Αυτή η φωτογραφία, από τους αγώνες των ελεύθερων πολιτών στο Σύνταγμα πέρυσι, συγκλόνισε κι ενέπνευσε, όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Είναι η φωτογραφία ενός παππού, που έφτασε σε αυτήν προχωρημένη ηλικία, οργωμένος από το υνί της σκληρής ζωής, για να βγει μαζί με χιλιάδες νεότερους και να δώσει ένα ανθρώπινο γενναίο παρόν, δίπλα σε έναν λαό που αγωνίζεται.
Τέτοιοι άνθρωποι, βρέθηκαν δίπλα μας πολλές φορές, γεμίζοντας το μυαλό και την καρδιά μας, με εικόνες και ήχους, που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε και ίσως κάποτε, θα είμαστε σε θέση να περιγράψουμε.
Ο παππούς αυτός, ο δικός μας παππούς, λέγεται Βασίλης Παπανίκος κι "έφυγε" από κοντά μας πριν μερικές ημέρες.
Ο μπαρμπα Βασίλης άφησε μία λεπτή αχνή κόκκινη γραμμή στην πλατεία μας. Αυτή την κόκκινη γραμμή θα την βλέπουν πάντα αυτοί που θα πηγαίνουν εκεί για να διατρανώνουν ένα "όχι". Άφησε μια πνοή για την ώρα που τα δηλητήριά τους θα μας κόβουν την ανάσα, άφησε μία μορφή για την ώρα που τα μάτια μας θα γεμίζουν δάκρυα, άφησε μία ελπίδα που αρνείται να πεθάνει ...
Σήμερα, ημέρα των βλακωδών πανηγυρισμών της πολλοστής σωτηρίας μας, εμείς τιμούμε εσένα μπαρμπα Βασίλη....
....με αγάπη και σεβασμό!!!
Κανένα δάκρυ για τους αγωνιστές....απλά θα μας λείψεις!!!
Τιμή και δόξα!!!
1 σχόλιο:
Μπροστά πηγαίνει ο λαός
Και πίσω ο χάρος πάει
Ένας φρουρός κι άλλος φρουρός
Στου χωρικού το πλάι
Στο δάσος των παλιών νεκρών
Τώρα χωριάτης φτάνει
Το βασιλιά αψήφησε
Την κεφαλή του χάνει
Μα οι νεκροί σαλεύουνε
Οι μνήμες ζωντανεύουν
Οι ρίζες των παλιών νεκρών
Εκδίκηση γυρεύουν
Στο δάσος των παλιών νεκρών
Τον φέρνουν το Μπερτόλδο
Τον άτρομο το χωρικό
Σαν αδερφό ολόιδιο
Τον φέρνουνε για θάνατο
Τον φέρνουν για μαχαίρι
Γιατί δεν φίλησε ποτέ
Του βασιλιά το χέρι
Μα εμείς οι ρίζες οι παλιές
Και των νεκρών οι κλώνοι
Τον δήμιο θ’αρπάξουμε
Αυτόν που θανατώνει
Δημοσίευση σχολίου