Στον τοίχο...

Φωτο: Αλέξανδρος Μιχαηλίδης
Στα walls του πραγματικού κόσμου οι σκέψεις postάρονται με σπρέι και τα likes είναι περιττά στην απόλυτη ελευθερία του τοίχου.

Οι τοίχοι δεν έχουν, λοιπόν, μόνο αυτιά αλλά και στόμα. Μιλούσαν από πάντα καθαρά και προκλητικά, δείχνοντας πως όταν υπάρχει point δε χρειάζονται πολλά-πολλά. Μια φράση αποδεικνύεται ικανή να εκφράσει τον παλμό του ατόμου και του συνόλου, χωρίς καν να αποδίδονται credits στον εμπνευστή. Οι τοίχοι  είναι τεράστιοι καμβάδες, ανεκτικοί προς τους ανώνυμους καλλιτέχνες, έτοιμοι να φιλοξενήσουν από μία ανούσια μπούρδα μέχρι τη μεγαλύτερη σοφία. Άλλωστε, η μαγεία ενός συνθήματος είναι ότι προκαλεί αντιδράσεις, εντυπωσιάζει ή απορρίπτεται σε δευτερόλεπτα. Εκεί που κάποιος, ενώ στέκεται στο φανάρι, βλέπει καθαρά λόγια,  ένας άλλος, που βγάζει το σκύλο βόλτα, βλέπει βρώμικους τοίχους.

« ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΤΟΙΧΟΥΣ».

Φαντάζομαι έναν τυπά, γραβατωμένο-δεν-τον-λες (γιατί ποιος φαντάζεται κουστουμάτο με σπρέι ανά χείρας;). Κοιτάει δεξιά-αριστερά, μη τον τσακώσει κανένας μπάτσος ή καμιά κυρά-Νίτσα (που συνήθως κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα) και μονίμως κλαίγεται μπροστά απ’ την τηλεόραση και λέει στον εαυτό του « ρε μαλάκα προσοχή στα ορθογραφικά». Και κάπως έτσι σε 5 δεύτερα ο τύπος  γράφει editorial, παίζοντας με τις πιο απλές λέξεις. Τουλάχιστον εγώ έτσι φαντάστηκα την ιστορία του τοίχου και του τύπου, ο οποίος έγραψε για έναν κόσμο που φαντάζεται αλλιώς…

 Σίγουρα, όλα  τα συνθήματα δεν είναι  πολιτικά. Πολλές φορές έχουν διάθεση ερωτική, ειρωνική ή στοχαστική. Πάντοτε, όμως, βγάζουν μια αλητεία και μιαν αλήθεια που σου μένει.

Ωραία πράγμα η ανωνυμία, ωραίο και το μέικ-απ για τις γυναίκες όμως. Debate προαιώνιο, αν οι γκόμενες είναι καλύτερες φυσικές ή με μπογιές, αν το μακιγιάζ καλύπτει μόνο σημάδια ή και ανασφάλειες. Ο συνθηματολόγος, πάντως, ξεκαθαρίζει τη θέση του μιλώντας σε εκατοντάδες κοπελιές ταυτόχρονα, χτυπώντας εκεί που πονάει περισσότερο. Τα κενά μεγαλώνουν όσο η Dior πλουτίζει και ας μη μιλήσουμε για γυναικείο καταναλωτισμό εδώ, γιατί ο εμπνευστής θα γελάσει με την παπαρολογία. Ένα τελευταίο σχόλιο και κλείνω. Το «Ε, ΨΙΤ» το λατρεύω, είναι μοναδικό στην ελληνική γλώσσα, αμετάφραστο και συνοδεύεται από ελαφρύ, ενοχλητικό σπρωξίδι.

Το σύνθημα είναι ένα post (modern) και ο τοίχος ένα παράδοξο της καθημερινότητας. Ενώ φτιάχτηκε για να μην γινόμαστε αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της τουαλέτας του διπλανού για δες τι όμορφα γκρεμίζεται και ενώνει φωνές και ανθρώπους!
 
Βίκυ Παπάογλου
Λίνα Παπάζογλου

Πηγή: Δρομολόγια - RAMNOUSIA