τίποτα... Θυμήθηκα την κακομοίρα τη μάνα μου.»

«Ε, τι; Πατρίδα τη λένε;»

«Όχι. Ελευθερία τη λέγανε, την κηδέψαμε τις προάλλες.»

«Ζωή σε λόγου μας.»

«Ναι, ναι, και στα δικά σας.»

«Λοιπόν... Σας κάλεσα εδώ, να σας ομιλήσω δια την ιεράν υποχρέωσιν που έχομεν όλοι να υπερασπίζομεν την πατρίδα μας με κάθε κόστος και να θυσιάζομεν ακόμη και τη ζωή μας δια τη σωτηρία, την προκοπή και το μεγαλείο της.»

«Τι ωραία που τα λες, Πατσά μου, πρωθυπουργός έπρεπε να γίνεις.»

«Εσύ... Έχεις ιδέα τι είναι η πατρίς;»

«Εγώ δεν έχω;»

«Τι είναι; Εξήγησε μας...»

«Πατρίς είναι...»

«Μπράβο, καλά ξεκίνησες, συνέχισε.»

«Πατρίς είναι...»

«Συνέχισε είπα.»

«... Το ‘ξερα, αλλά το ξέχασα από την πείνα

«Κάτσε να σε βοηθήσω.»

«Να κάτσω εδώ κατάχαμα ή θα μπούμε μέσα να τσιμπήσουμε και κάτι;»

«Όχι, σήκω, μην κάθεσαι.»

«Ωραία, αρχίσαμε τα κάτσε-σήκω.»

«Ας υποθέσωμεν πως εγώ έρχομαι να σε πετάξω έξω από το σπίτι που κάθεσαι για να καθήσω εγώ. Τι θα κάμεις;»

«Χι,χι,χι... Να καθήσεις εσύ, ο Πατσάς, στην παράγκα τη δικιά μου;»

«Ναι. Πες μου τι θα κάμεις για να υπερασπιστείς το σπίτι σου.»

«Να ‘ρθεις εσύ να μείνεις στην παράγκα μου;»

«Ακριβώς.»

«Κι εγώ να πάω στο σαράι;»

«Όχι! Εσύ να μείνεις χωρίς σπίτι, στο δρόμο.»

«Και στο δικό μου σπίτι ποιος θα κάθεται;»

«Εγώ.»

«Αμδέ.»

«Έτσι σε θέλω: Αμδέ.»


«Δε θ’ άντεχες ούτε λεπτό στην παράγκα μου, εσύ Πατσά. Θα ‘πεφταν πάνω σου οι κατσαρίδες, οι ψύλλοι και τα ποντίκια και θα ‘φευγες τρέχοντας.»

«Δε με κατάλαβες. Υποθετικά μιλάω.»

«Ναι, ξέρω... Όλο υποθετικά και οθωμανικά μας τη φέρνετε. Στοματικά τίποτα.»

«Υπέθεσε, βρε, ότι έρχεται κάποιος άλλος να σου πάρει το σπίτι.»

«Μα καλά, κι αυτός στραβός είναι; Τόσα σπίτια υπάρχουν, το δικό το ετοιμόρροπο θα έρθει να πάρει;»

«Λοιπόν, περίμενε, γιατί δεν καταλαβαίνεις.»

«Εγώ καταλαβαίνω, καταλαβαίνω...»

«Έστω, λέω έστω, ότι είμαι εγώ στο σαράι μου και στην καλοπέραση μου κι έρχεται ο άλλος, να μου κάνει πόλεμο και να με βγάλει εμένα. Να με αιχμαλωτίσει, να με σκοτώσει και να πάρει την περιουσία μου και τις γυναίκες μου και τη δόξα μου... Ε, δεν πρέπει να αντισταθώ, να πολεμήσω, για να διαφεντέψω το δίκιο μου;»

«Άκου λέει.»

«Ε, αυτό είναι πατρίς.»

«Ποιο;»

«Να, ο τόπος εδώ και όλα τα καλά του. Το κατάλαβες τώρα;»

«Πως, πως...»

«Τι κατάλαβες;»

«Να, πως πατρίς είναι το σαράι σου, οι γυναίκες σου, η δόξα σου, τα λεφτά σου, η καλοπέραση σου...»

«Όχι μόνο η δική μου, βρε ζώο. Και η δική σου. Εδώ είμαστε όλοι μαζί.»

«Μαζί είμαστε, χώρια τρώμε. Εσύ έχεις τα καλά κι εμείς τα καλάμια.»

«Α, εσύ δεν είσαι ηλίθιος, είσαι ανθέλληνας... Βεληγκέκα!»

«Πωγια, προστάζει εφέντη μ’.»

«Πάρ’τον αυτόν τον προδότη και να του μάθεις τι εστί πατρίς.»

«Πωγιά, εφέντη... Γκελ μπουρντά, πεζεβέγκ!»

Κι αρχίζει ο Δερβεναγάς να κοπανάει και με πάει δέρνοντας ως την παράγκα.

Οπότε φωνάζω κι εγώ: «Έμαθα, έμαθα... Πατρίς είναι η φτώχια, το ξύλο και ο Παρθενώνας, ωχ αμάν, μανούλα μου Ελευθερία

Τέλος μετά μουσικής και ξύλου


(Αυτό το κείμενο είναι ελεύθερη διασκευή από τα «Καραγκιοζικά» του Βασίλη Ρώτα.

Ο Ρώτας τα έγραψε μετά την Απελευθέρωση, όταν ο «Τρώμεν» με το σχέδιο «Μάσσα» ανοικοδομούσε την Ελλάδα προς όφελος των Πατσάδων.

Άλλοι τότε οι Πατσάδες, άλλοι και οι Δερβεναγάδες...

Αλλά ο Καραγκιόζης πάντα ο ίδιος.

Αβάντι μανέστρο ένα καλαματιανό να χορέψουμε.)


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Η ανθρώπινη νοημοσύνη μειώνεται


Τον «κατήφορο» έχει πάρει η ανθρώπινη ευφυΐα  σύμφωνα με τον Gerald Crabtree, γενετιστή από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Όπως αναφέρει το RT, o δρ. Crabtree, διεξήγαγε μια μελέτη ώστε να προσδιορίσει την εξέλιξη της νοημοσύνης του σύγχρονου ανθρώπου. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της έρευνας δεν ήταν... ενθαρρυντικά, καθώς διαπίστωσε ότι η λειτουργία του συλλογικού ανθρώπινου νου εδώ και αρκετό καιρό ακολουθεί καθοδική πορεία.

 

Σύμφωνα με την έρευνά του, η οποία δημοσιεύτηκε σε δυο μέρη, ο δρ. Crabtree, διαπιστώνει ότι οι αναπόφευκτες αλλαγές σε γενετικό επίπεδο σε συνδυασμό με τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις έχουν κάνει τους ανθρώπους λιγότερο έξυπνους από τους προγόνους τους. Εξηγεί ότι αυτό οφείλεται σε μια σειρά από μεταλλάξεις στα περίπου 5.000 γονίδια που θεωρούνται η βάση της ανθρώπινης νοημοσύνης.

«Οι νέες εξελίξεις στη γενετική, την ανθρωπολογία και τη νευροβιολογία δείχνουν ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των γονιδίων που ευθύνονται για τις πνευματικές και συναισθηματικές μας ικανότητες κάνουν τις ικανότητες αυτές ιδιαίτερα εύθραυστες» σημειώνει στην ερευνά του. «Οι αναλύσεις των τιμών μετάλλαξης του ανθρώπου αλλά και ο αριθμός των γονιδίων που απαιτούνται για την πνευματική και συναισθηματική εγρήγορση δείχνουν ότι σχεδόν βέβαια αρχίζουμε να χάνουμε αυτές τις ικανότητες».

Στη συνέχεια προσπαθεί να εξηγήσει ότι οι μεταλλάξεις που έχει υποστεί το ανθρώπινο είδος τα τελευταία χίλια χρόνια έχει αφήσει την ανθρωπότητα ανίκανη να αντιμετωπίσει καταστάσεις στις οποίες οι πρόγονοι μας θα μπορούσαν εύκολα να προσαρμοστούν.

«Θα στοιχημάτιζα ότι αν ένας μέσος πολίτης από την Αθήνα του 1000 π.Χ. εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας, αυτός ή αυτή θα ήταν από τους πιο έξυπνους μεταξύ των συναδέλφων ή των συντρόφων μας. Θα είχε μια καλή μνήμη, ένα ευρύ φάσμα ιδεών και διορατική άποψη για τα περισσότερα σημαντικά θέματα. Επιπλέον θα μάντευα ότι αυτός ή αυτή θα ήταν από τους πιο σταθερούς συναισθηματικά φίλους ή συναδέλφους μας. Θα έβαζα το ίδιο στοίχημα για τους αρχαίους κατοίκους της Αφρικής, της Ασίας, της Ινδίας ή της Αμερικής, για παράδειγμα αυτών που έζησαν από 2000 ως και 6000 χρόνια πριν».

Σύμφωνα με τον δρ. Crabtree, οι άνθρωποι βρίσκονταν στο ανώτερο διανοητικά επίπεδο όταν «κάθε άτομο εκτίθετο στη φύση και τους μηχανισμούς της σε καθημερινή βάση». Υπό αυτές τις συνθήκες υποστηρίζει, η προσαρμογή, δεν ήταν κάτι περισσότερο από το ένστικτο. Αντίθετα, τονίζει, άρχισε να γίνεται θέμα επιβίωσης όσο περνούσαν οι γενιές.

«Σαν είδος είμαστε εκπληκτικά εύθραυστοι σε διανοητικό επίπεδο. Το ανθρώπινο διανοητικό επίπεδο έφτασε στην κορύφωσή του περίπου 2.000 ως 6.000 χρόνια πριν. Συμπεραίνει κανείς ότι όλοι μας είμαστε αποδυναμωμένοι σε σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας».

«Αν και τα γονιδιώματα μας είναι εύθραυστα, η κοινωνία μας είναι ισχυρή κυρίως εξαιτίας της εκπαίδευσης, πράγμα που επιτρέπει στις δυνάμεις να κατανέμονται ταχέως σε όλα τα μέλη της» σημειώνει πάντως, ίσως για να μας χρυσώσει το χάπι. 

«Έχουμε πολύ χρόνο για να το λύσουμε. Οι άνθρωποι πριν 300 χρόνια δεν είχαν ιδέα για το που θα βρισκόμασταν επιστημονικά. Θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με μια σειρά ανθρώπινων και ηθικών λύσεων».


Άντε με το καλό και Hommo Idiots....το οποίο θα ακολουθήσει το Hommo Pelates που ήδη έχουμε γίνει!!!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Δικηγόροι καταγγέλουν “Γκουαντάναμο” στις έρευνες της αστυνομίας για τις Σκουριές


Aπό το ΑΜΠΕ

dikigoroi_skouries

Να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εξετάζουν δικηγόροι, υπερασπιστές των κατοίκων της βορειοανατολικής Χαλκιδικής, καταγγέλλοντας την «αστυνομική αυθαιρεσία» και «βία» που εφαρμόζεται τις τελευταίες μέρες στην περιοχή, στη διάρκεια των ερευνών για τον εντοπισμό των δραστών της εμπρηστικής επίθεσης που σημειώθηκε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές.

Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν στη Θεσσαλονίκη, οι δικηγόροι έκαναν λόγο για πρακτικές της Αστυνομίας που παραπέμπουν σε νοοτροπίες «Γκουαντάναμο» και δικτατοριών, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας, συνταγματικότητας και ηθικής.

Περιγράφοντας όσα ζουν αυτές τις μέρες οι κάτοικοι των χωριών της βορειοανατολικής Χαλκιδικής, μίλησαν -μεταξύ άλλων- για συνεχείς αστυνομικές περιπολίες, παρακολούθηση πολιτών και τρομοκράτησή τους, έντονη παρουσία ένοπλων-κουκουλοφόρων αστυνομικών καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας σε δρόμους και πλατείες, τυφλές προσαγωγές υπόπτων, αναίτιες κρατήσεις, παράνομη λήψη γενετικού υλικού (DNA) υπό την απειλή του καταλογισμού της κατηγορίας της απείθειας, παράνομες ανακρίσεις χωρίς προηγούμενη απαγγελία κατηγοριών και απουσία δικηγόρων, παρεμπόδιση του έργου των συνηγόρων, ακόμη και εξαφανίσεις – «απαγωγές» προσαχθέντων που αγνοούνται για αρκετές ώρες.

«Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έγινε παράνομη και μαζική συλλογή γενετικού υλικού από την Αστυνομία, χωρίς να γνωστοποιηθεί στους προσαχθέντες ο σκοπός συλλογής του υλικού και χωρίς να τους απαγγελθεί καμία κατηγορία»», σημείωσε η Λιάνα Ιωαννίδου και κάλεσε όλους τους προσαχθέντες να καταγγείλουν αυτήν την πρακτική στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και στις εισαγγελικές αρχές.

Από την πλευρά του ο Αλέξης Αδαμίδης μετέφερε το περιεχόμενο και το ύφος των ερωτήσεων που υποβάλλουν οι αστυνομικοί στους προσαχθέντες κατοίκους: «Γιαννάκη, είσαι υπέρ της αμεσοδημοκρατίας; Τι γνώμη έχεις, Γιαννάκη, για τα μεταλλεία χρυσού; Γιατί δεν τα θέλεις;».

«Έσπειραν νομικούς ανέμους και θα θερίσουν νομικές θύελλες», δήλωσε.

Ο παλιός ποινικολόγος Γιώργος Κυρίτσης, ο οποίος υπερασπίζεται τον 54χρονο μηχανικό που συνελήφθη για ηθική αυτουργία στην εμπρηστική επίθεση υπογράμμισε: «Στην περιοχή της βορειοανατολικής Χαλκιδικής έχουν καταργηθεί επίσημα οποιαδήποτε έννοια δικαιώματος κυκλοφορίας και εκδήλωσης άποψης. Έχει ξεχαστεί η έννοια του νομικού πολιτισμού. Η κορύφωση σημειώθηκε μετά την επίσκεψη στην περιοχή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Δένδια».

Για «συνταγματική εκτροπή», «βιασμό της αλήθειας» και «τρομοκρατία των κατοίκων» έκανε λόγο ο Βασίλης Τζιμούρτος, ο οποίος δήλωσε ότι οι πρακτικές αυτές έχουν ως στόχο «τη φίμωση του φρονήματος» των κατοίκων και των αλληλέγγυων σ’ αυτούς. Τόνισε δε ότι η εμπρηστική επίθεση που έγινε στις Σκουριές είναι «έξω από το DNA των κατοίκων της περιοχής και τη φιλοσοφία των αγώνων τους».

Τη συνέντευξη Τύπου παρακολούθησε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (ΔΣΘ), Νίκος Βαλεργάκης, ο οποίος σε σύντομη παρέμβαση που έκανε διαμήνυσε ότι «όλοι αυτοί που διαπράττουν ποινικά αδικήματα θα βρουν απέναντί τους το ΔΣΘ». «Κανένα διωκτικό όργανο -συνέχισε- δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στους δικηγόρους να ασκήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους».

Παρούσα στη συνέντευξη ήταν και η βουλευτής Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ Κατερίνα Ιγγλέζη, η οποία επισήμανε ότι η Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκιδικής απαξίωσε ακόμη και τον θεσμό του βουλευτή, καταγγέλλοντας, παράλληλα, τον αστυνομικό της διευθυντή. Τόνισε δε ότι οι λυόμενες κατασκευές που τοποθετεί η «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές, στη θέση αυτών που καταστράφηκαν από την εμπρηστική επίθεση, είναι παράνομες, γεγονός που έχει καταγγείλει τόσο στην Πολεοδομία όσο και στην Αστυνομία.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Nick Cave & The Bad Seeds~Lightning Bolts


''Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα''


Ένας Ισπανός πυροσβέστης στη Λα Κορούνια αποφάσισε να αρνηθεί να εκτελέσει εντολή της δικαστικής επιτροπής και να κόψει την αλυσίδα από την πόρτα της ηλικιωμένης Aurelia King. 

Η 85χρονη Aurelia ζούσε επί 30 χρόνια σε ένα παλιό και μικρό διαμέρισμα της οδού Padre Feijoo της Λα Κορούνια, ενδεικτικό του διαμερίσματος είναι το ενοίκιο των 126 ευρώ που πλήρωνε. Αρκετά χρήματα αφού παρόλαυτα το μοναδικό εισόδημα της είναι η μηνιαία σύνταξη των 356 ευρώ. 

Aπό νωρίς έξω από το σπίτι της ηλικιωμένης συγκεντρώθηκαν 200 ακτιβιστές της οργάνωσης ''Άτομα που πάσχουν από υποθήκες'', μέλη του κινήματος ''Σταματήστε Τις Εξώσεις'' αλλά και οι γείτονες τοποθετώντας αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα της προκειμένου να μην μπορέσουν να μπούνε οι δικαστικοί.

Όταν οι δικαστικοί έφτασαν στο σπίτι και αντίκρισαν το συγκεντρωμένο κόσμο έφυγαν αναφέροντας ότι η έξωση αναβάλλεται. Μία ώρα μετά η δικαστική επιτροπή επιστρέφει όμως αυτή τη φορά με αστυνομικές δυνάμεις. Στη δεύτερη προσπάθεια τους βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα. Έτσι κάλεσαν την πυροσβεστική να την κόψει με αλυσοπρίονο. 


Όταν οι πυροσβέστες λοιπόν φτάνουν στο σημείο και ενημερώνονται γιατί ακριβώς πρόκειται ο ένας εξ'αυτών αρνείται και φεύγει. Σε ηχητικό ακούγεται η δικαστική επιτροπή που τον διατάζει να γυρίσει, ενώ ο πυροσβέστης τους αποκρίνεται ''Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα''! Ο κόσμος που ήταν παρών έκπληκτος μόλις αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, άρχισε να ζητωκραυγάζει για τον πυροσβέστη. Ο πυροσβέστης παίρνει στα χέρια του ένα φυλλάδιο των διαδηλωτών και το σηκώνει κουνώντας το, εμψυχώνοντας ακόμη περισσότερο τους διαδηλωτές. 


O πυροσβέστης κινδυνεύει τώρα να απολυθεί και στην Ισπανία μαζεύονται χιλιάδες υπογραφές για να μην υποστεί κυρώσεις τόσο ο ίδιος όσο και ένας συνάδελφός του που αντέδρασε με παρόμοιο τρόπο.

«Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα».

Έτσι αλλάζει ο κόσμος.

Έτσι και μόνο.

Ο κόσμος αλλάζει τη στιγμή που ακούς την καρδιά σου και μόνο.

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι συνέπειες και κυρώσεις.

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι τι θα σου συμβεί αύριο. 

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από το τώρα.

Τη στιγμή που υπάρχει ενώπιον σου μόνο ένα αίσθημα δικαίου, που αν δεν το υπακούσεις θα νιώσεις ανθρωπάκι.

Τη στιγμή που αψηφάς το νόμο για χάρη της δικαιοσύνης.

Τη στιγμή που δεν γίνεσαι συνεργός τους στην εξαχρείωση. 

Τη στιγμή που λες ως εδώ και όχι παραπέρα.

Τη στιγμή που τους δίνεις να καταλάβουν πως τους έχεις και δεν σ' έχουν.

Πως δεν μπορούν ποτέ να σ΄ έχουν.

Πως μερικές οριακές φορές υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος
και καμία διαβάθμιση ανάμεσα.    

Τη στιγμή που τους δείχνεις ότι είσαι άνθρωπος, που σκέφτεται ελεύθερα και όχι φοβισμένα, που δρα γενναία και όχι υποταγμένα.

Τη στιγμή που υψώνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στην αναλγησία τους, τότε αρχίζει να κερδίζεται κάτι, που αποκλείεται στο τέλος να νικηθεί. 

Δεν κερδίζει η κτηνωδία ιστορικά.

Η ανθρωπότητα μπροστά πήγαινε και μπροστά θα συνεχίσει να πάει.

Δεν θα νικήσουν. 

Θα νικήσουμε.  

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Μία χώρα πνιγμένη στους ανεύθυνους

Ναι, επρόκειτο για σπάνιο κι ακραίο μετεωρολογικό φαινόμενο, διαδοχικής επανατροφοδότησης της καταιγίδας...πράγματι..έτσι είναι!

Ναι, η πιο οργανωμένη χώρα να ήμασταν, θα πληρώναμε συνέπειες από ένα τέτοιο φαινόμενο...

...αλλά...

1. Οι αποψιλωμένες πλαγιές γύρω από το λεκανοπέδιο δεν είναι "φυσικό φαινόμενο".

2. Τα κλεισμένα ρέματα δεν είναι "φυσικό φαινόμενο".

3. Τα βουλωμένα φρεάτια, ούτε αυτό είναι "φυσικό φαινόμενο".

Πάνω απ' όλα δεν είναι "φυσικό φαινόμενο" ο κάθε γελοίος αξιωματούχος, εκλεγμένος ή διορισμένος από τους εκλεγμένους, που μία ζωή καθαρίζει με ένα "εμείς ως τάδε υπηρεσία στείλαμε εγκαίρως επιστολές στις δείνα υπηρεσίες να κάνουν αυτό"

Χεστήκαμε κύριοι για τις επιστολές που στείλατε, δεν είσαστε εκεί που είσαστε για να κάνετε...επιστολογραφία...αυτό το κάνω κι εγώ...είσαστε εκεί που είσαστε για να οργανώσετε, να παρακολουθήσετε, να ελέγξετε και να εγγυηθείτε...αν δεν μπορείτε...άει σιχτίρ κι ακόμη παραπέρα, αγύρτες της κακιάς ώρας, που έχετε και μούτρα να βγαίνετε στα κανάλια και να λέτε αηδίες για ηλίθιους!

Σήμερα, επί τουλάχιστον 7 ώρες, απλοί πολίτες, που πληρώνουν φόρους, τέλη, ΦΑΠ, ΤΑΠ (και το κακό συναπάντημα) βρέθηκαν μόνοι τους μέσα σε αντίξοες συνθήκες κι έγιναν από ναύτες, μέχρι διασώστες των συμπολιτών τους! 

Αν πρόκειται, αυτός ο λαός, να παλεύει μόνος του κάθε φορά, για να σώζει τη ζωή και την περιουσία του...ε άι στο διάβολο...δεν σας χρειαζόμαστε χαρτογιακάδες! 

Ακολουθούν φωτογραφίες απείρου κάλλους...για τις οποίες θα έπρεπε να είχατε ήδη πάει σπίτι σας:
















Για το νεκρό νεαρό κορίτσι ποιος θα λογοδοτήσει? 

Ποιος φταίει? 

Κανείς? 

Καληνύχτα....δικαιοσύνη!!!