Γ@μώ την κρίση τους…μέσα…

Ώρα 15:20 και μέρα 22/05/2013   η πραγματική αυτή ιστορία διαδραματίζεται σε ενα γνωστο super market.

 

Προβληματίστηκα για το αν πρέπει να το πώ γιατί καμμιά φορά οι άνθρωποι μπερδεύουν την ανάγκη του να εξομολογηθεις κάτι και την κάνουν δήθεν προβολή του εγώ σου. Όμως σκέφτηκα να το μοιραστώ και ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του.

Βρίσκομαι λοιπον στην ουρά του ταμείου, μία βαριεστημένη κοπελίτσα είναι μπροστά από εμένα, ένας κύριος πιο μπροστά και μία ηλικιωμένη κυρία που είναι μπροστά απο την ταμία και αδειάζει το καλαθάκι της με τα λιγoστά της πράγματα.

Η γιαγιά βγάζει το πορτοφόλι της να πληρώσει και καθώς δεν βλέπει καλά αδειάζει το περιεχόμενο με τα ψιλά της πάνω στο ταμείο και ζητά απο την ταμία να τα μετρήσει. Στην ουρά μας λοιπόν υπάρχει ενας ψιλοεκνευρισμός,αφού ακούγεται να ξεφυσά η κοπελίτσα μπροστά μου,ο κυριος να αδειάζει βαριεστημένα τα πράγματα του και εγώ να αφήνω το καλαθάκι μου κάτω καθώς βλέπω πως θα αργήσουμε.

Η ταμίας μετρά τα ψιλα της γιαγιάς και της λέει πως λείπουν 1,45 ευρώ.

Η γιαγιά ψάχνει τις τσέπες της απεγνωσμένα αλλά η προσπάθεια καταλήγει άκαρπη…και στο πρόσωπο της αρχίζει και φαίνεται μια έντονη δυσαρέσκεια.

Ξαφνικά και ενώ όλοι είμαστε έτοιμοι να βαρεθούμε την ζωή μας..ακούγεται η φωνή της γιαγιάς να λέει στην ταμία :<<Τι να αφήσω κορίτσι μου?…Τι? Παίρνω φάρμακα πρέπει να πίνω γάλα,και το γιαούρτι θα το φάω απόψε για βραδυνό.Και τα κολοκυθάκια να κανω αύριο ενα μπριάμι χωρίς πατάτες…τι να αφήσω?…>>

Η ταμίας την κοιτά και δεν απαντά…και η γιαγιά μάς κοιτάει όλους με βλέμμα ντροπής,σαν να απολογείται για την καθυστέρηση της.

Και τότε με μια φωνή οργής γυρίζει στην ταμία και φωνάζει:<< Γ@μώ την κρίση τους μέσα…Δεν ήμουν πλούσια ποτέ,αλλά είχα να πάρω το γιαουρτάκι μου,είχα να φάω λίγο κρέας,αν ζούσε ο μακαρίτης ο αντρας μου και τον είχα άρρωστο τι θα τον τάιζα? Τι να κάνω? Τι να αφήσω????????? >>

Πλέον απο όλα τα ταμεία η προσοχή έχει τραβηχτεί στο δικό μας…έχουμε μείνει όλοι αποσβολωμένοι να κοιτάμε αυτη την αξιοπρέπεστατη γιαγιά να βγάζει κραυγές θυμού και απόγνωσης. Η ταμίας μας τα έχει χάσει και δέν ξέρει τι να της πεί..η κοπελίτσα μπροστά μου βγάζει το ενα ακουστικό απο τα αυτιά της που άκουγε μουσική και ο κύριος κοιτάζει την γιαγιά σαν χαμένος.

Για μερικά λεπτά όλοι έχουμε μείνει αποσβολωμένοι και παρακολουθούμε τον θυμό της γιαγιάς να γίνεται ποτάμι λέξεων…

Και σαν να με σπρώχνει κάποιος,προσπερνώ τους μπροστινούς μου παω στην ταμία και με θυμό της λέω: << Για 1,45 ευρώ την ταλαιπωρειται? >>

Έχω νευριάσει πολύ,κοιτώ την γιαγιά που μάλλον φοβήθηκε εμένα γιατί,πήγα εκεί και αναμίχθηκα.

Κάνω όπισθεν και παίρνω το κάλαθι μου,βγάζω τις μπανάνες και τις βάζω στο ταμείο και λέω στην ταμία: << Κόψε απόδειξη για αυτές και θα δώσω εγώ το 1,45 που λείπει γαμώτο….μην την παιδευεται αλλο>>

Τότε γίνεται κάτι το οποίο νομίζω πως θα το θυμάμαι και θα με συγκινεί,σαν μια στιγμή μοναδική

Ο κύριος στο ταμείο σπρώχνει τα 2 γάλατα και τα 2 γιαούρτια και ζητά απο την ταμία να κόψει απόδειξη για αυτά να τα πληρώσει και να τα δώσει στην γιαγιά μαζί με τις μπανάνες μου..

Η κοπελίτσα πίσω λέει: <<Θα το πληρώσω εγώ το 1,45 >> .

Από τα ταμεία τα διπλανά σπεύδουν άνθρωποι, με πράγματα στα χέρια και τα δίνουν στην ταμία να κόψει απόδειξη για να τα πάρει η γιαγιά.Κάποιοι που έχουν πληρώσει  έρχονται και βγάζουν απο τις τσάντες διάφορα και τα αφήνουν εκεί να τα πάρει η γιαγιά που στο μεταξύ μας κοιτά όλους σάν χαμένη με τα μάτια βουρκωμένα.

Μία κυρία έρχεται και σπρώχνει ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη της γιαγιάς,την χαιδεύει φιλικά στον ώμο και φεύγει.

Μέσα σε 5 λεπτά έχουμε γεμίσει 6 σακούλες διάφορα τρόφιμα,έχουμε πληρώσει το 1,45 και το μόνο που μένει είναι να πούμε ευχαριστώ στην γιαγιά που μας ένωσε!

Η γιαγιά μας κοιτά όλους και μάς δίνει ευχές..: << Θέλω να σας αγκαλιάσω όλους,σας ευχαριστώ,δεν είμαι ζητιάνα…δέν με φτάνει η σύνταξη μου,είμαι μόνη μου στον κόσμο…>> και αρχίζει να κλαίει.

Εγώ δεν μπορώ να με περιγράψω τώρα και δεν θέλω…Θέλω ομως να ευχαριστήσω όλους εσάς που χθές σε ενα super market,ένοιωσα πως σας ήξερα,πως υπάρχουν άνθρωποι ακόμη,πως << Γ@μώ την κρίση τους μέσα…μπορούμε να είμαστε άνθρωποι ακόμη…πάντα μπορούμε με το ελάχιστο που έχουμε να μοιραστούμε….>>

Γιαγιά σε ευχαριστώ πολύ…και δεν θα είσαι μόνη σου πλέον…Δεν φταίς εσύ για όσα περνάς…Αυτοί που φταίνε,δεν είναι και ούτε θα γίνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Ψίθυροι

Από την Gemini

Η ανθρωπιά αρνείται να ηττηθεί και να εγκαταλείψει την κοινωνία των ανθρώπων, πρέπει όμως να ωριμάσει ως έννοια μέσα στον καθένα μας. Δεν χρειάζεται εμείς ή οι συνάνθρωποί μας, να φτάσουν στην εξαθλίωση για να ενεργοποιηθεί ο ανθρωπισμός μας. Οφείλουμε να προλάβουμε, να προβλέψουμε, να προστατέψουμε και πάνω και πέρα απ' όλα, να αγωνιστούμε για τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και όλους τους ανθρώπους γύρω μας!

Η απάθεια δεν είναι ουδέτερη στάση, είναι ενεργός στάση που έχει σοβαρότατες συνέπειες και κουβαλάει τεράστιες ευθύνες!