Funds

Είναι σοβαρό γεγονός για όσους ασχολούνται με τα διεθνή, αλλά δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε από τα ελληνικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι συμπολίτες μας να το αγνοούν. Τα funds που είχαν «επενδύσει» στην πτώχευση της Ελλάδας ή στην έξοδο της χώρας από το ευρώ ή και στην κατάρρευση του νομίσματος γιατί ήταν «δομικά ελαττωματικό» χάνουν 20%-60% του κεφαλαίου τους! Συνήθως η ελληνική τηλεόραση προβάλλει τις επιτυχίες των επενδυτών-τζογαδόρων σαν να πληρώνεται από αυτούς. 

Οι αποτυχίες, που είναι περισσότερες και μεγαλύτερες, γράφονται στα ψιλά. Πώς αλλιώς ο σύγχρονος καπιταλισμός θα υπερασπιστεί τις φούσκες του; Τι ωραία και άνετη εργασία! Διαλέγουν μια προοπτική και δημιουργούν διάφορα «funds». Το ένα επενδύει στην πτώχευση μιας χώρας, γεγονός που δυστυχώς έχει κάποιες πιθανότητες να συμβεί. Διαφημίζεται έντεχνα μέσω της ειδησεογραφίας και των περισπούδαστων αναλύσεων διαφόρων παρανοϊκών που αυτοονομάζονται οικονομολόγοι και αναλυτές. Οι άπληστοι κατέχοντες σπεύδουν να επενδύσουν, στην ουσία να στοιχηματίσουν. Χάνουν ή κερδίζουν αδιάφορο! Η «μάνα», όμως, πάντα κάτι κερδίζει!

Η κατάντια του σύγχρονου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που δημιουργεί όλες τις οικονομικές κρίσεις: η έντεχνη δημιουργία φούσκας παντός είδους. Για να μη σκάσουν όλες μαζί οι φούσκες πρέπει να είναι πολλές. Κάποιες θα εκραγούν σαν βόμβες, και αλίμονο στους τελευταίους κατόχους τους. Κάποιες θα πωληθούν πανάκριβα πριν από την έκρηξη, και όποιος είναι ο τυχερός. Οι «επενδυτές», αντί να τοποθετούν τα κεφάλαιά τους σε μονάδες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών, που ευτυχώς υπάρχουν πολλά μετά τις εκπληκτικές εφευρέσεις στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, τα επενδύουν σε funds που κανονικά έπρεπε να ονομάζονται «στοιχηματζίδικα».

Αποτέλεσμα, ο καθημερινός άνθρωπος, ο γεμάτος προβλήματα σύγχρονος πολίτης, να αναρωτιέται: πώς είναι δυνατόν η χώρα της σύγχρονης δημοκρατίας να επιτρέπει να υπάρχουν επενδυτικές εταιρείες οι οποίες συγκεντρώνουν κεφάλαια πουλώντας χαρτιά που τα ονομάζουν «προϊόντα» και τα οποία στηρίζουν την προοπτική τους για κέρδη στην πτώχευση μιας χώρας; Ποιος απάνθρωπος νομοθέτης τούς έδωσε το δικαίωμα να υπάρχουν; Αυτό δεν έχει ως αποτέλεσμα οι μικρόψυχοι αυτοί τζογαδόροι να εύχονται και να επιδιώκουν τη δυστυχία ενός ολόκληρου λαού προκειμένου οι ίδιοι να έχουν «αποδόσεις»; Για ποιον λόγο, αντί να ιδρύουν «επενδυτικές» εταιρείες, δεν ιδρύουν ένα είδος μονάδας στοιχημάτων, κρατικών ή μη λαχείων ή οργανισμό προγνωστικών; Πόσο πιο αγνό είναι το ποδόσφαιρο; Πώς επιτρέπεται να χρησιμοποιούν με τις ευλογίες της νομοθεσίας και της ελεύθερης αγοράς λέξεις όπως «επένδυση», «ομόλογο», «αμοιβαίο κεφάλαιο», «τίτλος τάδε», «τοποθέτηση Β», αντί τις πιο σωστές, «Στοίχημα», «Τζόκερ», «ΠΡΟΠΟ», «ρουλέτα», «μπαρμπούτι»;

Πώς αφέθηκαν οι κυβερνήτες-πολιτικοί να μετατρέψουν τον εαυτό τους και τις χώρες τους σε παιχνίδια του διεθνούς τζόγου; Τι περιμένεις όμως από ένα σύστημα που επέτρεψε τη δημιουργία αμοιβαίου κεφαλαίου, με διαπραγμάτευση στο Χρηματιστήριο, που στηριζόταν στον ταχύτερο θάνατο των συνταξιούχων και στην απώλεια των ασφαλιστήριων συμβολαίων ζωής! Οταν συμβαίνει αυτό στις πατρίδες της απληστίας, δεν μπορούμε να έχουμε και παράπονο. Φανταστείτε έναν δύσκολο ποδοσφαιρικό αγώνα όπου τα σενάρια είναι τρία: 1-Χ-2. Ο μεγάλος διαχειριστής-δήθεν επενδυτής διαλέγει μια προοπτική.

Αν πραγματοποιηθεί, αφού έχει πιθανότητα κατά 33%-50%, γίνεται διάσημος γκουρού ή ό,τι άλλο με τη βοήθεια των ΜΜΕ που τον θεοποιούν. Πρόβλεψε τη φούσκα και κέρδισε χρήματα. Στην επόμενη επιλογή αποτυγχάνει. Τότε φταίνε η αγορά, οι εξελίξεις, το απρόβλεπτο. Ισως και η διαιτησία! Γνωρίζετε πόσοι οικονομολόγοι έγιναν διάσημοι επειδή απλώς τόλμησαν να ποντάρουν σε μια πιθανότητα; Δεν χρειάζονται πολλά προσόντα. Περίσσια αναίδεια, θρασύτητα, περισπούδαστο ύφος, λίγη τύχη και επικοινωνιακή προβολή: 1-Χ-2. Κάτι απ’ όλα θα γίνει. Αν δεν το πετύχει αυτός, θα το πετύχει κάποιος άλλος. Κάποιος θα γίνει μεγάλος διαχειριστής funds να εκμεταλλεύεται έντεχνα την απληστία των εχόντων.

Εχουμε βέβαια και το φαινόμενο της ελληνικής τηλεόρασης. Ο,τι ανθελληνικό, ό,τι μαύρο ή απαισιόδοξο προβάλλεται ασύστολα. Το ότι οι φίλοι τους οι τζογαδόροι έχασαν το στοίχημα είναι μια είδηση ανύπαρκτη! Γιατί να στεναχωρήσουμε τους ανθρώπους με το να τους δυσφημήσουμε; Τόσα κεφάλαια έχασαν ευχόμενοι τη δυστυχία μας. Είναι ανάγκη εμείς οι ανώτεροι να προβάλλουμε τη χασούρα τους και την ηλίθια αναλγησία τους, με αποτέλεσμα να μας παρεξηγήσουν ότι έχουμε ταπεινά ένστικτα εκδίκησης και χαιρεκακίας; Εξάλλου δεν μας περισσεύει χρόνος από τις κακές ειδήσεις και τα σίριαλ του γειτονικού κράτους!

Οι μεγάλοι τζογαδόροι ας μην ανησυχούν. Κερδίζοντας ή χάνοντας, έχουν υψηλή προσωπική αμοιβή - σαν τους τραπεζίτες. Απλώς όταν καταστρέφουν την οικονομία, η ετήσια αμοιβή τους περιορίζεται κατά μερικά εκατομμύρια και μόνο. Ας είναι καλά το σύστημα, η απληστία και τα κορόιδα. Τρεις κατηγορίες που θα υπάρχουν πάντα, όποια κρίση και αν περάσει ο καπιταλισμός, που ξέρει να προσαρμόζεται χαμαιλεοντικά. Ας ελπίσουμε ότι όταν θα χαθεί η σημερινή του μορφή, η νέα του ενσάρκωση δεν θα ’ναι χειρότερη. Η διαχείριση των οικονομικών αξιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ’ναι στα χέρια ανθρώπων με βασικό χαρακτηριστικό την αναλγησία και τη θρασύτητα. Στο τέλος ακόμα και όταν χάνουν η χασούρα είναι των άλλων. Τι να κάνουμε, ήταν ένα άτυχο παιχνίδι!

[Του Γ.Ι. Πατσόπουλου από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr