Ποτέ δεν θα ξεχάσω ...

Τί βίωσα 28-29 Ιουνίου 2011 – Ποτέ δεν θα ξεχάσω

…Έχω μαρμαρώσει λίγο πιο κάτω από το σιντριβάνι της κάτω πλατείας.

Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα ….

Ο χρόνος, η ώρα δεν έχουν καμία σημασία για μας .. ευτυχώς τα παιδιά έχουν ανάψει φωτιές, για να απωθούν κάπως τα χημικά.
Είναι όμως τόσα πολλά ….

- “Δεν τρέχουμε. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Ήρεμα”, φωνάζουν τα μεγάφωνα .

(Οι γιατροί σε απόγνωση εκλιπαρούν τους αστυνομικούς να σταματήσουν τη ρίψη χημικών.)

- “Σταματήστε θα έχουμε νεκρούς”, ούρλιαζαν με απόγνωση.

Φωνή εν τη ερήμω...

Οι τραυματίες ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον. Αίματα παντού, βογγητά.

Όσοι και αν τρέχαμε ήταν αδύνατον να προλάβουμε. ΠΑΝΙΚΟΣ.

Τα πρόσωπα των γιατρών αλλοιωμένα από την αγωνία και την υπερ-προσπάθεια.

Δυο γυναίκες γιατροί έχουν σηκώσει τη σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Φωνάζουν στους αστυνομικούς Μ.Α.Τ να απομακρυνθούν διότι ήταν ιατρείο και υπήρχαν μέσα τραυματίες.

Τα Μ.Α.Τ/ όλο και πλησιάζουν σαν τροπική καταιγίδα…  Μας περικυκλώνουν.

Οι γιατροί προτάσσουν τα στήθη τους να προστατέψουν τους τραυματίες εμάς. ΟΛΟΥΣ.

Αυτοί ανελέητοι, αδίστακτοι, ΚΤΗΝΟΙ!!!!!!

ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Καίγομαι! Χτυπιέμαι, με πιάνει πανικός. Η ασφυξία είναι διαφορετική από τη προηγούμενες φορές.

Βγαίνεις υγρά από το στόμα τα ρουθούνια που σε πνίγουν.

Κυλιέμαι στο χώμα. Δίπλα μου άλλοι συνάνθρωποι σφαδάζουν.

Εικόνες θολές. Θόρυβοι από το υπερπέραν …..
Δεν πονάω. Δεν καίγομαι!…
Η αίσθηση του θανάτου διπλά μας…
Το μπουκάλι του μααλόξ έχει φύγει από τα χέρια μου…
Δεν παλεύω πια… Σκοτάδι…
Δεν θυμάμαι…

Κάποιος είναι πάνω μου. Με έχει αγκαλιάσει τα δάκτυλα του μες στο στόμα μου. Νοιώθω ξανά την φωτιά στο δέρμα μου στον λαιμό μου στα πνευμονία μου εκατομμύρια καυτές βελόνες με διαπερνούν… Φωνές μακριά…

- Κυρία αναπνέεται. Με διατάζει μια επιβλητική φωνή.

Το πρόσωπο του δεν θα το θυμηθώ ΠΟΤΕ.

Είμαι στο χώμα ξαπλωμένη με την πολυπόθητη μάσκα οξυγόνου.
Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι τα πάντα γύρω μου σπασμένα κρεμασμένα. Βομβαρδισμένο τοπίο.

Κορίτσια, αγόρια, γέροι, στην ιδία κατάσταση, μπορεί και χειρότερη.

Σε λίγο συνέρχομαι. Δίνω την μάσκα οξυγόνου σε κάποιο άλλο συναγωνιστή που το είχε περισσότερο ανάγκη από μένα.

Παίρνω ξανά ένα μπουκάλι, ψεκάζομαι βάζω και μια μάσκα και ξανά στην πλατεία.

Η πλατεία είναι πεδίο μάχης. Θάλαμος αέριων.
Η ισοπέδωση της έχει ολοκληρωθεί.
Τίποτα δεν είναι όρθιο. Ο ανεμοστρόβιλος Μ.Α.Τ είχε ολοκληρώσει το καταστρεπτικό του έργο.

Ένα μικρό παιδί περνάει διπλά μου γεμάτο αίματα…
Δεκάδες άνθρωποι είναι καθισμένοι χάμω, πνίγονται.
Τα μάτια όλων μας κατακόκκινα… Πεταμένα έξω.

Ακόμα και σήμερα είναι αδύνατον να θυμηθώ λεπτομέρειες από τα γεγονότα που βίωσα… 28-29 Ιούνη 2011… ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ! Γεγονότα που με ΞΥΠΝΗΣΑΝ…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς, στους ανθρώπους, που με αυτοθυσία έσωσαν τις ζωές μας. Τις ζωές ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην άγνωστη, ή στον άγνωστο, που μου έσωσε την ζωή.

Ας είναι όλοι τους καλά.

Σύντομα θα ξαναβρεθούμε… Ξανά. Εκεί στην πλατεία όπου δολοφόνησαν την Ελλάδα. Τη Δημοκρατία. Εμάς.

Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ. ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΞΑΝΑ !!!!

Ramnousia

Από το facebook της Νίκη Λατινάκη

Απαρτχάιντ: O ρατσισμός που έγινε νόμος

 

Σαν σήμερα, στις 29 Ιουνίου 1949 η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής απαγορεύει την τέλεση μικτών γάμων, μεταξύ λευκών και μαύρων, ξεκινώντας στην ουσία την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου, με το όνομα Απαρτχάιντ. Ο όρος Aπαρτχάιντ σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «διαχωρισμός» και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την παιδεία ως την υγεία, ενώ όσοι αντιστάθηκαν έχασαν τη ζωή τους ή κλείστηκαν στη φυλακή για δεκαετίες.

Ο διαχωρισμός με βάση της φυλετική καταγωγή ξεκίνησε στην Αφρική από τα χρόνια των αποικιών, αλλά το απαρτχάιντ ως επίσημη πολιτική εισήχθη στις γενικές εκλογές του 1948. Ένας νέος νόμος τότε διαχώρισε τους πολίτες σε φυλετικές ομάδες, μαύρους, λευκούς, έγχρωμους και Ινδούς ενώ οι περιοχές διαχωρίστηκαν ανάλογα, μέσω εξαναγκαστικών εκτοπισμών.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Το 1953 με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ. Οι ποινές περιλάμβαναν πρόστιμα, φυλάκιση και μαστίγωση.

Το 1960, μεγάλος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείται να μεταφέρει τα βιβλιάρια «πάσου». Η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία διήρκεσε 156 μέρες, αφήνοντας πίσω της 69 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η κυβέρνηση κατέφευγε συχνά στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», χωρίς φειδώ μέχρι το 1989, κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας μπορούσε να συλληφθεί χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την προφυλάκιση, συχνά μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όσοι δικάστηκαν καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση, όπως ο Νέλσον Μαντέλα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Απαρτχάιντ που έγιναν το 1980 δεν ικανοποίησαν την διογκούμενη αγανάκτηση και αντίδραση και το 1990 ο πρόεδρος Frederik Willem de Klerk ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ρατσιστικού νόμου, με αποκορύφωμα τις πολυ-φυλετικές δημοκρατικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

 TVXS

Άνοδος, παρακμή και πτώση της «θρησκείας» του 21ου αιώνα

 «Αυτή μπορεί να μην είναι η αρχή του τέλους, είναι όμως σίγουρα το τέλος της αρχής.»

Ουίνστον Τσώρτσιλ

 

Το 1989, λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κηρύσσει το «τέλος της ιστορίας».

«Χάρη στην εκτυφλωτική νίκη του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού όλες οι αντιφάσεις επιλύονται και αυτό που μένει είναι, ουσιαστικά, η οικονομική δραστηριότητα».

Τέσσερα χρόνια μετά, και ενώ η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πλέον, ένας άλλος Αμερικάνος καθηγητής έρχεται να «διορθώσει» τη θεωρία του Φουκουγιάμα.

«Η πηγή των συγκρούσεων του μέλλοντος», γράφει ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στη «Σύγκρουση των Πολιτισμών», «δεν θα είναι ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική, αλλά πολιτισμική.»

Η ιστορία, που ποτέ δεν σταματά να κινείται, τους διέψευσε και τους δύο. Οι συγκρούσεις του 21^ου αιώνα είναι όχι απλά οικονομικές, όχι απλά ταξικές, αλλά ολοκάθαρα διπολικές: Το φτωχό 80% ενάντια στο πάμπλουτο 1%.

Και καθώς οι φτωχοί αυξάνονται και πληθαίνουν μέσα σε κάθε χώρα, τόσο οι συγκρούσεις θα γίνονται βιαιότερες.

«Ο εχθρός είναι εντός των πυλών. Στοιχειώδες, κύριε Γουάτσον.»

Ο 20^ος αιώνας ήταν αναμφίβολα η εποχή της Αμερικανικής ηγεμονίας. Όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά κυρίως οικονομικά, τεχνολογικά, πολιτιστικά.

Στην Αμερική δημιουργήθηκαν τεράστιες καινοτομίες που κατέκτησαν τον πλανήτη πολύ πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά από το στρατό του.

Αυτοκίνητο, τηλέφωνο, ηλεκτρικός λαμπτήρας, ουρανοξύστης, λεωφόρος, αεροπλάνο, ψυγείο, ηλεκτρονικός υπολογιστής.

Ύστερα ήρθαν τα κύματα της μαζικής κουλτούρας:

Εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, το Χόλιγουντ, τα κόμικ, η τζαζ, τα ραδιοφωνικά σίριαλ, τα κινούμενα σχέδια, η τηλεόραση, το ροκ, τα ριάλιτι σόου.

Και της μαζικής κατανάλωσης:

Διαφήμιση, πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ, μάρκετινγκ, πωλήσεις δια αλληλογραφίας, πωλήσεις μέσω διαδικτύου, pay per view κλπ.

 

Η σημαντικότερη, όμως, επινόηση της Αμερικής, η πιο κατακλυσμιαία, ήταν ο ακραίος φιλελευθερισμός, η αποθέωση της «ελεύθερης αγοράς».

Καθώς όμως το διαδίκτυο συντέλεσε ώστε ο φιλελευθερισμός να γίνει παγκόσμιος, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εθνική ταυτότητα, η Αμερική βρέθηκε να καταβροχθίζεται ζωντανή από το «τέρας που δημιούργησε».

Η παγκοσμιοποίηση σκότωσε την εθνική αγορά, που είναι μία από τις βάσεις της κυριαρχίας του κράτους-έθνους.

Τα κράτη δεν έχουν πια τα μέσα να αντισταθούν στις αγορές. Ο όγκος των αποθεμάτων τους είναι γελοία αδύναμος απέναντι στη δύναμη των αγορών.

Έτσι οι κυβερνώντες, συμπεριλαμβανομένου του πλανητάρχη, εξαναγκάζονται να σεβαστούν τις γενικές οδηγίες της οικονομικής πολιτικής που ορίζουν παγκόσμιοι οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου.

Η χρηματοπιστωτική οικονομία, το εμπόριο, τα ΜΜΕ που ωθούνται από τις νέες τεχνολογίες, γνώρισαν μια πραγματική έκρηξη.

Δημιούργησαν νέου τύπου οικονομικές αυτοκρατορίες, που επεξεργάζονται τους δικούς τους νόμους, μεταφέρουν τους χώρους παραγωγής τους, μετακινούν τα κεφάλαια τους με ταχύτητα φωτός και επενδύουν από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη.

Δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα ούτε κράτη ούτε πολιτισμούς. Περιφρονούν την εθνική κυριαρχία. Αδιαφορούν για τις κοινωνικές συνέπειες, κερδοσκοπούν κατά των νομισμάτων, προκαλούν υφέσεις και κρίσεις, και τα βάζουν με τις κυβερνήσεις.

Η πολιτική εξουσία είναι πλέον η τρίτη εξουσία. Πρώτη είναι η οικονομική εξουσία και ύστερα η εξουσία των ΜΜΕ.

Πρόσφατα κάποιο περιοδικό είχε τους 50 ισχυρότερους άντρες του πλανήτη. Ούτε ένας πολιτικός δεν βρισκόταν ανάμεσα τους.

Οι πολιτικοί ακολουθούν πειθήνια τους ανθρώπους που δεν περιορίζονται από κανέναν κανόνα, χάρη στην παγκόσμια επικράτηση του “laissez faire, laissez passer”.

Ούτε ο Ted Turner ούτε ο Rupert Murdoch ούτε ο Bill Gates ούτε ο Larry Rong ούτε ο Robert Allen, ούτε οι δεκάδες άλλοι κυρίαρχοι του κόσμου υπέβαλαν ποτέ τα σχέδια τους σε καθολική ψηφοφορία.

Η δημοκρατία δεν τους αφορά. Είναι υπεράνω εννοιών όπως το δημόσιο καλό, η κοινωνική ευημερία, η ελευθερία και η ισότητα.

Όταν οι κυβερνήσεις δεν είναι συνένοχες, μοιάζουν παράλυτες. Είναι ανίκανες να επιλύσουν, στο επίπεδο τους, τα χιλιάδες σημαντικά προβλήματα που προκαλούνται από την κερδοσκοπική μανία των νέων κατακτητών, της νέας και απόλυτης εξουσίας.

Η πολιτική εξουσία συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο ως όργανο, ως συμπλήρωμα, ως υπηρέτης των πραγματικών κυρίαρχων του κόσμου: των χρηματο-οικονομικών αγορών.

Έτσι, στις σημερινές δημοκρατίες, όλο και περισσότεροι πολίτες αισθάνονται παγιδευμένοι από ένα είδος γλοιώδους δόγματος που ανεπαίσθητα περιβάλλει κάθε επαναστατική σκέψη, την καθυστερεί, την αναστατώνει, την παραλύει και καταλήγει να την πνίξει.

 Αυτό το δόγμα είναι η «μονόδρομη σκέψη», ή αλλιώς η ΤΙΝΑ που προστάζει: «There Is No Alternative».

 

Το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση γίνεται ιδεολογικό όργανο έχει ως σοβαρή συνέπεια την εκ των προτέρων καταδίκη –στο όνομα του ρεαλισμού- κάθε τάσης αντίστασης ή ακόμη και αντίθεσης.

Καταδικάζονται ή χαρακτηρίζονται ως «λαϊκιστικές» όλες οι δημοκρατικές απόπειρες, όλες οι αναζητήσεις εναλλακτικών λύσεων, όλες οι προσπάθειες δημοκρατικής ρύθμισης, όλες οι κριτικές κατά της αγοράς.

Η νέα «θρησκεία», παγκόσμια όπως ποτέ καμία άλλη, είναι ακριβώς ο δογματισμός της αναγκαίας «ελεύθερης αγοράς», η μονόδρομη σκέψη του παγκόσμιου φιλελευθερισμού.

Αυτή είναι η μετάφραση -σε ιδεολογικούς όρους- των συμφερόντων μιας ομάδας οικονομικών δυνάμεων, και ιδιαίτερα των δυνάμεων του διεθνούς κεφαλαίου.

Οι κύριες πηγές αυτής της σκέψης είναι οι μεγάλοι οικονομικοί και νομισματικοί οργανισμοί: Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Οργάνωση για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Μπούντεσμπανκ, Τράπεζα της Γαλλίας κλπ.

Αυτοί χρηματοδοτώντας, στρατολογούν στην υπηρεσία των ιδεών τους, σε όλο τον πλανήτη, πολλά ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, ιδρύματα, τα οποία με τη σειρά τους επεξεργάζονται λεπτομερειακά και διαδίδουν το «λόγο του Ευαγγελίου».

Η πρώτη αρχή της μονόδρομης σκέψης ακούγεται πλέον στα αυτιά μας ως αξίωμα: «Η οικονομία κυριαρχεί επί της πολιτικής».

Οι άλλες έννοιες-κλειδιά της μονόδρομης σκέψης είναι εξίσου γνωστές (τα ΜΜΕ φροντίζουν να τις διαδίδουν με ευλάβεια):

 

Η αυτορυθμιζόμενη αγορά, της οποίας «το αόρατο χέρι διορθώνει τις ατέλειες και τις δυσλειτουργίες», και ειδικά οι χρηματο-οικονομικές αγορές των οποίων «οι ενδείξεις προσανατολίζουν και καθορίζουν τη γενική κίνηση της οικονομίας».

Ο ανταγωνισμός και η ανταγωνιστικότητα, «που δίνουν δύναμη και ωθούν τις επιχειρήσεις, οδηγώντας ‘τες σε ένα διαρκή και προσοδοφόρο εκσυγχρονισμό».

Οι ελεύθερες συναλλαγές χωρίς εμπόδιο, που είναι «παράγοντας ασταμάτητης ανάπτυξης του εμπορίου και άρα των κοινωνιών».

Η παγκοσμιοποίηση της εργοστασιακής παραγωγής και η διεθνής κατανομή της εργασίας, που «μειώνει τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και μειώνει το κόστος των μισθών».

Το σκληρό νόμισμα, «παράγοντας σταθερότητας».

Οι ιδιωτικοποιήσεις, η φιλελευθεροποίηση κλπ.

Και βέβαια η αδιαφορία απέναντι στο οικολογικό κόστος.

Σε αυτόν τον νέο κόσμο τα άτομα χωρίζονται σε όσους μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους και σε όσους δεν μπορούν. Οι δεύτεροι θα απορριφθούν, θα εκδιωχτούν, θα περιθωριοποιηθούν, θα αποκλειστούν, γιατί στην νέα κοινωνική κατάσταση (που έχει πάψει να θεωρεί ως επιταγή την αλληλεγγύη), οι «χαμένοι» πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Βεβαίως όσο περισσότερα βρίσκεται να χρωστάει κάποιος τόσο καλύτερη αντιμετώπιση έχει από τη «δικαιοσύνη», η οποία δε λογιέται πια ως εξουσία, αλλά ως περίπτερο.

 

Οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες είναι τεράστιες πλέον, όχι μόνο στις τριτοκοσμικές χώρες, αλλά και σε χώρες με δημοκρατική παράδοση, όπως η Βρετανία ή οι ΗΠΑ -ουσιαστικά σε όλες τις χώρες της υφηλίου.

Όμως οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι μετανάστες, οι γκετοποιημένοι, οι περιθωριοποιημένοι, φαίνεται να εξεγείρονται πολύ πιο εύκολα (δι” ασήμαντον αφορμήν) απ’ όσο νόμιζε ο Χάντιγκτον.

Δεν υπάρχει πλέον δυτική χώρα που να μη χρειάζεται να ενδυναμώνει τις δυνάμεις καταστολής, προκειμένου να αντιμετωπίσει (πρόσκαιρα) αυτές τις εξεγέρσεις.

Ακόμα και ένας από τους υπεύθυνους του προβλήματος, ο Persy Barnevik, διευθυντής της ABB, μια από τις κυριότερες επιχειρήσεις ενέργειας στον κόσμο, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου:

«Εάν οι επιχειρήσεις δεν ανταποκριθούν στις προκλήσεις της φτώχειας και της ανεργίας, οι εντάσεις μεταξύ των κατεχόντων και των μη κατεχόντων θα αυξηθούν και θα έχουμε σοβαρή έκρηξη της τρομοκρατίας και της βίας.»

Η «μεγάλη αυτοκράτειρα», η αγορά, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η κυριαρχία της δεν μπορεί να διατηρηθεί. Ο κόσμος αλλάζει και ούτε οι μεγιστάνες δεν μπορούν να τον ελέγξουν.

 

«Βρισκόμαστε στη μέση μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας, που οδηγεί στην ανάδειξη -με τη μία ή την άλλη μορφή- μιας παγκόσμιας κοινωνίας, την πιθανή δομή της οποίας δεν μπορούμε ακόμα ούτε να φανταστούμε», γράφει ο Αλεξάντερ Κινγκ.

Ο μηχανισμός που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον αγώνα δρόμου προς την καταστροφή είναι η διαφωνία, που κινητοποιεί προοδευτικά μια κριτική μάζα πολιτών αποφασισμένων να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη δικαιώματα τους και να εργαστούν για μια πραγματικά πολιτική κοινωνία.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, κάπως συγκεχυμένα ακόμα, ότι πρέπει να κατακτήσουν νέα ανθρώπινα δικαιώματα. Ότι τη γενιά των πολιτικών δικαιωμάτων (18^ος αιώνας) και αργότερα των κοινωνικών (19^ος και 20^ος αιώνας) πρέπει να τη διαδεχτεί μια γενιά νέων δικαιωμάτων, οικολογικών, που να εξασφαλίζουν στους πολίτες το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία, στην πληροφόρηση, στην ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά επίσης και στην καθαρότητα του αέρα και των υδάτων, καθώς και στην προστασία του περιβάλλοντος.

Η κοινωνία της κατασπατάλησης πρέπει να παραχωρήσει φυσιολογικά τη θέση της σε μια κοινωνία της αναδιανομής.

Καθένας, σε γενικές γραμμές, αντιλαμβάνεται ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που επιτρέπει τη διατήρηση του πλανήτη, την προστασία της φύσης και τη διάσωση του ανθρώπου.

Λύσεις υπάρχουν, αλλά αυτές δεν πρόκειται να τις προωθήσουν οι οικονομικοί γίγαντες ούτε οι πολιτικοί νάνοι.

Οι ίδιοι οι πολίτες θα δημιουργήσουν αυτήν την νέα παγκόσμια κοινωνία, τη νέα πολιτική εξουσία, «την πιθανή δομή της οποίας δεν μπορούμε ακόμα ούτε να φανταστούμε.»

(Αυτό το κείμενο είναι συρραφή αποσπασμάτων από το βιβλίο «Γεωπολιτική του Χάους», του Ιγνάσιο Ραμονέ, ενός ανθρώπου που ανάμεσα σε πολλά άλλα είναι και διευθυντής της Le Monde Diplomatique. Στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, μτφ Ελένη Τσερεζόλε, επίμετρο Μιχάλης Μητσός).

Γελωτοποιός

Οι μικροαστοί

 

«Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς», έγραφε το μακρινό 1995 η Μαλβίνα Κάραλη στο περιοδικό 01. Εκείνο το άρθρο με τίτλο «Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;», μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Απολαύστε το. 

Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς

Το Κουτί Της Πανδώρας 

«Τα έθνη έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει»

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

Η πατρότητα της διατύπωσης του τίτλου έχει αποτελέσει αντικείμενο έριδας: κάποιοι την αποδίδουν στο Τοκβίλ, άλλοι στον Μαρξ και άλλοι στον Τσώρτσιλ. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως αυτή η πρόταση ανήκει στον συντηρητικό Γάλλο φιλόσοφο και διπλωμάτη Joseph De Maistre ο οποίος ανέλαβε εργολαβικά την υπεράσπιση των ιεραρχικών κοινωνιών και της μοναρχίας μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789.

Ο Ντε Μεστρ λοιπόν στον λυσσαλέο του αγώνα εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προέταξε πως δεν υπάρχει «άνθρωπος» αλλά μόνον «άνθρωποι» ριζωμένοι στις κοινότητές τους και υποταγμένοι στην Θεία Πρόνοια. Επομένως, τα περίφημα «droits de l’homme» δεν είναι παρά μια γερή οφθαλμαπάτη των επαναστατών, υπεύθυνη για την αταξία και την ακυβερνησία των πρώιμων μετεπαναστατικών χρόνων. Έτσι λοιπόν, απέναντι στη μεταφυσική των δικαιωμάτων ο Ντε Μεστρ προτάσσει την φυσική τάξη των κοινωνιών που βασίζεται στις ιδιαιτερότητες των πολιτικών κοινοτήτων υποταγμένων στη θεία βούληση και όχι στη μεταφυσική οικουμενικότητα της Διακήρυξης του 1789.

Γιατί όμως τα γράφω αυτά, μέρες που είναι; Μα διότι νομίζω ότι το κυνικό αυτό απόφθεγμα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ μετά από αυτόν τον ανασχηματισμό της ελληνικής κυβέρνησης στον πρώτο καύσωνα του 2013. Επειδή η εικόνα είναι τέτοια που δεν χρειάζεται σχόλια, ούτε λεζάντες, και επειδή είμαι βέβαιος πως ακόμη και η πιο σκληρή συμπολίτευση έχει αρχίσει πλέον να απορεί ανοιχτά για τα όρια της πολιτικής βιωσιμότητας και να αμφιβάλλει για τα στοιχειώδη της νόησης, το ερώτημα που τίθεται είναι πλέον απλό: αυτήν την κυβέρνηση αξίζουμε ως λαός;

Διότι αν όντως τα έθνη έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει – που την έχουν δηλαδή – τότε η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι εφιαλτική: ναι, μας αξίζει αυτή η κυβέρνηση. Η Ελλάδα στην πιο δύσκολη στιγμή των τελευταίων δύο γενεών της, έχει πρωθυπουργό τον ιδρυτή της ΠολΑν, υπουργό υγείας τη στιγμή της κατάρρευσης όλων των υγειονομικών θεσμών τον κύριο Άδωνι - ο έτερος του βασιλοχουντισμού προτίμησε να σνομπάρει - και φυσικά ο κατάλογος άσχετων και επικίνδυνων μόλις αρχίζει. Δημοκρατία εξάλλου έχουμε. Όχι σοβαρής ποιότητας είναι αλήθεια, αλλά δημοκρατία. Έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης δεν υπάρχει. Την κυβέρνηση δεν μας την φόρεσαν, όσο και να μας ενοχλεί. Και αυτό είναι το όνειδος.  Σκεφτείτε να μας έλεγαν δέκα χρόνια πίσω τη σύνθεση της κυβέρνησης αυτής για τη συγκυρία τούτη. Ως αστείο, κι αν θα το παίρναμε…  Η ιστορία όμως δεν χωρατεύει και δε μας χαρίζεται.

Ο Ντε Μεστρ λοιπόν δίκιο είχε. Φυσικά, οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Ο τιμωρητικός τόνος αυτής της διατύπωσης προέρχεται από έναν πολέμιο της δημοκρατίας και της πολιτικής νεωτερικότητας. Προσοχή όμως: αυτό δεν την κάνει να στερείται εγκυρότητας. Τουναντίον μάλιστα. Εξάλλου, για τον λόγο αυτό, ο Ντε Μεστρ και οι συν αυτώ στάθηκαν μέχρι τέλους φανατικοί πολέμιοι της δημοκρατίας και ορκισμένοι φιλομοναρχικοί. Διότι στη μοναρχία, υφίσταται μια ελπίδα, μια πιθανότητα, να μην έχεις τον ηγέτη που σου αξίζει. Στη δημοκρατία όμως, τέτοια ελπίδα δεν υπάρχει. Εξάλλου, πίσω από την πρόταση αυτή κρύβεται η χαιρεκακία για την αποτυχία της δημοκρατίας που βλέπουμε να απλώνεται σε ένα υπολογίσιμο τμήμα του ελληνικού λαού δίνοντας τροφή για σκέψη σε λύσεις πραγματικής εκτροπής μέσα στην οδύνη. Όσο απαξιώνεται η δημοκρατία τόσο πιο εύκολος αντίπαλος είναι. Και η μεγαλύτερη ζημιά που προκαλεί η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι η αδυναμία της στην καθημερινότητα, αλλά η δύναμή της στον μακρόπνοο ευτελισμό της δημοκρατικής αρχής.

«Ούτε στον εχθρό σου, τέτοια κυβέρνηση», έλεγαν κάποιοι γνωστοί χθες, μετά την ανακοίνωση της νέας σύνθεσης, σε ένα νεοφιλελεύθερο ευρωπαίο διπλωμάτη που περνά τα τρία τελευταία του χρόνια υπερασπιζόμενος τα Μνημόνια. Αυτός κοιτούσε αμήχανα. Αδιάγνωστα… Μήπως όμως τελικά «μόνον στον εχθρό σου τέτοια κυβέρνηση»; Διότι μετά από μερικά τέτοια, παραδίδεσαι, παθαίνεις την ανοσία αυτών που καρτερικά περιμένουν το τελικό χτύπημα. Αυτό φαίνεται να έχει πάθει ο κόσμος εδώ. Τι άλλο κακό να  σε βρει σε καιρό ειρήνης;  Ίσως αυτή και να είναι η επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά. Ότι μας έχει αφοπλίσει διαρκώς προετοιμάζοντας μας για τα χειρότερα που έπονται. Διότι δε νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος πλέον στη χώρα τούτη, όσο αντι-ΣΥΡΙΖΑ και να είναι – που να περιμένει κάτι καλύτερο από αυτήν την κυβέρνηση.

Επείγει λοιπόν να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε πως δεν αξίζουμε ως λαός τέτοια κυβέρνηση. Να τελειώνουμε με αυτόν τον γκροτέσκο εφιάλτη στη πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αλλιώς, ποιος να ξέρει. Μπορεί όντως να την αξίζουμε...

Δ. Χριστόπουλος

TVXS

ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Από την μέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, το νέο επιχείρημα που βγήκε από τα χείλη παπαγάλων και καλεσμένων τους, ήταν “όταν έκλεισαν τόσες ιδιωτικές επιχειρήσεις που ήταν όλοι αυτοί;“. Ερώτημα που απευθύνονταν σε όσους βρέθηκαν προς συμπαράσταση, στην αυλή του ραδιομεγάρου. Για κάποιον περίεργο λόγο που μόνο στην Ελλάδα βρίσκει εφαρμογή, όσοι ένιωθαν απέχθεια για τους απολυμένους της ΕΡΤ, άρχισαν να το παπαγαλίζουν. Ήρθε μετά και το κλείσιμο του εργοστασίου “Κατσέλης” και οι υποστηρικτές του Τίποτα ξεσάλωσαν. Στο μυαλό τους βρέθηκε το τέλειο άλλοθι της ανύπαρκτης υποστήριξης που δεν έχουν προσφέρει σε κανένα.

Είναι τα άτομα εκείνα που διαλαλούσαν πως “οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες“, άρα καλά παθαίνουν που απολύονται. Είναι αυτοί που τα βάζουν με όσους υποστήριξαν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και όχι π.χ. αυτούς του Κατσέλη. Μπορεί εσύ να έχεις υποστηρίξει τον έναν από τους δύο πράγματι ή ακόμα και τους μεν και τους δε. Όμως, οι υποστηρικτές του Τίποτα, αν τους ρωτήσεις, δεν έχουν υποστηρίξει ποτέ κανέναν.

Δεν έχουν πάρει ποτέ το μέρος του οποιουδήποτε, δεν έχουν συμπαρασταθεί, δεν έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους, δεν τους βρίσκεις έστω να λυπούνται. Πολύ πιθανόν να έχουν ψηφίσει και κάποιο από τα κόμματα που επιμένουν να κυβερνούν την χώρα υπό κάθε λογής σχήμα.

Οι υποστηρικτές του Τίποτα είναι τα άτομα που κατηγορούν τους άλλους για τα χάλια τους. Εκείνοι που αποφεύγουν την αυτοκριτική, Εκείνοι που σε κρίνουν για την δηλωμένη σου υποστήριξη σε μια ομάδα ή έναν άνθρωπο, αλλά και για την μη στήριξή σου σε άλλους. Βέβαια αυτοί, λες και βρίσκονται σε κάποιο βάθρο, κοιτούν αφ’ υψηλού σαν να μην έχουν κι οι ίδιοι ηθική υποχρέωση να στηρίξουν κάποιον, παρά μόνο να κρίνουν.

“Τί έκανες εσύ;” πρέπει να τους ρωτήσεις. Το πιθανότερο είναι να πάρεις απάντηση “εγώ δουλεύω“. Είναι σίγουροι πως η δική τους σειρά δεν θα έρθει ποτέ, γιατί εκείνοι είναι “καλοί, εργατικοί, τίμιοι, κοιτάνε μόνο την δουλειά τους”. Μέχρι να ξημερώσει η μέρα που θα είναι αλλόφρονες γιατί κανείς δεν τους υποστήριξε επειδή έχασαν την δουλειά τους.

Strange Journal

Τέρμα πια τα παλικάρια

Κάποτε σ’ ένα χωριό εδώ κοντά, εμφανίστηκε ένα τέρας, ένα θερίο και πήγε και κατοίκησε μέσα στο χωριοπήγαδο, εκεί που κόρες λυγερές με τα σταμνιά τους κάθε μέρα παίρνανε νερό κι αγόρια σαν τα κρύα τα νερά κλέβανε πότε πότε τα κορίτσια.

Ήτανε το νερό η ζωή και το ξερε αυτό το θερίο. Γι αυτό πήγε και κατοίκησε μες στο πηγάδι, σου λέει άμα ορίζω το νερό, ορίζω τους ανθρώπους, όλα δικά μου θα ‘ναι με μιας, ό,τι ζητώ και ρέγομαι θα μου το προσφέρουν

Και πράγματι έτσι έγινε. Μια μέρα από κείνες στέρεψε το πηγάδι. Πανικός έπεσε στο χωριό, η έλλειψη ρευστότητος όλους τους τρόμαξε, δεν ξέρανε τι να πούνε και τι να κάνουνε, πού να την αποδώσουνε τέτοια κακοτυχία.

Μαζευτήκανε οι προύχοντες πάνω από το πηγάδι και βάλανε τα δυνατά τους να σκεφτούνε κάποια αιτία και κάποια λύση για το πρόβλημα. Φωνάξανε και τους γερόντους, τότες τους εκτιμούσανε ακόμα τους γερόντους, δεν τους θωρούσανε σαν ναυάγια και ρετάλια της ζωής, μα για σοφούς τους είχανε κι ακούγανε τις ορμήνειες τους

Κι απάνω λοιπόν στην περίσκεψη, να σου και πετάγεται το θεριό μέσα από το πηγάδι. Τρία κεφάλια είχε και τρία στόματα, εγώ βαστώ το νερό, τους είπε με το ένα του το στόμα, και γουρλώσανε τα μάτια τους. Για να το αφήνω να τρέχει και να μπορείτε να το πάρετε, θα μου ρίχνετε μες στο πηγάδι ένα παλικάρι ή μια κοπελιά όποτε το ζητήσω, είπε μετά με το άλλο του το στόμα. Μόλις στερεύει το νερό θα ξέρετε πως θέλω το μερδικό μου από σας για να το ξαναφήσω, έκλεισε ό,τι είχε να πει με το τρίτο του το στόμα και ξαναχάθηκε στου πηγαδιού τον πάτο.

Είδανε κι αποείδανε οι προύχοντες και οι γερόντοι οι σοφοί, κι αποφασίσανε να θυσιάσουνε στην αρχή καμπόσους νιούς και κοπελιές ίσαμε να δούνε με τι τρόπο θα μπορέσουνε να κάμουνε ζάφτι το θεριό. Για το καλό του χωριού ρίχνανε στο πηγάδι κάθε μήνα κι ένα από τα παιδιά τους, να χορταίνει το θεριό, να αφήνει το νερό τους

Μέχρι που ένα παλικάρι μετά από καιρό, το νίκησε το θεριό, το κάρφωσε με το δόρυ του και έτσι όπως το σήκωνε ψηλά κρεμάστηκε αυτό από τα κλαριά του πλάτανου κι απόμεινε ξεκοιλιασμένο εκεί απάνω. Ήρθανε τότες όλοι οι χωριανοί από κάτω και το είδανε, πιάσανε τότε τον χορό, φωνάξανε τα όργανα και κάνανε πανηγύρι, το οποίο βάστηξε για χρόνια κι ακόμα θα βαστούσε αν δεν εμφανιζότανε ένα άλλο θεριό κι αυτό με τρία κεφάλια.

Κάποτε ήτανε το νερό η ζωή. Και τώρα είναι. Αλλά οι καταναλωτές νομίζουν ότι είναι το χρήμα. Και η έλλειψη ρευστότητας αφορά το χρήμα πλέον κι όχι το νερό. Και το θεριό είναι παρόν ξανά. Και ζητά πάλι θυσίες καταναλωτών για να αφήνει το χρήμα να ρέει. Όλα ίδια με το παραμύθι μας ως εδώ.

Μόνο το παλικάρι που ξεκοίλιασε το θεριό και ξανάδωσε ζωή στο χωριό, μονάχα αυτό μας λείπει. Διότι η μετάλλαξη του ανθρώπου σε καταναλωτή, αφάνισε και την παλικαριά, το τσαγανό, αφάνισε την ψυχή κι έκαμε τους ανθρώπους γυαλιστερούς και άψυχους. Τέρμα πια τα παλικάρια.

Γιάννης Μακριδάκης 

Ο Κατσέλης, η ΕΡΤ κι ένας φίλος μου

Αργά χτες το βράδυ, μου τηλεφωνεί ένας φίλος. «Έκλεισε ο Κατσέλης» μου λέει, «800 εργαζόμενοι στον δρόμο». Δεν το ήξερα. Είχα επιστρέψει πριν από λίγο.Έλειπα για ώρες και δεν είχα διαβάσει τις ειδήσεις. «Για την ΕΡΤ, όμως, το ήξερες» μου κάνει, «και ξεσηκώθηκαν όλοι».

Ενώ μιλάμε στο τηλέφωνο, μπαίνω στο Διαδίκτυο και διαβάζω την είδηση για το λουκέτο στην εταιρεία Κατσέλης.

Η εταιρεία είχε προβλήματα ρευστότητας, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και κατέθεσε αίτηση πτώχευσης. Αλλού διαβάζω για 480 εργαζόμενους, αλλού για 540, και αλλού για 1.000 μαζί με τους συνεργάτες.

Επειδή κατοικώ στην Αθήνα, η είδηση με στενοχωρεί αλλά δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Μετά από χρόνια με τα χιλιάδες λουκέτα να πέφτουν βροχή γύρω μου, με τους μισούς φίλους μου άνεργους -και με πάνω από τα μισά μαγαζιά της γειτονιάς μου άδεια πια- τι εντύπωση να μου κάνει; Όλα αναμενόμενα μου φαίνονται. Είδηση είναι να ανοίξει μια επιχείρηση, όχι να κλείσει.

Ο φίλος μου -που δεν μένει στην Αθήνα- επιμένει για την συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και τη μη συμπαράσταση στους εργαζόμενους του Κατσέλη.

Του λέω πως έχω βαρεθεί να συμπαραστέκομαι σε απολυμένους -χωρίς κανένα αποτέλεσμα- και του λέω ακόμα πως δεν μπορούσα να συμπαρασταθώ σε κάποιους που λίγα λεπτά πριν δεν ήξερα ότι έχουν χάσει τη δουλειά τους.

Θέλω να του πω -αλλά δεν του το λέω- πως δεν τον πειράζει η μη συμπαράσταση στους απολυμένους του Κατσέλη αλλά η συμπαράσταση στους απολυμένους της ΕΡΤ.

Δηλαδή, αυτός δεν συμπαραστέκεται σε κανέναν. Ούτε στους απολυμένους του Κατσέλη, ούτε στους απολυμένους της ΕΡΤ. Απλά, γκρινιάζει σε εμένα στο τηλέφωνο.

Αν θέλεις να συμπαρασταθείς σε κάποιους απολυμένους, κάνε το. Βγες στον δρόμο μαζί τους. Εγώ, πάντως, βγήκα. Χωρίς αποτέλεσμα, αλλά βγήκα. Αν είχαν βγει όλοι στον δρόμο, θα υπήρχε κι αποτέλεσμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ζητούν από εσένα να διαδηλώνεις για όλους τους απολυμένους αλλά αυτοί δεν διαδηλώνουν για κανέναν.

Θυμίζω στον φίλο μου πως εγώ δεν έχω ψηφίσει τα κόμματα που είναι στην κυβέρνηση και βάζουν λουκέτα -αφού πρώτα διέλυσαν την αγορά-, ενώ αυτός το έχει κάνει. Τα έχει ψηφίσει. Οπότε, για ποιο ακριβώς πράγμα με κατηγορεί; Να κατηγορήσει τον εαυτό του.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, στην ΕΡΤ διόριζαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεν διόριζα εγώ.

Επιμένει, οπότε του λέω πως στο λουκέτο στην ΕΡΤ το θέμα είναι πως είναι αντισυνταγματικό, πως έχει βγάλει απόφαση το Συμβούλιο της Επικρατείας -που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα- και πως δεν υπάρχει προηγούμενο δημοκρατικής χώρας που να ρίχνει μαύρο στη δημόσια τηλεόραση. Το λουκέτο στην ΕΡΤ προμηνύει μαύρες εξελίξεις για την κοινωνία και την δημοκρατία.

Ο φίλος μου δεν ακούει τίποτα. Η ΕΡΤ, οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, κλπ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί μου τα λέει αυτά ο φίλος μου. Ούτε δημόσιος υπάλληλος είμαι, ούτε συμφωνώ με το να μένουν άνεργοι οι άνθρωποι – ούτε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό είναι αποτέλεσμα άσκησης συγκεκριμένων πολιτικών από συγκεκριμένους ανθρώπους.

Η κουβέντα τελειώνει, αφού συμφωνούμε πως, αν συνεχιστούν τα λουκέτα και οι απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, θα ανοίξει η πόρτα του τρελοκομείου -που μάλλον έχει ήδη ανοίξει- και θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο κακό στη χώρα.

Όλα αυτά τα έγραψα επειδή έχω αντιληφθεί πως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τρέφει μίσος για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Προσωπικά, δεν τρέφω μίσος για κανέναν αλλά, από την άλλη, ακόμα κι αν μισούσα, δεν θα μπορούσα να μισώ όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ή όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Φοβερό τσουβάλιασμα.

Υποθέτω πως η απέχθεια μέρους της κοινωνίας για τους δημοσίους υπαλλήλους οφείλεται στο ότι θεωρούνταν προνομιούχοι επειδή είχαν δουλειά βρέξει-χιονίσει και δεν τους κουνούσε κανείς από την θέση τους.

Όταν κάποιοι δούλευαν σκληρά στον ιδιωτικό τομέα, στα μάτια τους οι δημόσιοι υπάλληλοι φάνταζαν σαν ανέμελοι βολεμένοι που κάνουν τη ζωή τους. Μπορεί και να τους φθονούσαν.

Εγώ ποτέ δεν θεώρησα προνομιούχους τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε τους ζήλεψα ποτέ. Ίσως, επειδή ποτέ δεν ήθελα να γίνω δημόσιος υπάλληλος. Στα 18 μου, η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να καταφέρω να μην γίνω δημόσιος υπάλληλος.

Αυτή η «σιγουριά» του Δημοσίου -που οι περισσότεροι θεωρούν προνόμιο- εμένα μου φαίνεται σίγουρος θάνατος.

Επίσης, ποτέ δεν θα μπορούσα να γραφτώ σε κόμμα και να συναναστρέφομαι σιχαμένους πολιτευτές για να διοριστώ στο Δημόσιο. Θα ντρεπόμουν πάρα πολύ.

Αυτό που μου αρέσει στον ιδιωτικό τομέα -που κι αυτός είναι κρατικοδίαιτος σε μεγάλο βαθμό- είναι πως, αν δεν σου αρέσει, μπορείς να φύγεις. Όχι πάντα, βέβαια. Τις δυο φορές που υπέγραψα συμβόλαιο με χρονική ρήτρα -και με όλους τους όρους εναντίον μου-, ένιωσα ασφυξία.

Βέβαια, και από το Δημόσιο μπορείς να παραιτηθείς αλλά μόνο μια φίλη μου ξέρω που το έκανε, γιατί ένιωσε πως, αν έμενε λίγο ακόμα, θα πέθαινε.

Επίσης, θεωρώ πως το πρόβλημα του δημοσίου τομέα δεν είναι στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά στο πώς το Δημόσιο θα γίνει παραγωγικό. Αυτός είναι ο ρόλος του.

Τέλος πάντων, έχω την εντύπωση πως το σχέδιο των κυβερνώντων να στραφούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων -και όλοι εναντίον όλων- έχει πετύχει.

Οι από κάτω τσακώνονται και βρίζονται, και οι από πάνω τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.

Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα μόνο όταν χτυπήσει την δική τους πόρτα και τότε αρχίζουν να τσιρίζουν. Ή σιωπούν.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως η ανεργία είναι ίδια για όλους -ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους- αλλά δεν τους ακούει κανείς.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως η τεράστια ανεργία θα οδηγήσει στην κοινωνία σε εμφυλιακές καταστάσεις αλλά πάλι δεν ακούει κανείς.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως είναι επιτέλους η ώρα να ενωθούμε και να ανατρέψουμε τις πολιτικές, τα κόμματα και την οικονομική ελίτ που διέλυσαν την χώρα και τις ζωές μας αλλά μάταια.

Η ιδιωτεία κάνει πάρτι.

Η ηλιθιότητα έχει κυριαρχήσει.

Και η ηλιθιότητα πληρώνεται.

Ελπίζω να την πληρώσουν αυτοί που ακόμα και τώρα αρνούνται να καταλάβουν και συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας.

Αν και ξέρω πως δεν θα την πληρώσουν μόνο αυτοί.

Όπως δεν την πληρώνουν για την χρεοκοπία, αυτοί που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι.

(Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους απολυμένους της εταιρείας Κατσέλης, αν και μάλλον δεν θα τους φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Πάντως, εγώ Κατσέλης αγόραζα.)

(Αναρωτιέμαι πόσοι από τους απολυμένους της ΕΡΤ, του Κατσέλη και τόσων άλλων εταιρειών και επιχειρήσεων συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για το Μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο 2011 ή σε διαδηλώσεις για άλλους απολυμένους. Δεν κατηγορώ κανέναν. Αλλά υπάρχει και μια διαδικασία που λέγεται «αυτοκριτική». Και είναι πολύ χρήσιμη. Δεν μπορώ να ξεχάσω έναν δημοσιογράφο της ΕΡΤ που τον συναντούσα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ενώ πήγαινα στο Σύνταγμα. Περπατούσε ανέμελα προς την αντίθετη κατεύθυνση με τις λευκές του φόρμες. Απολάμβανε τον περίπατό του. Σήμερα είναι έξαλλος.)

(Το ποστ είναι αφιερωμένο στον καλό μου παιδικό φίλο που μου τα κάνει μπαλόνια μερικές φορές-όπως χτες από το τηλέφωνο-, αλλά τον αγαπάω.)

Pitsirikos

Ένα διάγραμμα - 10.000 λέξεις

Η εγκληματική ανοησία που χαρακτηρίζει σήμερα την οικονομία της Ευρωζώνης δεν χρειάζεται παρά ένα διάγραμμα για να εμφανιστεί σε όλο της μεγαλείο. Η μπλε γραμμή καταγράφει τον αριθμό των ανέργων κατοίκων της Ευρωζώνης από το 1999 μέχρι σήμερα. Η κόκκινη τις δημόσιες δαπάνες (σε δισ. ευρώ) για την ίδια περίοδο. 

Μέχρι το 2010 (το γενέθλιο έτος του Μνημονίου μας, το οποίο αποτέλεσε τη βάση όλων των πακέτων «διάσωσης» και «δημοσιονομικής προσαρμογής» της Ευρωζώνης), η μπλε και η κόκκινη γραμμή «χόρευαν» μαζί: Ανέβαινε η ανεργία, ανέβαιναν και οι δημόσιες δαπάνες - καθώς οι κυβερνήσεις δαπανούσαν περισσότερα σε επιδόματα ανεργίας, προγράμματα επενδύσεων κ.λπ. Κατέβαινε η ανεργία, μειώνονταν αντίστοιχα οι δημόσιες δαπάνες. Έως ότου φτάσαμε στην Κρίση του 2008 που έστειλε την ανεργία στα 16 εκατομμύρια, η Ελλάδα κατέρρευσε το 2010 και άρχισαν η λιτότητα, τα δάνεια, τα Μνημόνια. Παρατηρήστε τι συνέβη σε αυτές τις δύο γραμμές μετά το 2010 (την κάθετη μαύρη γραμμή).

Το 2010 η Ευρώπη, εν τη σοφία της, επέβαλε στον εαυτό της την ίδια λίγο-πολύ λιτότητα παντού (αλλού πιο βάναυσα και αυστηρά και αλλού πιο ήπια). Ακόμα και σε χώρες όπως η Ολλανδία. Για πρώτη φορά, σε περίοδο που η ανεργία, η μπλε γραμμή, αυξανόταν, η Ευρωζώνη άρχισε να μειώνει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες. Για πρώτη φορά ο «χορός» των δύο γραμμών σταμάτησε και οι δύο γραμμές πήραν διαζύγιο. Η κόκκινη γραμμή πήρε την κατιούσα, καθώς τα κράτη άρχισαν να μειώνουν δραστικά τις δαπάνες. Αποτέλεσμα; Η μπλε γραμμή, ο αριθμός των άνεργων της Ευρωζώνης, εκσφενδονίστηκε στα ουράνια.

Και τι προτείνουν οι σοφοί ηγέτες μας να γίνει τώρα; Να μειώσουν κι άλλο τις δημόσιες δαπάνες στο σύνολο της Ευρωζώνης! Όχι να τις μειώσουν σε ελλειμματικές χώρες και να τις αυξήσουν στις πλεονασματικές. Προς Θεού, όχι. Τις μειώνουν παντού και ταυτόχρονα! Μια ματιά στο διάγραμμα αρκεί για να δούμε, εάν το θέλουμε, ότι πρόκειται για τον θρίαμβο της ανοησίας επί της λογικής. Ότι μόνο μια θρησκόληπτη προσήλωση στις άνευ λόγου ανθρωποθυσίες μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως, εφόσον κάνουμε ό,τι μας λένε οι τιμονιέρηδες Βρυξελλών, Βερολίνου και Φραγκφούρτης (κόντρα ακόμα και στις συμβουλές του ΔΝΤ), και το εφαρμόσουμε με τον απαιτούμενο ενθουσιασμό και ταχύτητα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.

Protagon

Η συστημική αποδόμηση της λειτουργίας των ιδεών

Τα πράγματα συνήθως εξελίσσονται σε μήκος χρόνου και έτσι δεν γίνονται έγκαιρα αντιληπτά, αν κανείς κρίνει μόνον από τα αποτελέσματα παραγνωρίζοντας τα αίτια και εν τέλει τη σχέση αιτίου – αποτελέσματος που υπάρχει σε όλο το γίγνεσθαι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αιφνιδιάζονται από τα αποτελέσματα της αδράνειάς τους σχετικά με την κατανόηση των αιτίων. Ποια είναι αυτή η αποδόμηση των Ιδεών στην ανθρώπινη ζωή; Εκφράζεται με πλήθος τρόπων, όπως ενδεικτικά:

1) Το ότι συνήθως ο πολίτης (κάθε χώρας) δεν κατανοεί ότι πίσω από κάθε ελευθερία του και δικαίωμά του βρίσκεται μια μεγάλη Ιδέα, σαν θεμελιώδης παρόρμηση της ανθρώπινης φύσης, πέραν του ότι η καθιέρωση της λειτουργίας των μεγάλων ιδεών υπήρξε αποτέλεσμα συγκρούσεων από την αρχαία εποχή, που δείχνουν την μείζονα διαπάλη της οποίας αντικείμενο ήταν η εφαρμογή κάποιων προτύπων-ιδεών, ακόμη και αν δεν αναγνωριζόταν ως τέτοια. Οι ιδέες εκλαμβάνονται μόνον ως εργαλεία  για την ικανοποίηση επιθυμιών που τα καταργεί κανείς όποτε θέλει έχοντας απόλυτη εξουσία επάνω τους.

2) Η πολιτική που υπήρξε το κύριο (αλλά όχι το μόνο) πεδίο των ιδεών - πλην της θρησκείας που δέσποσε στην προηγούμενη περίοδο - ασκήθηκε με τέτοιο ανεύθυνο και ατομιστικό τρόπο που απαξιώθηκε από όλους, πολιτικούς και λαούς, γιατί και οι λαοί συμμετείχαν σε αυτό με τις πράξεις και παραλείψεις τους.

Η υλική ευημερία του δυτικού κόσμου, με το κράτος πρόνοιας και το εύκολο κέρδος που υπήρχε για πολλούς, αποτέλεσε στην πραγματικότητα μία λήθη – και φαίνεται πως εύστοχα ο Βίσμαρκ (και όχι κάποιος δημοκράτης) είχε θεμελιώσει στην πράξη το κοινωνικό κράτος με σκοπό να αποφύγει τις εξεγέρσεις. Αυτό δεν απαξιώνει το κοινωνικό κράτος, αλλά το παράδειγμα χρησιμοποιείται για να ενισχύσει την παρούσα άποψη για το πώς εξέλαβαν οι άνθρωποι το κοινωνικό κράτος: σαν να ήταν το δικαίωμά τους αδιαμφισβήτητο και πως δεν χρειαζόταν αυτοί να κάνουν τίποτε, ότι το κοινωνικό κράτος, σαν ένας θεσμός, θα λειτουργούσε στη θέση της δικής τους απουσίας, ηθικής και πρακτικής, και πως η ουσία της συλλογικότητας ήταν η εξασφάλιση των ατομικών συμφερόντων χωρίς καμμία άλλη προοπτική. Ακριβώς αυτό που προσδοκούσε ο Βίσμαρκ.

Αυτή η σχετική υλική άνεση, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, απαξίωσε τις ιδέες και την ίδια τη σκέψη ως άχρηστες, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ο μέσος άνθρωπος (αν και όχι όλοι) ήταν η υλική ευημερία και ο εφησυχασμός. Οι ιδέες - είτε το θέλουμε είτε όχι - φέρουν ένα φορτίο ηθικής παρουσίας και ευθύνης, πράγμα που αντιστρατεύεται αυτή την επιθυμία για εφησυχασμό και αδράνεια. Βέβαια οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι ιδέες είναι διανοητικά δημιουργήματα του ανθρώπου, αλλά αυτές είναι οραματικές και δεν βρίσκονται ακριβώς μέσα στην προς το παρόν επιτευγμένη εμβέλεια του ανθρώπου (ηθική, συνειδησιακή, νοητική, συναισθηματική). Μπορούμε να εικάσουμε πως βρίσκονται στις κρυμμένες δυνατότητες του μέλλοντος ως (ας μου επιτραπεί η έκφραση, μια και δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις) θεμελιώδεις παρορμήσεις του ανθρώπου ή του όντος, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και άλλες πιο ζωικές, μέσα σε μια δυσαρμονία αμφοτέρων. Γι’ αυτό ο άνθρωπος οφείλει να τις αντιμετωπίσει με κάθε σύνεση και ευπρέπεια, γιατί οι ιδέες είναι συναφείς με τον αληθινό εαυτό. Η σύνεση κατά τον Πλάτωνα ήταν η θεμελιωδέστερη αρετή, και φυσικά δεν εννοούσε με τον όρο «σύνεση» τη συμφεροντολογική επιφύλαξη.

Σήμερα όμως ξαφνικά το οικοδόμημα του κοινωνικού κράτους καταρρέει και όλοι απορούν και αγωνιούν, αλλά παρά ταύτα ακόμη περιμένουν ένα θαύμα για σωτηρία, όπου και πάλι ως σωτηρία θεωρείται η επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση και όχι μια ριζική συνειδησιακή αλλαγή που θα επαναδιευθετήσει τους στόχους της ζωής και κατά συνέπεια και το περιβάλλον.

Ακόμη όμως και η συνείδηση είναι λέξη «άγνωστη» και μισητή, γιατί θυμίζει εκείνο τον αστάθμητο, σχεδόν μεταφυσικό, παράγοντα που μπορεί να ανατινάξει την προσωπική αμεριμνησία, καθώς και τα κοινωνικά συστήματα, που όλα ευαγγελίζονται πως θα σώσουν τον άνθρωπο, χωρίς όμως αυτός να κάνει τίποτα μέσα στη συνείδησή του. Άλλοι θα σκέπτονται γι’ αυτόν, ενώ ο ίδιος θα πρέπει να κάνει μόνον πρακτικές προσπάθειες εφαρμογής και προσαρμογής. Εδώ θα λέγαμε πως είναι εύστοχη και σημαντική η αναφορά του Καντ για την ανωριμότητα του ανθρώπου και την ηθελημένη εξάρτησή του από άλλους στη σκέψη και στην πράξη. Αυτή την ανωριμότητα είχε προσδιορίσει πολύ εύστοχα ο Καντ στο έργο του «Δοκίμια» (Καντ Εμμ., Δοκίμια – 2. Απόκριση στο ερώτημα: Τι είναι Διαφωτισμός, σελ. 42 επ, μετάφραση Ε.Π. Παπανούτσου, εκδόσεις Δωδώνη, 1971). «Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Ανωριμότητα είναι η αδυναμία να μεταχειρίζεσαι το νου σου χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτή την ανωριμότητα, όταν η αιτία της βρίσκεται όχι στην ανεπάρκεια του νου, αλλά στην έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους να τον μεταχειριζόμαστε χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου…

»Οκνηρία και δειλία είναι οι αιτίες που ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων, αν και η Φύση από καιρό τους έχει ελευθερώσει από ξένη καθοδήγηση, ευχαρίστως μένουν όλη τη ζωή τους ανώριμοι και που γίνεται εύκολο σε άλλους να τους επιβληθούν…

»Για τον κάθε άνθρωπο χωριστά είναι λοιπόν δύσκολο να βγει με δική του προσπάθεια από την ανωριμότητα που του έχει ήδη γίνει φύση. Την έχει μάλιστα αγαπήσει, και πραγματικά είναι στην αρχή ανίκανος να μεταχειριστεί το δικό του νου, γιατί ποτέ δεν τον άφησαν να το δοκιμάσει αυτό. Δόγματα και φόρμουλες, αυτά τα μηχανικά εργαλεία μιας έλλογης χρήσης ή μάλλον κατάχρησης των φυσικών του χαρισμάτων, είναι αλυσίδες μιας διαρκούς ανωριμότητας…».

Τελικά η πράξη άλλα δείχνει και η συνείδηση, όχι σαν λέξη που κρύβει ανόητους συναισθηματικούς ψυχολογισμούς της καθημερινότητας, αλλά σαν λέξη που εκφράζει μια διαδικασία πραγματικής και επίπονης διαδικασίας αυτογνωσίας, θα μπει στη ζωή αναγκαστικά – αλλιώς δεν θα υπάρξει διέξοδος από τα επιδεινούμενα προβλήματα, που δεν θα είναι μόνον οικονομικά.

Αλλά το θέμα των ιδεών είναι πολύ μεγάλο και πιστεύουμε ότι θα ήταν αναγκαίο να το διαπραγματευτούν περισσότεροι του ενός άνθρωποι, γιατί σε ένα συλλογικό εγχείρημα θα έμπαιναν πολλές οπτικές που θα βοηθούσαν σε μια σύνθεση τόσο του περιεχομένου κάθε ιδέας όσο και μεταξύ διαφόρων ιδεών. Και βέβαια το θέμα και πάλι θα έμενε ανοικτό, ακόμη και για το μακρινό μέλλον. Η δε, κατά την άποψή μας, ενυπάρχουσα συστημικότητα στη φύση των ιδεών (βλέπε Το Κράτος στην «ελεύθερη» οικονομία: Κράτος όλων ή Κράτος λίγων; Β΄ΜΕΡΟΣ) δεν έχει καμμία σχέση με τα ιδεολογικά συστήματα που έχουν αναπόφευκτα μια παροδικότητα λόγω των ελλείψεών τους, επιβάλλουν έναν διαχωρισμό των ιδεών και μια οργανωτικότητα απαραίτητη μεν για εφαρμογή, αλλά αποκλείουσα την ολοκληρωμένη έκφραση του περιεχομένου των ιδεών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

3) Τι έχει αλλάξει σήμερα; Ότι η αποδόμηση συνίσταται πλέον και στη θεσμική αποδόμηση των πεδίων έκφρασης των ιδεών με πρωταρχικό το πεδίο της πολιτικής, αφού προηγήθηκε η ουσιαστική απαξίωση που της έκαναν ως πεδίου διακυβέρνησης (γιατί δεν ήταν διακυβέρνηση, αλλά ιδιοτελής διαχείριση) οι πολιτικοί και οι πολίτες.  Αυτή η θεσμική αποδόμηση του κύριου πεδίου έκφρασης των ιδεών γίνεται με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων ενδεικτικά και η μεγάλη απόσταση ή η μη συνάφεια ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους, όχι μόνον ως ένδειξη ελιτισμού των πρώτων, αλλά και ως ηθική και γνωστική ανεπάρκεια καθώς και ως έλλειψη πολιτικής βούλησης αμφοτέρων. Για τον ελιτισμό είναι σαφές το νόημα. Η ηθική ανεπάρκεια αποτελεί απόκλιση θεμελιώδη, διότι ο στόχος πια δεν είναι το πολιτικό πεδίο επί του οποίου οφείλει να υπηρετήσει και να λειτουργήσει το άτομο με καθολικά κριτήρια, αλλά ένα άλλο πεδίο ατομικών και συλλογικών συμφερόντων, και η έλλειψη πολιτικής βούλησης αποτελεί απόκλιση, επειδή αυτή δεν υπάρχει ως βούληση, όταν απουσιάζει ένα ευρύτερο όραμα για το μέλλον του ανθρώπου. Το στοιχείο της πολιτικής βούλησης κρίνεται από το στοιχείο της καθολικότητας και όχι της ατομικής ή συλλογικής επιθυμίας,  και αφ’ετέρου από το στοιχείο της διαχρονικότητας του στόχου. Και όταν απουσιάζει η πολιτική βούληση, υπάρχουν μόνον οι ατομικές και συλλογικές επιθυμίες, φόβοι, συμφέροντα, ανάγκες, όλα αλληλοσυγκρουόμενα.

Έτσι το υποκειμενικό στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης ως ζωντανού συστήματος σταδιακά κατέστρεψε τα δομικά αντικειμενικά στοιχεία του, δηλαδή τους θεσμούς (βλέπε Το μη ομολογημένο έλλειμμα της δημοκρατίας). Μόνον που δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν επόμενοι θεσμοί.

Ιωάννα Μουτσοπούλου

Μέλος της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ

TVXS

Πως να χρεοκοπήσεις μια χώρα

Κύριοι Βουλευτές,

Σας διαβιβάζω την κατωτέρω μελέτη με τις εξής παρατηρήσεις:

1. Με τις παραδοχές της μελέτης αποδεικνύεται ότι με μείωση των εξόδων του κράτους, από μείωση μισθών, συντάξεων και απολύσεις, κατά 4 δις ευρώ, δημιουργούνται στον ιδιωτικό τομέα 836.000 άνεργοι. Με μηδαμινό όφελος για το κράτος.

2. Σύμφωνα με στοιχεία του προϋπολογισμού του 2009 η δαπάνη του κράτους για μισθούς και συντάξεις ανερχόταν σε 19 δις ευρώ περίπου.

3. Ως γνωστόν οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν κατά 55% περίπου.

4. Ήτοι κατα τα ανωτέρω στοιχεία κατά 55% των 19 δις ήτοι κατά περίπου 10 δις ευρώ.

5. Η ανεργία των 836.000 που αναφέρεται στη μελέτη για μείωση μισθών και συντάξεων κατά 4 δις ευρώ, αν η μελέτη είναι ορθή, θα πρέπει να ανέλθει σε (10 : 4) Χ 835.000 = 2.090.000 άτομα

6. Σύμφωνα με στοιχεία ακόμα και της γνωστής ΕΛΣΤΑΤ, η στατιστική ανεργία σήμερα ανέρχεται σε 29% ή σε 1.320.000 ανέργους.

7. Ως γνωστόν η στατιστική ανεργία δεν περιλαμβάνει αυτούς που κάνουν έστω και ένα ημερομίσθιο το μήνα.

8. Αν οι παραδοχές της κατωτέρω μελέτης είναι ορθές, που δείχνουν να είναι, τότε η πραγματική και όχι η στατιστική ανεργία ανέρχεται σε 46%.

9. Για να ανέρχονται τότε οι άνεργοι σύμφωνα με τη μελέτη, σε ( 46% : 29%) X 1.320.000 = 2.093.000.

10. Ενώ η μελέτη προβλέπει 2.090.000.

11. Συνεπώς αν η πραγματική ανεργία ανέρχεται σε 46%, τότε η μελέτη είναι ορθή.

Η μελέτη αποδεικνύει τα τραγικά αποτελέσματα της συνεχιζόμενης εγκληματικής οικονομικής πολιτικής που μόνον στόχο έχει τη χρεωκοπία του υποθηκευμένου κράτους μας και των ιδιωτών ώστε να ξεπουληθεί η περιουσία τους

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Με όσα υποφέρουμε τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια όλοι οι Έλληνες, γίναμε ερασιτέχνες οικονομολόγοι. Επειδή όμως μέχρι τώρα δεν έχω δει καμία ανάλυση για το πώς η μείωση των μισθών και των συντάξεων (η διαβόητη εσωτερική υποτίμηση της Μέρκελ) οδηγεί στα ανωτέρω και την πτώχευση του ελληνικού κράτους και των Ελλήνων (για να κατασχεθούν ο πλούτος τους από τον Ρέσλερ) , ζητώ ζητώντας συγγνώμη από τους οικονομολόγους την επιστημονική μελέτη τους για την ανάλυση που ακολουθεί.

1. Ας υποθέσουμε ότι μια μείωση των μισθών και των συντάξεων κατά 4 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, επιβάλλεται σε εφαρμογή των εντολών από την Μέρκελ, την Ολλανδία, με την αποδοχή ακόμα και του τέως καγκελλάριου Σρέντερ που μας υποσχέθηκε όπως και η Ολλανδία για να μας βοηθήσει, αν δεχτούμε τα πάντα και “αυτοκτονήσουμε”.

2. Ας υποθέσουμε επίσης ότι από το 4 δισ. ευρώ που χάνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι (οι οποίοι πλήρωναν από αυτό το ποσό των 4 δισ. ευρώ φόρους – εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των ιδίων – των παιδιών τους και των εγγόνιών τους), ένα δισεκατομμύριο θα έχανε το κράτος ως αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να καλύψουν τα ανέφερθέντα , φόρους, εισφορές κοινωνικής ασφάλισης κ.λ.π., μετά τη μείωση των αποδοχών τους (η τρίτη ή τέταρτη μείωση των μισθών και των συντάξεων, που ονομάζεται πάντα “τελευταία φορά”) και ότι 3 δισ. ευρώ θα πρέπει να αφαιρεθούν από το κυκλοφορόυν προς τις επιχειρήσεις χρήμα.

3. Οι επιχειρήσεις (που είναι ήδη σε οριακό σημείο επιβίωσης) για να αντιμετωπίσουν αυτή τη μείωση των € 3.000.000.000 του κυκλοφορούντος χρήματαος που έχουν θα πρέπει να απολύσουν αντίστοιχο αριθμό του ποσού αυτού των 3 δις ευρώ υπαλλήλους. Υποθέτοντας ένα μέσο ετήσιο μισθό των 10.000 δολαρίων θα έχουμε τότε 300.000 (τριακόσιες χιλιάδες) επιπλέον ανέργους (3,000,000,000: 10.000 = 300.000)

4. Ας υποθέσουμε επίσης ότι από την απώλεια αυτών των 3 δισ. ευρώ (των 300.000 νέων άνεργων), η οποία θα αφαιρεθεί από το κράτος και από τις επιχειρήσεις, 1 δισ. ευρώ θα χάσει το κράτος (φόροι, ασφαλιστικά ταμεία, τα επιδόματα ανεργίας, κ.λπ.) και 2 δισ. θα αφαιρεθεί από την αγορά (τις επιχειρήσεις).

5. Ως αποτέλεσμα θα έχουμε απολύσεις από εταιρείες που αντιστοιχούν σε 2 δις ευρώ ή με μέσο ετήσιο μισθό των 10.000 € θα έχουμε άλλες 200.000 απολύσεις.

6. Συνολικά μέχρι στιγμής, 300.000 + 200.000 = 500.000 απολύσεις.

7. Ας υποθέσουμε και πάλι ότι από την ανωτέρω απώλεια των 2 δις ευρώ που αντιστοιχούν στους 200.000 νέους ανέργους, το κράτος θα στερήθεί 0,67 δις ευρώ (το ένα τρίτο από τα 2 δισ. ευρώ) και η αγορά ( επιχειρήσει το υπόλοιπο ποσό ίσο περίπου 1,4 δις ευρώ.

8. Με μέσο ετήσιο μισθό 10.000, θα έχουμε τότε 140.000 νέους άνεργους Έλληνες (1,400,000,000: 10.000 = 140, 000) και συνολικές απολύσεις 500.000 + 140.000 = 640.000 ανέργους.

9. Ας υποθέσουμε και πάλι ότι από το 1,4 δισεκατομμύρια απώλεια εισοδήματος των 140.000 νέων ανέργων, το κράτος χάνει περίπου 0,46 δισ. ευρώ και το υπόλοιπο των 0,93 δισεκ. ευρώ, είναι η απώλεια σε κυκλοφορούν χρήμα της αγοράς (επιχειρήσεων).

10. Τότε θα έχουμε επιπλέον απολύσεις ισοδύναμες των ο,03 δις ευρώ που αντιστοιχούν (με μέσο ετήσιο μισθό 10.000 ευρώ) σε 93.000 νέες απολύσεις και συνολικά 640.000 + 93.00 = 733.000 Έλληνες θα χάσουν τη δουλειά τους

11. Ας υποθέσουμε πάλιν ότι από την απώλεια των 0,93 δις ευρώ του χαμένου εισοδήματος των 93.000 Ελλήνων νέων ανέργων, το κράτος θα χάσει 0.31δις ευρώ και η αγορά (οι επιχειρήσεις) 0.62 δις ευρώ, που αντιστοιχεί σε 62.000 νέες απολύσεις με συνολικό μέχρι τώρα αριθμό απολύσεων 733.000 + 62.000 = 795.000.

12. Ας υποθέσουμε επίσης ότι από την απώλεια του εισοδήματος των 0.62δις ευρώ των νέων 62.000 Ελλήνων ανέργων, το ένα τρίτο ίσο με 206.000.000 δις ευρώ αφαιρείται από το κράτος και ότι τα δύο τρίτα, δηλαδή τα 414.000.000 ευρώ ότι αφαιρούνται από την αγορά (τις επιχειρήσεις). Τότε, με ένα μέσο ετήσιο μισθό των 10.000 € θα έχουμε 41.000 νές απολύσεις, και συνολικό αριθμό απολύσεων νίσο με 795.000 + 41.000 = 836.000 άνεργους Έλληνες

13. Υποθέτοντας τώρα το κλείσιμο του φαύλου αυτού κύκλου της Μέρκρλ (στην πραγματικότητα συνεχίζει), τότε η μείωση των μισθών και των συντάξεων κατά 4δις ευρώ έχει ως αποτέλεσμα.:

α) Την απώλεια κρατικών εσόδων ισων με: 1 δις + 1 δις + 0.67 + 0.46 + 0.31 + 0.206 = 3,646 δις ευρώ

β) Και τη δημιουργία 836.000 χιλιάδων νέων Ελλήνων ανέργων.

Αν τα ανωτέρω είναι σωστά, όπως φαίνεται να είναι, το ελληνικό προτεκτοράτο για να κερδίσει 354.000.000 ευρώ (4000000000 – 3646000000 = 354.000.000) από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων κατά € 4 δις ευρώ δημιουργεί περίπου 836.000 άνεργους Έλληνες, καταστρέφοντας αυτό το λαό και την ελληνική οικονομία.

Αν συνεχίσαμε τις αναλύσεις μας, θα διαπιστώναμε ότι κερδίζει το “0″ ευρώ, δημιουργώντας 836.000 άνεργοι Έλληνες.

Βλακεία ή στόχος;;

Είναι επίσης γνωστό ότι στην Αμερική μετά τη μεγάλη προπολεμική κρίση η τότε κυβέρνηση που ανέλαβε μετά, πλήρωνε ανθρώπους για να κάνουν δουλειές άχρηστες (σπάσιμο πέτρων αν δεν κάνω λάθος κτλ), προκειμένου και να εργάζονται οι άνθρωποι και να αυξάνει το κυκλοφορούν χρήμα στην αγορά.

Με αφορμή τις υπεσχημένες απολύσεις στο δημόσιο (ΕΡΤ κτλ) παρακαλούνται οι οικονομολόγοι του Φόρουμ μας να ελέγξουν την κατωτέρω ερασιτεχνική μου μελέτη. Όπου αποδεικνύεται συγκεκριμένα, ότι μείωση μισθών και συντάξεων και απολύσεις του δημοσίου, αντίστοιχες ποσού ίσου με 4 δις ευρώ δημιουργεί χωρίς σχεδόν κανένα κέρδος για το κράτος, 836.000 ανέργους.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Η αγγλική έκδοση του κειμένου How to bankrupt a country …. (21.08.2012)

πηγή

RAMNOUSIA