ΕΡΤ

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Αποκλειστικό: «Ειδικό Σταθμό Καταμέτρησης Διαδηλωτών» δημιουργεί η κυβέρνηση


Με κοινή απόφαση των υπουργών ΠΡΟΠΟ, ΠΕΧΩΔΕ και Εργασίας θα δημιουργηθεί εντός τριμήνου «Ειδικός Σταθμός Καταμέτρησης Διαδηλωτών» στην θέση Χαυτεία με σκοπό τον ακριβή έλεγχο του αριθμού των διαδηλωτών που στο εξής θα χρησιμοποιούν το οδόστρωμα μεταξύ της Πλατείας Ομονοίας και της Πλατείας Συντάγματος.

Ο Ε.Σ.ΚΑ.Δ. θα στελεχωθεί από ειδικό Σώμα Καταμετρητών οι οποίοι θα στοιχίζουν σε πεντάδες τους αιτούντες άδεια διαδήλωσης και σε περίπτωση συμπλήρωσης του απαιτούμενου αριθμού θα εφοδιάζουν τους διαδηλωτές με Άδεια Πορείας η οποία θα φέρει την σφραγίδα της υπηρεσίας, αριθμό πρωτοκόλλου και εγκεκριμένο ISO

Σύμφωνα με τον υπουργείο Εργασίας η σύσταση του συγκεκριμένου Σώματος θα δημιουργήσει 120 νέες θέσεις εργασίας στα πλαίσια των κυβερνητικών δεσμεύσεων για...την καταπολέμηση του φαινομένου. Με την συνδρομή ανδρών της ΕΛ.ΑΣ. οι καταμετρητές θα έχουν το δικαίωμα να κατάσχουν από τους υποψήφιους διαδηλωτές ενδύματα και αντικείμενα που κρίνονται επικίνδυνα για την δημόσια τάξη και εμποδίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στο δικαίωμα χρήσης ειδικών ουσιών. 

Επιπλέον θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει η απευθείας ανάθεση από το ΥΠΕΧΩΔΕ σε έμπειρη κατασκευαστική κοινοπραξία και η κατασκευή 18 σταθμών διοδίων κατά μήκος της οδού Σταδίου. Στους σταθμούς αυτούς οι έχοντες άδεια διαδήλωσης θα καταβάλουν το αντίτιμο των 0.80 ευρώ ανά σταθμό, χρήματα τα οποία σύμφωνα με την Κοινή Υπουργική Απόφαση θα ενισχύουν το Ειδικό Ταμείο Αλληλεγγύης Πληγέντων Εμποροβιοτεχνών ως ανταποδοτικό τέλος στην οικονομική ζημία που προκαλούν με τις διαδηλώσεις. 

Το έργο της κατασκευής των σταθμών διοδίων θα χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ και σύμφωνα με την κυβέρνηση αναμένεται να δημιουργήσει άλλες 80 νέες θέσεις εργασίας.

Ειδική μνεία γίνεται όμως και στους διαδηλωτές που καταμετρούνται έως 199, καθώς μετά από πρόταση της ΔΗΜΑΡ, αυτοί θα επιβιβάζονται σε ειδικά ανοικτά λεωφορεία από την οροφή των οποίων θα μπορούν να φωνάζουν κοσμίως τα συνθήματά τους κατά την διάρκεια 45λεπτης διαδρομής στο τρίγωνο (Κωνσταντινουπόλεως - Ιεράς Οδού - Πειραιώς). Για την συγκεκριμένη διαδρομή μετά από πρόταση του κ. Χατζησωκράτη θα ισχύουν οι κάρτες απεριορίστων διαδρομών του ΟΑΣΑ. Από πλευράς ΠΑΣΟΚ κατατέθηκε η πρόταση να εξαιρεθούν από το όριο των «200» οι διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αφού παραδοσιακά οι συμμετοχές τους κυμαίνονται μεταξύ 75-80 ατόμων, σε ένδειξη σεβασμού στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το «αποκλειστικό ρεπορτάζ» του Πέτρου Κατσάκου σατυρίζει εύστοχα την κυβερνητική πρόθεση για περιορισμό των «μικρών» διαδηλώσεων, το νέο πρόσχημα των κυβερνώντων για την καταστολή όποιου αντιδρά στις πολιτικές των μνημονίων.

Του Πέτρου Κατσάκου

Στρατιές για μετανάστευση...

Τον δρόμο της... μετανάστευσης επιθυμεί να ακολουθήσει ένας στους δύο νέους 18 ως 24 ετών προκειμένου να βρει εργασία, ενώ το 74% της πιο παραγωγικής ηλικίας (35-44 ετών) φοβάται ότι το επόμενο διάστημα μπορεί να χάσει τη δουλειά του.

Τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν από πανελλαδική έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρεία Opinion Poll για λογαριασμό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σύμφωνα με την έρευνα η οποία διεξήχθη σε δείγμα 1011 ατόμων από τις 22 Μαΐου ως 24 Μαΐου φαίνεται ότι πιο ανασφαλείς ανάμεσα στα δύο φύλα στο ενδεχόμενο να χάσουν τη δουλειά τους εμφανίζονται οι γυναίκες (62,07% έναντι 58,73% των ανδρών). 

Ο μέσος όρος στο συνολικό δείγμα φτάνει το 60,33%, ενώ το υψηλότερο ποσοστό εμφανίζεται στην ηλικιακή ομάδα 35-44 (74,36%). Αρκετά χαμηλότερα είναι τα ποσοστά στις ηλικίες 18-24 (50%) και 25-34 (47,62%). Στις ηλικίες από 45 και πάνω η ανησυχία για μια ενδεχόμενη απόλυση φτάνει ακόμη και το 61,54%.


Αξίζει να αναφερθεί ότι πιο ασφαλείς αισθάνονται όσοι έχουν στοιχειώδες επίπεδο εκπαίδευσης συγκριτικά με αυτούς που έχουν μέση ή ανώτερη μόρφωση. Ετσι, σχεδόν 6 στους 10 με στοιχειώδη εκπαίδευση εκτιμούν ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, ποσοστό το οποίο μειώνονται δραματικά για όσους έχουν μέση εκπαίδευση καθώς φτάνει μόλις το 18,37%. Το 42% των ερωτηθέντων με ανώτερες σπουδές τονίζει ότι δεν φοβάται για το ενδεχόμενο να χάσει τη δουλειά του. 

Κατά τα λοιπά, το 21,93% που συμμετείχε στην έρευνα απάντησε ότι σκέφτεται να αναζητήσει εργασία σε κάποια άλλη χώρα. Ωστόσο, το ποσοστό εκτινάσσεται στην ηλικιακή ομάδα 18-24 όπου καταγράφονται και τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας με τις θετικές απαντήσεις να φτάνουν το 52,63%. Αρκετά υψηλό είναι το ποσοστό (38,18%) και για τις ηλικίες μεταξύ 35-44. 

Επισημαίνεται ότι 1 στους 4 ερωτηθέντες με μέση ή ανώτερη μόρφωση εμφανίζεται θετικός να μεταναστεύσει προκειμένου να βρει εργασία, ποσοστό το οποίο πέφτει μόλις στο 5% για όσους έχουν στοιχειώδη εκπαίδευση. Αναφορικά με την επαγγελματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται όσοι συμμετείχαν στην έρευνα, το 18,94% δηλώνει ότι αναζητά εργασία, το6,98% αναφέρει πως εργάζεται ευκαιριακά όπου τύχει, το 3,32% απασχολείται προσωρινά με σύμβαση. Μόλις το 29,9% τονίζει πως εργάζεται με μόνιμη απασχόληση, ενώ πολύ υψηλό ποσοστό (36,54%) δεν απάντησε.

ΠΗΓΗ: Εθνος


Πρόκειται για μία από τις σοβαρότερες συνέπειες αυτής της πολιτικής. Τεράστιο κύμα μετανάστευσης είναι ήδη σε εξέλιξη και θα συνεχίσει να είναι τα επόμενα χρόνια. Πρόκειται κυρίως για εργατικό δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης ή μορφωτικού επιπέδου, κι ας μη γελιόμαστε, η μετανάστευση δεν είναι μία προσωρινή κατάσταση. Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι μόνιμη μετοίκηση σε άλλη χώρα.

Αν αυτό είναι πατριωτική πολιτική ... ας μου εξηγήσει κάποιος ποια πολιτική δεν είναι πατριωτική, πριν χάσουμε εντελώς την επαφή μας με τις έννοιες της Ελληνικής γλώσσας!


Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Η «μικρή διαδήλωση» του... Γρηγόρη Λαμπράκη!

«Μπαίνει "φρένο" στην ομηρία της πόλης από μικρές διαδηλώσεις» (!), πανηγύριζε χτες από την πρώτη σελίδα της η «Καθημερινή».

Αφορμή το γεγονός ότι ο κ. Δένδιας είναι «αποφασισμένος» - σύμφωνα με την εφημερίδα - να βάλει τέλος στο «φαινόμενο του καθημερινού αποκλεισμού του κέντρου από πορείες ολιγάριθμων διαδηλωτών».
.
Ο ενθουσιασμός της «Καθημερινής» είναι λογικός. Καταρχήν διότι όχι μόνο έχουμε έναν άνθρωπο, τον Δένδια, που θα βάλει τέλος στις «μικρές διαδηλώσεις», αλλά που και ξέρει να ξεχωρίζει ποιες είναι οι «μικρές διαδηλώσεις» και ποιες είναι οι «μεγάλες διαδηλώσεις».

Απόδειξη ότι ξέρει να ξεχωρίζει τι είναι «πογκρόμ» και στρατόπεδα συγκέντρωσης και τι είναι «Ξένιος Ζεύς»... 

Ξέρει να ξεχωρίζει τι είναι «προστασία του πολίτη» και τι είναι «προστασία του βιομηχάνου Μάνεση», υπέρ του οποίου έστειλε τα ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία»... 

*

Φυσικά στην περίπτωση Δένδια, αλλά και συνολικά στην περίπτωση των τριών κυβερνητικών εταίρων, το θέμα δεν είναι οι «μικρές» διαδηλώσεις. Το θέμα είναι οι διαδηλώσεις, γενικώς. Μικρές, μεσαίες και μεγάλες

Το θέμα είναι το δικαίωμα του εργαζόμενου, του άνεργου, του καταπιεσμένου, να διαμαρτύρεται ενάντια σε όσα και σε όσους τον εξαθλιώνουν. Αυτό θέλει να καταστείλει η κυβέρνηση και ο υπουργός Δένδιας.
.
Και για το λόγο αυτό, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης που κρατάει χρόνια, της προσπάθειάς τους δηλαδή να επιβάλουν ένα νομοθετικό έκτρωμα που θα κρατά τους ανθρώπους όχι μόνο «όμηρους», αλλά και «μουγκούς» στη δυστυχία, οι φίλοι του κ. Δένδια επαναφέρουν τη γελοία θεωρία

(σ.σ.: ποτέ ο αντιδημοκρατικός οίστρος δεν έπαψε να είναι συγγενής με τον κατήφορο της γελοιότητας) ότι «οι πορείες νεκρώνουν την αγορά»...

*

Χωρίς περιττές «καθωσπρέπειες» τους ρωτάμε: 
Πόσο γελοίοι είστε κύριοι; Απευθυνόμαστε σε όλους εσάς - τους κυβερνητικούς, τους συγκυβερνητικούς, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, της γραβατωμένης γλίτσας στα ΜΜΕ - που από το πρωί μέχρι το βράδυ εκείνο που πετροβολάτε σαν «υπεύθυνο» για την κατρακύλα της εμπορικής κίνησης στην Αθήνα είναι οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις των φτωχοποιημένων, των απολυμένων και των χρεοκοπημένων.
.
Τόσο έξυπνοι, αντικειμενικοί και ειλικρινείς που είστε, κύριοι, για πείτε μας:

Αν για τη (μη) κίνηση στα εμπορικά της Αθήνας «φταίνε οι απεργίες», στο «νέκρωμα» της αγοράς σε Νέα Ιωνία, Καλλιθέα, Περιστέρι, Μαρούσι, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Λάρισα, Καβάλα, σε κάθε χωριό, πόλη και γειτονιά της Ελλάδας, που όλοι οι δρόμοι είναι ανοικτοί, που τα εμπορικά τους κέντρα είναι απολύτως προσβάσιμα στον τοπικό πληθυσμό, τι φταίει; Γελοίοι! 

*

ΥΓ: Για να δείτε πόσο «μπροστά» από άποψη δημοκρατίας μας πάει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη - Δένδια, σκεφτείτε το εξής: Πριν από 50 χρόνια ο Γρηγόρης Λαμπράκης έκανε - μόνος του - την πρώτη πορεία Ειρήνης. Μόνος του! Με βάση τα κριτήρια του κ. Δένδια, η «διαδήλωση» και η πορεία του Λαμπράκη δεν θα έπρεπε απλώς να απαγορευτεί. Ηταν τόσο «μικρή» που μήπως (λέμε: μήπως;) θα έπρεπε ακόμα και να «τουφεκιστεί»;...

Νίκος Μπογιόπουλος


Σκόρπια διαδήλωση

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Εφοπλιστή, Νίκος Δένδιας, ανακοίνωσε πως η κυβέρνηση στοχεύει στην επιβολή περιορισμών σε πορείες κάτω των 200 διαδηλωτών, ώστε να μην παρεμποδίζεται η οικονομική ζωή των πόλεων, αφού οι πολίτες θέλουν να ψωνίσουν στο κέντρο και τους εμποδίζουν οι πορείες. 

Όπως δήλωσε ο κ. Δένδιας, τα ζευγαράκια θα μπορούν να περπατούν ελεύθερα στον δρόμο, αρκεί να είναι νόμιμα.

Αντίθετοι στους περιορισμούς στις πορείες είναι οι ιδιοκτήτες των περιπτέρων και των καφέ του κέντρου της Αθήνας που έχουν γίνει ζάπλουτοι από τις διαδηλώσεις, αφού ο μέσος Έλληνας κλατάρει μετά από πορεία 500 μέτρων και ψάχνει να βρει καρέκλα, για να πλακωθεί στους φραπέδες και τα νερά.

Δεν είναι λίγοι και οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας που διαμαρτύρονται επειδή οι διαδηλώσεις έχουν αραιώσει –από την ημέρα που η χώρα μας επέστρεψε στην ανάπτυξη-, με αποτέλεσμα να μην μπαίνει ούτε διαδηλωτής στο μαγαζί τους και τα λουκέτα να πέφτουν βροχή.

Αν η πορεία έχει λιγότερους από 200 διαδηλωτές, θα είναι υποχρεωμένοι να περπατούν στο πεζοδρόμιο αλλά αυτό θα αναγκάσει τους περαστικούς που περπατούν στο πεζοδρόμιο να κατεβούν στον δρόμο, οπότε οι περαστικοί θα είναι πια παράνομοι και θα συλλαμβάνονται, εκτός αν είναι πάνω από 200, αφού, σε αυτήν την περίπτωση, θα μπορούν να ισχυριστούν πως κάνουν πορεία.

Οι περιορισμοί σε πορείες κάτω των 200 διαδηλωτών θα ευνοήσουν το λαϊκό κίνημα, την ενότητα και την αλληλεγγύη, αφού μπορεί επιτέλους οι διάφορες κοινωνικές ομάδες να ενωθούν και να διαδηλώσουν μαζί, γιατί, μέχρι τώρα, κάθε ομάδα κάνει την δική της πορεία και αποφεύγει τις υπόλοιπες, λες και έχουν λέπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε στη ανακοίνωση Δένδια για περιορισμούς στις διαδηλώσεις αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έχει προβληματίσει ακόμα το ότι, μετά από τρία χρόνια Μνημόνιο και ενώ είναι πια κόμμα στο κατώφλι της εξουσίας, δεν έχει καταφέρει να κάνει μια διαδήλωση της προκοπής αλλά δεν πειράζει, αφού η ανατροπή θα γίνει με συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα με τους νταβατζήδες της διαπλοκής –και με συνεντεύξεις στο «Έθνος»-, και με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να κωλοτρίβονται όλη μέρα στα κανάλια με τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ, που θα τα βάλει, όμως, σε μια τάξη ο Αλέξης Τσίπρας όταν γίνει πρωθυπουργός, γιατί έχει ξεκαθαρίσει στον Μπόμπολα και τον Αλαφούζο πως, εκτός από το Μνημόνιο, θα καταργήσει με έναν νόμο και την διαπλοκή.

Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει καμία σημασία ούτε το τι επιτρέπεται στις πορείες, ούτε το πόσοι άνθρωποι είναι στον δρόμο.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν μόνος του στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής της Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης αλλά συντάραξε όλον τον κόσμο• γι’ αυτό του άνοιξαν μετά το κεφάλι.

Αυτό που έχει σημασία είναι να διαδηλώσεις για κάτι περισσότερο από τον μισθουλάκο σου και τον εαυτούλη σου.

Δύσκολο, ε;
 

Η πρώτη πράξη αντίστασης


Στα τέλη Μαΐου του 1941 είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας ήταν δύο νεαροί φοιτητές, που δάκρυζαν, όπως και χιλιάδες Αθηναίοι, βλέποντας τη γερμανική σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη. Το χιτλερικό σύμβολο προκαλούσε την ελληνική υπερηφάνεια. Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει…

Το παράτολμο σχέδιο γεννήθηκε στο μυαλό τους ένα ανοιξιάτικο σούρουπο στο Ζάππειο, καθώς αντίκριζαν την Ακρόπολη και στρώθηκαν στη δουλειά για να το υλοποιήσουν. Πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβασαν ό,τι σχετικό με τον Ιερό Βράχο. Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Όταν ο Μ. Γλέζος και ο Λ. Σάντας ταπείνωσαν τη ναζιστική Γερμανία

Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Οι δύο νέοι αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ. Όπλα δεν είχαν, παρά μόνο ένα φαναράκι κι ένα μαχαίρι. Η ώρα είχε φθάσει 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης ήταν μαζεμένη στην είσοδο των Προπυλαίων και διασκέδαζε με νεαρές Ελληνίδες, που πουλούσαν τον ερωτά τους, πίνοντας μπίρες και μεθοκοπώντας.

Με άγνοια κινδύνου, πήδηξαν τα σύρματα, σύρθηκαν ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και άρχισαν να σκαρφαλώνουν από τις σκαλωσιές, που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι για τις ανασκαφές. Φθάνοντας σε απόσταση ολίγων μέτρων από τον ιστό της σημαίας δεν αντιλήφθηκαν κανένα φρουρό και με γρήγορες κινήσεις κατέβασαν από τον ιστό το μισητό σύμβολο του ναζισμού. Ήταν μία τεράστια σημαία, διαστάσεων 4x2 μ. Είχαν φθάσει πια μεσάνυχτα. Οι δύο «κομάντος» δίπλωσαν και πήραν μαζί τους τη σημαία και ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο απομακρύνθηκαν από την Ακρόπολη, χωρίς και πάλι να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς, που συνέχιζαν τη διασκέδασή τους.

Με έκπληξη η γερμανική φρουρά αντιλήφθηκε νωρίς το πρωί ότι η σβάστικα έλειπε από τον ιστό. Οι γερμανικές αρχές πανικοβλημένες διέταξαν ανακρίσεις. Μόλις στις 11 το πρωί ανάρτησαν μια νέα σημαία στον κενό ιστό.

Γλέζος και Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν, οι Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.

Η υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα, μία ενέργεια με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά τεράστια απήχηση στο ηθικό των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκαν οι δύο μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος συνελήφθη τρεις φορές από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ ο Λάκης Σάντας ξέφυγε από τους διώκτες του και κατετάγη στον ΕΛΑΣ.

ΠΗΓΗ: sansimera.gr

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε


Η εξόχως διδακτική ιστορία έχει ως εξής: Αφγανός μετανάστης –κατά δήλωσή του, 17 χρονών- επιτίθεται σε 20χρονη φοιτήτρια στην Κέρκυρα, της αρπάζει την τσάντα και την πετάει σε γκρεμό οκτώ μέτρων, με αποτέλεσμα να την τραυματίσει.

Η επίθεση του Αφγανού μετανάστη στην Ελληνίδα φοιτήτρια «δικαιώνει» όλους όσοι πιστεύουν πως οι μετανάστες είναι κακοί, οπότε αρχίζουν να την λένε σε αυτούς που πιστεύουν πως οι μετανάστες είναι καλοί, και αυτοί οι τελευταίοι σιωπούν.

Σήμερα, εμφανίζεται φωτογραφία του Αφγανού μετανάστη που δείχνει ότι έχει χτυπήσει τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό και σύμβολα νεοναζιστικών οργανώσεων, οπότε τα δεδομένα ανατρέπονται.

Ο Αφγανός μετανάστης είναι ναζιστής, οπότε κάποιοι από αυτούς που τον έβριζαν τον βλέπουν τώρα με συμπάθεια, ενώ αυτοί που βρίσκουν όλους τους μετανάστες άγιους έχουν πάθει σύγχυση.

Είναι εντελώς βλακώδες να πιστεύει κάποιος πως οι Έλληνες είναι καλοί και οι μετανάστες κακοί, ενώ το ίδιο βλακώδες είναι να πιστεύεις πως οι Έλληνες είναι κακοί και οι μετανάστες καλοί.

Η πραγματικότητα είναι κάπως πιο περίπλοκη από το «Έλληνας-ξένος» και «καλός-κακός».

Παρατηρώ πως υπάρχει –και από τα ΜΜΕ- μια διαρκής προσπάθεια να δοθεί σε εγκληματικές ενέργειες Ελλήνων και ξένων, ένα «ιδεολογικό» περίβλημα.

Στην φρικτή υπόθεση του βιασμού νεαρής Ελληνίδας από Πακιστανό μετανάστη το περασμένο καλοκαίρι στην Πάρο δόθηκαν διαστάσεις εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Επίσης, κάποιοι βλέπουν μόνο τις εγκληματικές ενέργειες των μεταναστών και κάποιοι μόνο τις εγκληματικές ενέργειες των Ελλήνων.

«Τι έχετε να πείτε τώρα για τον Πακιστανό βιαστή;», «Τι έχετε να πείτε για τον Έλληνα που βίασε 72 παιδάκια;». Αυτά γράφονται σοβαρά.

Έλληνες και ξένοι είναι άνθρωποι, και οι εγκληματικές ενέργειες είναι εγκληματικές ενέργειες. Και τις κάνουν άνθρωποι.

Βιάζουν οι άνθρωποι. Έλληνες και ξένοι. Κλέβουν οι άνθρωποι. Έλληνες και ξένοι. Σκοτώνουν οι άνθρωποι. Έλληνες και ξένοι.

Το γιατί συμβαίνουν αυτές οι εγκληματικές ενέργειες μπορούν να μας το εξηγήσουν απόλυτα οι εγκληματολόγοι. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον η εγκληματολογία γιατί έχει να κάνει με την κοινωνία και την πολιτική.

Βέβαια, οι εγκληματολόγοι δεν μιλούν με όρους «καλού-κακού» και «Έλληνα- ξένου», οπότε δεν είναι και πολλοί αυτοί που είναι πρόθυμοι να τους ακούσουν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν. Δεν θέλουν να κατανοήσουν.

Προτιμούν να μένουν με τις βεβαιότητές τους.

Ακόμα κι όταν οι βεβαιότητές τους συντρίβονται από την πραγματικότητα.

(Από αυτή την ιστορία με τον νεαρό Αφγανό μετανάστη, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον –και θα ήταν πολύ διδακτικό- να μάθουμε πώς έγινε ναζιστής. Αλλά αυτό μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί δεν θέλουμε να μάθουμε. Δεν είναι κακό να μην ξέρεις. Κακό είναι να μην θέλεις να μάθεις.)

Λεξικόν της νέας ελληνικής (πραγματικότητας)

Η στήλη σήμερα είναι στην ευχάριστη θέση να αποκαλύψει πρώτη, τις αλλαγές που προωθούνται, στα ελληνικά λεξικά, λόγω των αλλαγών που έχουν προηγηθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Ξεκινάμε με αποσπάσματα από το γράμμα Ε και σύντομα θα ακολουθήσουν συνταρακτικές αποκαλύψεις και για άλλα γράμματα.
 
Εργασία: Ευφημισμός που χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς για να περιγράψει μια ιδέα, ή μια φαντασιακή κατάσταση. Κάποτε ζούσες από αυτή. Σήμερα δεν ζεις από αυτή. Ούτε και από κάτι άλλο.

Επίορκος: Περίπου 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι παραβάτες, το λάθος των οποίων θα το πληρώσουν 22.000 δημόσιοι υπάλληλοι.

Εταιρεία: Ναός της σύγχρονης κοινωνίας και οικονομίας. Πολλές φορές συναντάται με τον προσδιορισμό «επιτυχημένη εταιρεία», κυρίως όταν ο ιδιοκτήτης της, την έχει φτιάξει με τα λεφτά όλων μας.

Εξουσία: Ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία, μια μειοψηφία, ποσοτικά και ποιοτικά, εγκαθίσταται στο σβέρκο, της πλειοψηφίας, η οποία αν και την εγκρίνει αρχικά, στην πορεία την απορρίπτει, διαλέγοντας ταυτόχρονα, μια κατά κανόνα χειρότερη κατάσταση.

Εξαιρούνται: Τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά. Τα παράξενα χείλη που με καιν σαν φωτιά.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Σύγχρονη και αναβαθμισμένη εκδοχή της Μαφίας.

Εσμός: Σύνολο ανθρώπων με καταστροφική επίδραση στην κοινωνία. Πχ. Υπουργικό συμβούλιο.

Εμετός: Ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Εφοπλιστής: Φίλος πρωθυπουργών, σπάνια δε και συνεργάτης.

Ευρώ: Πρώτο συνθετικό των λέξεων, Ευρώπη, ευρωζώνη, ευρωπαϊκός, φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, απόγνωση.

Εκσπερμάτωση: Τρία λεπτά ομιλίας του Άδωνη σε παράθυρο της τηλεόρασης.

Εκκλησία: Αγαθός άνθρωπος, με πνευματική καθυστέρηση που συνήθως πέφτει θύμα κλοπής. Συνήθης φράση, όταν πρόκειται για πρώην πρωθυπουργό Γιώργο , πχ. «μιλώντας σε αυτόν είναι σα να κλέβεις εκκλησία».

Επιμήκυνση: Αναποτελεσματική μέθοδος για αύξηση μεγέθους, πέους ή χρέους. Το ομόηχο των δυο λέξεων προκαλεί συνήθως ανεπανόρθωτα προβλήματα και στα δυο.

Ερμαφρόδιτος: Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ κάποτε και του ΣΥΡΙΖΑ τώρα.

Επιχειρηματικότητα: Διαδικασία κατά την οποία τρώγονται λεφτά αφελών και ανυποψίαστων λαών, μέσω πολυδαίδαλων μηχανισμών και πάντα στο όνομα της ανάπτυξης. Συνώνυμη της λέξης αρπαχτή.

Εγωισμός: Ψυχική νόσος  που εμφανίζεται , κυρίως σε μέλη κυβερνήσεων, υπουργούς, βουλευτές κλπ. Εκδηλώνεται, με κρίσεις «σωτηρίας της χώρας», και  εκφορά ακατάσχετης αρλουμπαρίας. 

Έρωτας: Λέξη που έχει τραγουδηθεί, από τον Γιάννη Πάριο, και άλλους Γιάννηδες. Συναντάται συνήθως στα χρόνια της χολέρας και παραμένει αγιάτρευτος.

Ευχολόγιο: Βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση εν ενεργεία ή υποψήφιου πρωθυπουργού μικρής χώρας.

Εφορία: Κτήριο που θέλουν να γκρεμίσουν οι μισοί έλληνες και να ανατινάξουν οι υπόλοιποι. Προκαλεί το αντίθετο  συναίσθημα από αυτό που ο τίτλος του επιβάλλει. Επίσης να πάει στο διάολο.

Εχθρός: Μέχρι πρότινος, ερχόταν από  το εξωτερικό. Τώρα πια έρχεται και από το εσωτερικό.  Δεν φέρνει δώρα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις φέρνει μόνο Ντόρα.

Ενεχυροδανειστήριο: Σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά και  προσφέρουν ολίγων μηνών καθυστέρηση, πριν την οριστική, κρεμάλα.

Εεειι πειρατή: Αναφορά στην Αλίκη. Αθάνατη!

Επταετία: Χρονική περίοδος 7 ετών κατά την οποία αναστέλλονται μια σειρά άρθρων του Συντάγματος και δικαιωμάτων των ανθρώπων. Την επταετία πολλές φορές την συναντούμε σε οικογενειακό μέγεθος πχ. σαραντακονταετία (Ισπανία του Φράνκο) και σε συμπυκνωμένο μέγεθος πχ. τριετία (Χούντα μνημονίων Ελλάδα)

Επίτευγμα: Κάτι άγνωστο στην οικονομική πολιτική του Στουρνάρα.

Έθνος: Κάποτε αξιοπρεπές των Ελλήνων, σήμερα η τέταρτη πέμπτη σε κυκλοφορία εφημερίδα.

Επτωχεύσαμεν: φράση που συντάσσεται με το  δυστυχώς, όταν αυτός που το λέει θέλει να γίνει δρόμος (Χαρίλαος Τρικούπης). Όταν θέλει να γίνει μονοπάτι, μιλά για ευκαιρία που μας δίνει το μνημόνιο. (Σαμαράς, Βένι, Κουβέλης κλπ)

Εξέγερση: η μόνη λύση.
 
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 16 του περιοδικού Unfollow)
 
Θύμιος Κ.

Η διχόνοια θα μας φάει


Σχεδόν έναν χρόνο μετά τις εκλογές, έχουμε την πρώτη διαφωνία της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Πάνω που η χώρα άρχισε να βαδίζει στον δρόμο της ανάπτυξης, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης βάλθηκαν να τα διαλύσουν όλα. 


Δεν είναι δυνατόν τώρα που η Ελλάδα πετάει από επιτυχία σε επιτυχία και έχει κερδίσει τον θαυμασμό της παγκόσμιας κοινότητας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να διαφωνούν.

Αντί να πανηγυρίζουν για τα επιτεύγματά τους, τους τρώει η διχόνοια.

Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν πάρει χαμπάρι πως τα κόμματά τους δεν υφίστανται πια –και οι ίδιοι είναι τελειωμένοι- οπότε προσπαθούν να κερδίσουν λίγο χρόνο και κλείνουν το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Διαφορά της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει –τα ίδια σκατά είναι όλοι- αλλά το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δίνει μια χρυσή ευκαιρία να προσποιηθούν ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης πως είναι διαφορετικοί από τον Σαμαρά.

Σε αντίθεση με την ξεκάθαρη και αυστηρή γραμμή του Μνημονίου –στην οποία συμφωνούν απόλυτα και οι τρεις και ψηφίζουν παρέα δέκα δέκα τα νομοσχέδια-, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο προσφέρεται για πολλές ερμηνείες, αφού περιέχει αφηρημένες έννοιες.

Ο ρατσισμός δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο από όλους, υπάρχουν γενοκτονίες που άλλοι παραδέχονται ως τέτοιες και άλλοι όχι, και, γενικά, υπάρχουν ένα σωρό θέματα που δίνουν την δυνατότητα στον Βενιζέλο και τον Κουβέλη να αερολογούν και να αναλύουν αιωνίως, χωρίς να λένε απολύτως τίποτα.

Φυσικά, το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι ο ρατσισμός αλλά το μεταναστευτικό, το οποίο, όμως, κανείς δεν θέλει να συζητήσει σοβαρά, γιατί, αν δοθεί πολιτική λύση στο μεταναστευτικό, αφενός θα αποδειχθεί περίτρανα πως Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είναι μια ωραιότατη στημένη παρέα, και αφετέρου η Χρυσή Αυγή –που παίζει τον ρόλο του μπαμπούλα- θα πάει στο διάολο.

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θα απομακρύνει για λίγο από τα φώτα την οικονομική καθίζηση της χώρας και θα δώσει την ευκαιρία στον Σαμαρά να κάνει τον σοβαρό δεξιό και στους Βενιζέλο και Κουβέλη να κάνουν τους ιδεολόγους αριστερούς, αν και οι τρεις είναι ακροδεξιοί, παρτάκηδες και κάλπηδες.

Θα τσιμπήσουν και αρκετοί ανεγκέφαλοι –με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ που θα σηκώσουν το θέμα – και θα υπάρξει ένας ακόμα διχασμός ανάμεσα στους πολίτες, ενώ εγώ θα κάνω τα μπάνια μου και θα τρώω παγωτά γιατί δεν τους αντέχω άλλο πια ούτε αυτούς ούτε εσάς.

Η παγίδα του Σόιμπλε

Αισιοδοξία έχει προκαλέσει η αλλαγή στάσης του υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος, ξαφνικά, επιδεικνύει ενδιαφέρον για το μέλλον των νέων της Νότιας Ευρώπης και προτείνει οικονομική βοήθεια στις χώρες του Νότου.

Είναι ολοφάνερο πως η γερμανική κυβέρνηση δεν περίμενε το οικονομικό θαύμα που συντελείται σήμερα στη χώρα μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σόιμπλε θέλει να μας προσφέρει βοήθεια τώρα που η ανεργία έπεσε στο 27%, ενώ η ανεργία στους νέους έπεσε ακόμα περισσότερο στο 64%.

Οι Γερμανοί δεν περίμεναν πως θα τα καταφέρουμε. Τρίβουν τα μάτια τους με τα επιτεύγματά μας.

Τώρα που η Ελλάδα προχωράει με γοργή ανάπτυξη, περιμένει 170 εκατομμύρια τουρίστες, διώχνει άλλα 170 εκατομμύρια τουρίστες γιατί δεν έχει πού να τους βάλει, και έχει κοιτάσματα που η αξία τους ανέρχεται σε 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια, η γερμανική κυβέρνηση κατάλαβε πως η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη οικονομικά και δεν έχει ανάγκη κανέναν.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που προσπαθούν να στήσουν στην Ελλάδα ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.

Προσπαθούν να παγιδέψουν την Ελλάδα με νέα δάνεια, για να μην αντιληφθούμε την οικονομική μας υπεροχή.

Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άλλες χώρες του Νότου πως, αν ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ελλάδας, θα προκόψουν κι αυτές.

Δεν πρέπει να ανακοπεί η πορεία της χώρας μας με νέα γερμανικά δάνεια.

Πρέπει να συνεχιστούν οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις.

Πρέπει να συνεχίσουμε τη λιτότητα. Αφού είμαστε λιτοί και λιτοδίαιτοι.

Σε ένα χρόνο, ο Σόιμπλε θα πέσει από το καροτσάκι και θα φιλάει τα πόδια του Σαμαρά, για να δώσει η Ελλάδα δάνειο στην Γερμανία.

Κι εμείς θα τους χαρίσουμε μερικά δισεκατομμύρια, γιατί –πάνω απ’ όλα- είμαστε άνθρωποι. Και ψυχάρες.

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Πρώτο τραπέζι πίστα

Μετά τον Notis, ένας ακόμη αοιδός που παρουσιαζόταν για χρόνια ως το “καλό παιδί“, έκανε δηλώσεις υπέρ της Χρυσής Αυγής. Πιο πριν υπήρχε και ο Πέτρος Γαϊτάνος. Όλοι τους είναι συμμετέχοντες στο τρελό πανηγύρι της Ελλάδας της μεταπολίτευσης. Ο καθένας έχοντας τον ρόλο του.

Βρισκόμαστε στην περίοδο που τα λεφτά τελειώνουν, οπότε οι μπουζουκλερί έχουν λιγότερο κόσμο. Ακούς βαλτούς υπερασπιστές της κουλτούρας της…παραλιακής να μιλάνε για “κρίση στην νύχτα”. Αοιδοί, που τα καψουροτράγουδά τους, αποτέλεσαν το soundtrack όλης της φούσκας, του κιτς, του δήθεν, των πολυεθνικών και του ελληναρά. Αυτής της φιγούρας που διαβάζει τα αποτελέσματα του ΠΡΟΠΟ και έχει δίπλα του γλάστρες που τα ενδιαφέροντά τους φτάνουν μέχρι τα κουτσομπολιά του μεσημεριού και το μπούστο της κάθε πρωινατζούς.

Ο κάθε Πλούταρχος και ο κάθε Σφακιανάκης για το μόνο που ενδιαφέρονται και ενδιαφέρονταν, είναι τα φράγκα που μπαίνουν στην τσέπη τους. Τώρα θέλουν κάποιον να “σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες” για να τους ξαναδώσει περισσότερα λεφτά και να έχουν εκείνοι με την σειρά τους, την δυνατότητα να γεμίζουν και πάλι τις πίστες. Αλλιώς πως θα κερδίσει ο κάθε λαϊκός τροβαδούρος το παντεσπάνι του;

Και μιας που λέω λαϊκός, αυτοί οι τύποι ποτέ δεν ήταν μέρος του λαού. Μόνο ακριβοί διασκεδαστές, που όσο οι ελληναράδες γέμιζαν τα μαγαζιά τους, δεν χρειαζόταν να κάνουν δηλώσεις. Σχεδόν τους νόμιζες ουδέτερους ή απολιτίκ. Τότε. Γιατί τώρα η αμορφωσιά και η κακογουστιά της παραλιακής και των σκυλάδικων γενικότερα, αποδείχθηκε συγκοινωνούν δοχείο με τον φασισμό. Τον φασισμό όχι μόνο της ναζιστικής συμμορίας, αλλά και τον φασισμό του χρήματος και της ομοιομορφίας.

Αμόρφωτοι, φοβικοί και έξω από την κοινωνία. Αυτοί ήταν και είναι οι τραγουδιστές της λιγδοκαψούρας. Είδωλα των μικροαστών, που όσο φορούσαν το λαμέ προσωπείο της ψευτογκλαμουριάς, είχαν την δυνατότητα να τους ραίνουν με λουλούδια, νομίζοντας πως απαλλάσσονται από τα κόμπλεξ τους.

Τώρα που οι μικροαστοί γίνονται φτωχοί, ο “λαϊκός” αοιδός, βγάζει το κουστούμι του, αφήνει το χαμόγελο που στόλιζε τις κίτρινες φυλλάδες και επανασυστήνεται σαν αυτό που ήταν πάντα. Ένα προϊόν.


Σαν σήμερα οι Ελληνίδες αποκτούν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι


Στις 28 Μαΐου 1952 ο νόμος 2159, κατοχυρώνει το δικαίωμα της γυναίκας όχι μόνο να εκλέγει, αλλά και να εκλέγεται στις Δημοτικές και Βουλευτικές εκλογές. Παρόλα αυτά, οι Ελληνίδες δεν μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές του Νοέμβρη που ακολουθεί, αφού δεν έχουν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Στις επαναληπτικές εκλογές, ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, εκλέγεται στη Θεσσαλονίκη πρώτη γυναίκα βουλευτής στην ιστορία της Ελλάδας, η Ελένη Σκούρα.


Το 1844 πραγματοποιείται η Α΄ Εθνοσυνέλευση και ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο ορίζει στο άρθρο 3 ότι « οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», ξεχνώντας παντελώς να αναφέρει τον υπόλοιπο πληθυσμό, ήτοι τις Ελληνίδες, οι οποίες είχαν μάλιστα προσφέρει ουκ ολίγα στον πόλεμο για την ανεξαρτησία από τον οθωμανικό ζυγό. Έτσι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘20 θεωρούνταν δεδομένο ότι μόνον οι άνδρες είχαν δικαίωμα να μετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες, ενώ η γυναικεία ψήφος θεωρείτο «πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».

Το 1921 ο πρωθυπουργός Γούναρης επαναφέρει στη Βουλή την πρόταση για ψήφο των γυναικών αλλά προκαλούνται βίαιες αντιδράσεις από πολλούς πολέμιους της ιδέας. Η πρόταση επιστρέφει εκ νέου το 1924 και μετά από ακόμα πέντε χρόνια διαμάχης, υπερψηφίζεται και με Προεδρικό Διάταγμα. Στις 5 Φεβρουαρίου 1930, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα (μόνο) του εκλέγειν για τις Ελληνίδες.

Δεν έλειπαν ωστόσο οι περιορισμοί, αφού το δικαίωμα ψήφου ίσχυε μόνο για τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές και αφορούσε μόνο στις εγγράμματες γυναίκες, που είχαν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας τους. Έτσι, για πρώτη φορά οι γυναίκες ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. ΟΙ προκαταλήψεις, η μη εγγραφή στους καταλόγους και ο μεγάλος αριθμός αναλφάβητων γυναικών έχει ως αποτέλεσμα να ψηφίσουν μόλις 240 – 480 κυρίες.

Η Ελληνική Βουλή ψηφίζει το νόμο 2159 στις 28 Μαΐου 1952 ο οποίος παραχωρεί ίσα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Ωστόσο δεν ασκείται το δικαίωμα στις προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου αφού δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Λίγους μήνες αργότερα, όμως, σε επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής. Πρόκειται για την Ελένη Σκούρα, του Ελληνικού Συναγερμού, η οποία μαζί με την Βιργινία Ζάννα, του Κόμματος Φιλελευθέρων, υπήρξαν οι πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.

Σε βουλευτικές εκλογές, οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 1956, οπότε η Λίνα Τσαλδάρη της ΕΡΕ και η Βάσω Θανασέκου της Δημοκρατικής Ένωσης κέρδισαν την είσοδό τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μάλιστα η Λίνα Τσαλδάρη έγινε και η πρώτη γυναίκα υπουργός, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά εξελέγη και η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος, η Μαρία Δεσύλλα στην Κέρκυρα. Πρέπει να περάσουν ακόμα δυο δεκαετίες, ώσπου το Σύνταγμα του 1975 να ορίσει επιτέλους ότι «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι».  

Η Εφημερίδα Κυριών και η Καλλιρόη Παρρέν Στον αγώνα για τη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά πράγματα της χώρας, πρωτοστάτησε το φεμινιστικό κίνημα, με πιο σημαντική φωνή έκφρασης των διεκδικήσεων αυτήν της Καλλιρρόης Παρρέν, το γένος Σιγανού. Πρόκειται για την πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που δημοσιογράφησε και εξέδιδε από το 1887 και για 31 χρόνια την «Εφημερίδα των Κυριών». Η Εφημερίδα των Κυριών διατύπωνε από τον 19ο αι. το θαρραλέο σύνθημα «Ψήφος στη Γυναίκα» παρά τα ειρωνικά, υβριστικά, και απειλητικά σχόλια εναντίον της «αναρχικής» Καλλιρρόης Παρρέν από τον Τύπο της εποχής.

Η Καλλιρόη Παρρέν, αγωνίστηκε κατά της αμάθειας και των προλήψεων, εκφράζοντας έναν υγιή φεμινισμό που ζητούσε ισοτιμία των δύο φύλων και όχι αναστροφή ρόλων. Με την βοήθεια όμως κάποιων λιγοστών υποστηρικτών της, μεταξύ των οποίων και οι Κωστής Παλαμάς και Γρηγόρης Ξενόπουλος, η Παρρέν κατόρθωσε να επιβάλει τον διεκδικητικό λόγο της και να συνεχίσει τον αγώνα της για 31 συνεχή χρόνια, διακόπτοντας μόνον όταν το 1918 εξορίστηκε για περίπου 10 μήνες στην Ύδρα λόγω των πολιτικών της φρονημάτων.

Η Καλλιρόη Παρρέν, στην οποία ο Παλαμάς είχε αφιερώσει και ένα ποίημά του («Χαίρε γυναίκα της Αθήνας, Μαρία, Ελένη, Εύα. Να η ώρα σου. Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε και ανέβα και καθώς είσαι ανάλαφρη και πια δεν είσαι σκλάβα προς τη μελλούμενη άγια γη πρωτύτερα εσύ τράβα και ετοίμασε τη νέα ζωή, μιας νέας χαράς υφάντρα και ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί τον άντρα…») εκπροσώπησε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα την Ελλάδα σε διεθνή Συνέδρια Γυναικών στο Παρίσι, το Λονδίνο και το Σικάγο (1888, 1889, 1893, 1896, 1900).

Η Καλλιρόη Παρρέν, παρόλο που πέτυχε να πείσει τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να τοποθετηθεί προσωπικά υπέρ την χορήγησης ψήφου στις γυναίκες, δεν πρόλαβε να δει την χορήγηση των ίσων εκλογικών δικαιωμάτων αφού πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 16 Ιανουαρίου 1940 στην Αθήνα. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο 1ο Νεκροταφείο, όπου πέντε δεκαετίες αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1992, έγιναν τα αποκαλυπτήρια προτομής της από τον Δήμο Αθηναίων.

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Ναόμι Κλάιν: Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η αντίσταση


H Ναόμι Κλάιν, ακτιβίστρια και συγγραφέας του διάσημου «Δόγματος του Σοκ» στο πλαίσιο επίσκεψής της στην Αθήνα παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου. Η συγγραφέας και δημοσιογράφος ανέφερε ότι υπό την επήρεια του σοκ οι χώρες που το βιώνουν χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, κάτι που όπως σχολιάζει συνέβη και στην Ελλάδα. Επεσήμανε ότι στις μέρες μας οι κυβερνήσεις έχουν γίνει οι λομπίστες των πολυεθνικών, ενώ χαρακτήρισε παράλογη την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει κάθε επικερδή επιχείρηση σε περίοδο ύφεσης, όταν είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα είναι οι χειρότερες που θα μπορούσε κάθε χώρα να πετύχει. Υπογράμμισε τέλος ότι ο ευρωπαϊκός νότος θα πρέπει να συγκροτήσει κοινό μέτωπο απέναντι στους δανειστές.

 

Σ.Κ.: Αν ξαναγράφετε το Δόγμα του Σοκ, θα είχατε ειδικό κεφάλαιο για την ελληνική περίπτωση;
 
Ν.Κ.: Θα υπήρχε ένα ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, ίσως όλο για τον ευρωπαϊκό νότο. Αλλά ο στόχος μου δεν ήταν το βιβλίο απλώς να καταγράψει την ιστορία  αλλά να γίνει ένα εργαλείο ώστε να μπορέσουμε να προβλέψουμε το επόμενο σοκ. Έτσι άλλωστε τελειώνει και το βιβλίο : «Πότε θα δούμε το επόμενο σοκ;». Έχουμε ένα οικονομικό μοντέλο που δημιουργεί από μόνο του κρίσεις .  Εάν έγραφα λοιπόν ένα βιβλίο τώρα θα ήταν για την Ελλάδα.  Η κρίση εδώ χρησιμοποιήθηκε για να λεηλατήσουν την χώρα και να καταστρέψουν τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις.
 

Σ.Κ.: Δυο παράγοντες θεωρώ ότι έχουν καθοριστικό ρόλο. Ο ένας είναι ο παράγων του φόβου. Αυτό δεν έγινε και στην Λατινική Αμερική;
 
Ν.Κ.: Ακριβώς. Είναι ο φόβος του τι θα γίνει εάν δεν πάρεις το «φάρμακο». Για αυτό χρησιμοποιούνται πάντα μεταφορές από την ιατρική. Λένε ότι διέγνωσαν στην τάδε χώρα καρκίνο. Οπότε δημιουργείται ο φόβος του τι θα γίνει, εάν ο ασθενής δεν πάρει την  χημειοθεραπεία του. Η μεταφορά, ο συμβολισμός που επιλέγεται έχει τεράστια σημασία.

Σημαντικό ρόλο, όμως, έχουν και τα ΜΜΕ. Οι πολιτικοί λένε ότι έχουν να πουν. Τα μίντια όμως διογκώνουν τον φόβο για να σωθεί υποτίθεται αυτό που είπαν ότι είναι «άρρωστο». Αυτή είναι και η μεγάλη ειρωνεία αυτής της κρίσης. Δημιουργήθηκε από τις ελίτ που τζογάραν ανεξέλεγκτα κερδοσκοπώντας, αλλά είμαστε εμείς  που πρέπει να ζήσουμε πιο ανασφαλείς ζωές.

Το βλέπουμε αυτό και στην περίπτωση της Ελλάδας: οι άνθρωποι έχουν χάσει την ασφάλειά τους, είτε είναι η εργασιακή είτε είναι η οικονομική είτε είναι η υγειονομική. Εσείς οι Έλληνες έχετε αναλάβει τις ζημιές για τα ρίσκα που πήραν κάποιοι άλλοι.Εκείνοι είναι υπεύθυνοι αλλά εμείς εμφανιζόμαστε ως ένοχοι. Και τα χειρότερα δεν έχουν περάσει.
 
Σ.Κ.: Υπήρξε η περίφημη φράση του Θ. Πάγκαλου: «Μαζί τα φάγαμε». Η συλλογική ενοχοποίηση επηρέασε πολύ την ψυχολογία των ανθρώπων.
 
Ν.Κ.: Αυτή ήταν σίγουρα η πρακτική σε αυτή την κρίση. Γιατί ο κόσμος κατάλαβε ότι για τα όσα συμβαίνουν έφταιγαν οι τραπεζίτες που ζούσαν πλουσιοπάροχες ζωές και συνεχίζουν να ζουν. Αλλαξαν το τροπάριο και είπαν ότι έφταιγαν οι φτωχοί  που ήθελαν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Όχι εκείνοι που κερδοσκοπούσαν στις ΗΠΑ με τα στεγαστικά δάνεια δημιουργώντας φούσκες και έφεραν την καταστροφή.  Αλλά μια οικογένεια Αφροαμερικάνων που ζούσε με 50.000 δολάρια τον χρόνο και τόλμησε να θέλει ένα σπιτάκι.

Είμαστε σε πόλεμο. Και σε κάθε πόλεμο υπάρχει οργή. Δικαιολογημένη οργή αφού ο κόσμος είδε να λεηλατείται ο τόπος του μπροστά στα μάτια του. Το ερώτημα είναι που θα εκφραστεί αυτή η οργή, όχι με εκδικητικό τρόπο ή σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά απέναντι σε εκείνο το σύστημα που καθιέρωσε την απληστία.

Όμως βλέπουμε ότι ακόμη και τώρα προσπαθεί το σύστημα να στρέψει την οργή στους πιο ευάλωτους. Στις ΗΠΑ είναι εκείνος που ήθελε το σπίτι. Εδώ στην Ελλάδα είναι ο μετανάστης που θέλει την δουλειά σου. Να διοχετεύσουν την οργή στους πιο ευάλωτους ώστε να την γλιτώσουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται. Η κρίση βοηθά τις ελίτ να την αξιοποιήσουν και να επωφεληθούν από αυτήν.
 
Σ.Κ.: Λέτε δηλαδή ότι η άνοδος του φασισμού ήταν αναμενόμενη;
 
Ν.Κ.: Όχι απλά αναμενόμενη. Την είχαν προβλέψει! Αυτή είναι η ιστορία της Ευρώπης. Είναι το μάθημα που θα έπρεπε να πάρουμε από τον  Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την συνθήκη ειρήνης στις Βερσαλλίες. «Η εκδικητικότητα δεν θα κάνει καλό». Η ταπείνωση της Γερμανίας λειτούργησε σαν μπούμεραγκ, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αυτό με εκνευρίζει περισσότερο: Η σχολή του Σικάγου με τις μειώσεις και τις περικοπές ενισχύει τον φασισμό – κάτι που έγινε ολοφάνερα στην Ελλάδα.

 Η ελεύθερη αγορά είναι από την φύση της υστερική γιατί ξέρει ότι στηρίζεται στην απληστία και στον φόβο. Για αυτό και για να επιβιώσουν προσπαθούν να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιες χώρες. Το ότι η Ελλάδα είπε κάποια «όχι» δημιουργεί και ένα παράδειγμα ανταρσίας! Το ότι θα αντισταθεί στην λιτότητα η Ελλάδα δεν σημαίνει ότι δεν θα εξαπλωθεί και στην Πορτογαλία – όπως και έγινε. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η επιδημία της αντίστασης.
 
Σ.Κ.: Εχετε υπ όψιν σας και τα στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων, όπως και όλων των ανθρώπων στην Νότια Ευρώπη, ότι είναι τεμπέληδες, έχουν πολλές διακοπές κλπ. Αν και στην πραγματικότητα όλα αυτά έχουν αποδειχθεί εσφαλμένα από στατιστικές μελέτες.
 
Ν.Κ.: Τα  ακούσαμε και εμείς αυτά, εναντίον της Ελλάδας. Οι άνθρωποι γενικά είναι θλιμμένοι. Είναι στην κουλτούρα μας να γκρινιάζουμε γιατί δουλεύουμε πολύ χωρίς να παίρνουμε πίσω αυτά που θέλουμε. Ίσως είναι και λίγο σαδιστικό, μας άρεσε λίγο να βλέπουμε να τιμωρούνται οι χώρες της Μεσογείου με τον ήλιο τους, τις φυσικές τους ομορφιές και ένα διαφορετικό τρόπος ζωής!

Αλλά τα στερεότυπα που επικράτησαν στις γερμανικές εφημερίδες για την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικά. Είναι ταπεινωτικό να μιλάνε για εσένα έτσι.
 
Σ.Κ.: Μαθαίνω ότι είστε κατά των ορυχείων στις Σκουριές;
 
Ν.Κ.: Ναι. Γράφω ένα νέο βιβλίο για το περιβάλλον και για την ανάγκη να το σώσουμε. Είναι δύσκολο να σκεφτείς για το περιβάλλον όταν έχεις άλλα οικονομικά προβλήματα τόσο σοβαρά. Στην Ευρώπη η περιβαλλοντική πολιτική δεν ήταν τέλεια αλλά ήταν πρωτοπόρα σε σχέση με την Κίνα ή τις ΗΠΑ μέχρι το 2009, που ξέσπασε η κρίση. Τώρα όμως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν την οικολογία στο όνομα της οικονομίας. Είναι παθογένεια να ξεχωρίζεις αυτές τις δυο έννοιες. Θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη κρίση ακόμη και οικονομική εάν πάψει να μας ενδιαφέρει το περιβάλλον. Δεν είναι μια πολυτέλεια την οποία μπορούμε να αναβάλλουμε για αργότερα.

Τώρα για τον εθνικό πλούτο της Ελλάδας,  έχουν συνηθίσει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και βλέπουν εδώ προοπτικές κέδρους. Είναι μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό. Πλέον οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν ως λομπίστες τους τις εθνικές κυβερνήσεις.
 
Σ.Κ.: Η ελληνική κυβέρνηση λέει ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα έρθουν νέοι  επενδυτές.
 
Ν.Κ.: Δεν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο ύφεσης. Είναι κανόνας αυτός. Δεν θα πετύχεις ποτέ την καλύτερη συμφωνία αλλά την χειρότερη. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την ελληνική οικονομία.  Θα βγείτε χαμένοι. Όσοι έρθουν θα επιβάλλουν τους όρους τους γιατί απλά δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση την δυνατότητα να θέσει τους δικούς της.
 
Σ.Κ.: Οι λαοί βρίσκονται σε σύγχυση όμως...
 
Ν.Κ.: Τι συμβαίνει σε ένα σοκ; Χάνεις αυτά που είχες και δεν ξέρεις που βαδίζεις. Σου αλλάζει τον αδόξαστο. Σε βγάζει από την γραμμή πλεύσης και τον προγραμματισμό σου. Όταν δημιουργηθεί αυτό το κενό έρχεται κάποιος και σου λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει. Και το ακούς γιατί δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τι είναι σωστό και τι όχι.

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα είχαμε το σοκ με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Το βασικότερο πρόβλημα δεν ήταν οι υλικές καταστροφές, αλλά ότι ο κόσμος βρέθηκε σε πλήρη σύγχιση.  Και ήρθε ο Τζωρτζ Μπους και είπε ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με την τρομοκρατία. Σε ένα πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού». Ο κόσμος το αποδέχθηκε γιατί ειχε χάσει τον προσανατολισμό του. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η μεγαλύτερη επίπτωση ενός σοκ είναι η παραχώρηση της κυριαρχίας. Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας. Παλέψατε για αυτή. Σκοτωθήκατε για αυτή. Και ξαφνικά ξυπνάτε και βλέπετε ότι δεν είστε εσείς αυτοί που έχετε τον έλεγχο αλλά κάποιος άλλος.  Αυτό δίνει τροφή και στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό, στον νεοφασισμό. Παραχωρήσατε  την κυριαρχία σας και τον έλεγχο της εξουσίας. Δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θες. Είναι επικίνδυνο και σοκαριστικό όταν το συνειδητοποιείς.
 
Σ.Κ.: Σε έναν συμβατικό πόλεμο υπάρχει πάντα η ελπίδα για το αύριο. Τώρα δεν βλέπει κανείς φως στην άκρη του τούνελ.
 
Ν.Κ.: 'Ολοι δουλεύουν και ζουν σε ανασφάλεια. Αυτό δεν σου επιτρέπει να έχεις εξουσία στον εαυτό σου. Έτσι είτε θα οδηγηθούμε στον φασισμό ή θα επιλέξουμε άλλες λύσεις, όπως η αλληλεγγύη ,η οργάνωση των ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού, των ανέργων, των εγκαταλελειμμένων γειτονιών, της ενέργειας, του νερού, της τροφής. Έτσι θα μπορούμε να ξαναγίνουμε κύριοι των εαυτών μας, να ξεπεράσουμε τον φόβο.

Υπάρχει επίσης στρατηγική για να μείνουν οι χώρες του νότου μακριά η μία από την άλλη. Γιατί, ξέρετε, οι δανειστές είναι ευάλωτοι. Εάν μαζευτούν οι οφειλέτες και παλέψουν μαζί θα κερδίσουν. Εάν οι οφειλέτες πουν ότι «δεν σας πληρώνουμε» εκείνοι έχουν πια την κρίση όχι αυτοί που χρωστάνε. Αυτό λέγεται «το καρτέλ των οφειλετών» και ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική την δεκαετία του 1980. Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως αυτό δεν έχει γίνει ακόμη στην Ε.Ε. Γιατί  καθίσατε σε ένα τραπέζι μαζί τους και  δεν συνεργάστηκαν οι χώρες του Νότου;

Θα πρέπει να γίνει αυτό και θα πρέπει να το απαιτήσουν και οι κοινωνίες. Ξέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να ξεκινήσει και από την βάση – από τα κινήματα και τις συλλογικότητες σε κάθε μια χώρα του νότου.
 
Σ.Κ.: Γράφατε κατά τις ημέρες του Occupy Wall Street ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβαινε τότε στον κόσμο. 'Ομως σήμερα το Κόμμα του τσαγιού έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ από ότι αυτά τα κινήματα. Ποια θα ήταν η σωστή πορεία για το κίνημα ώστε να καταφέρει τους στόχους του;
 
Ν.Κ.: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε το Occupy με το Κόμμα του  Τσαγιου, που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα υπάρξει ένα κίνημα τόσο μεγάλο που θα χτυπήσει την αρρώστια στην καρδιά του συστήματος των ΗΠΑ το οποίο διάβρωσαν οι εταιρίες.

 Θα πρέπει οι πολίτες να απαιτήσουν διαρθρωτικές αλλαγές ουσίας. Αλλά το σύμπτωμα της εποχής μας είναι ότι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και δεν έχουμε χώρους να βρεθούμε συλλογικά.
Αυτό συνέβη και με το κίνημα occupy, όταν το έδιωξαν από τις πλατείες. Οι ιδέες θέλουν και ένα “σπίτι”, ένα χώρο για να ζήσουν.







Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Γ@μώ την κρίση τους…μέσα…

Ώρα 15:20 και μέρα 22/05/2013   η πραγματική αυτή ιστορία διαδραματίζεται σε ενα γνωστο super market.
 
Προβληματίστηκα για το αν πρέπει να το πώ γιατί καμμιά φορά οι άνθρωποι μπερδεύουν την ανάγκη του να εξομολογηθεις κάτι και την κάνουν δήθεν προβολή του εγώ σου. Όμως σκέφτηκα να το μοιραστώ και ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του.

Βρίσκομαι λοιπον στην ουρά του ταμείου, μία βαριεστημένη κοπελίτσα είναι μπροστά από εμένα, ένας κύριος πιο μπροστά και μία ηλικιωμένη κυρία που είναι μπροστά απο την ταμία και αδειάζει το καλαθάκι της με τα λιγoστά της πράγματα.

Η γιαγιά βγάζει το πορτοφόλι της να πληρώσει και καθώς δεν βλέπει καλά αδειάζει το περιεχόμενο με τα ψιλά της πάνω στο ταμείο και ζητά απο την ταμία να τα μετρήσει. Στην ουρά μας λοιπόν υπάρχει ενας ψιλοεκνευρισμός,αφού ακούγεται να ξεφυσά η κοπελίτσα μπροστά μου,ο κυριος να αδειάζει βαριεστημένα τα πράγματα του και εγώ να αφήνω το καλαθάκι μου κάτω καθώς βλέπω πως θα αργήσουμε.

Η ταμίας μετρά τα ψιλα της γιαγιάς και της λέει πως λείπουν 1,45 ευρώ.

Η γιαγιά ψάχνει τις τσέπες της απεγνωσμένα αλλά η προσπάθεια καταλήγει άκαρπη…και στο πρόσωπο της αρχίζει και φαίνεται μια έντονη δυσαρέσκεια.

Ξαφνικά και ενώ όλοι είμαστε έτοιμοι να βαρεθούμε την ζωή μας..ακούγεται η φωνή της γιαγιάς να λέει στην ταμία :<<Τι να αφήσω κορίτσι μου?…Τι? Παίρνω φάρμακα πρέπει να πίνω γάλα,και το γιαούρτι θα το φάω απόψε για βραδυνό.Και τα κολοκυθάκια να κανω αύριο ενα μπριάμι χωρίς πατάτες…τι να αφήσω?…>>

Η ταμίας την κοιτά και δεν απαντά…και η γιαγιά μάς κοιτάει όλους με βλέμμα ντροπής,σαν να απολογείται για την καθυστέρηση της.

Και τότε με μια φωνή οργής γυρίζει στην ταμία και φωνάζει:<< Γ@μώ την κρίση τους μέσα…Δεν ήμουν πλούσια ποτέ,αλλά είχα να πάρω το γιαουρτάκι μου,είχα να φάω λίγο κρέας,αν ζούσε ο μακαρίτης ο αντρας μου και τον είχα άρρωστο τι θα τον τάιζα? Τι να κάνω? Τι να αφήσω????????? >>

Πλέον απο όλα τα ταμεία η προσοχή έχει τραβηχτεί στο δικό μας…έχουμε μείνει όλοι αποσβολωμένοι να κοιτάμε αυτη την αξιοπρέπεστατη γιαγιά να βγάζει κραυγές θυμού και απόγνωσης. Η ταμίας μας τα έχει χάσει και δέν ξέρει τι να της πεί..η κοπελίτσα μπροστά μου βγάζει το ενα ακουστικό απο τα αυτιά της που άκουγε μουσική και ο κύριος κοιτάζει την γιαγιά σαν χαμένος.

Για μερικά λεπτά όλοι έχουμε μείνει αποσβολωμένοι και παρακολουθούμε τον θυμό της γιαγιάς να γίνεται ποτάμι λέξεων…
Και σαν να με σπρώχνει κάποιος,προσπερνώ τους μπροστινούς μου παω στην ταμία και με θυμό της λέω: << Για 1,45 ευρώ την ταλαιπωρειται? >>

Έχω νευριάσει πολύ,κοιτώ την γιαγιά που μάλλον φοβήθηκε εμένα γιατί,πήγα εκεί και αναμίχθηκα.

Κάνω όπισθεν και παίρνω το κάλαθι μου,βγάζω τις μπανάνες και τις βάζω στο ταμείο και λέω στην ταμία: << Κόψε απόδειξη για αυτές και θα δώσω εγώ το 1,45 που λείπει γαμώτο….μην την παιδευεται αλλο>>

Τότε γίνεται κάτι το οποίο νομίζω πως θα το θυμάμαι και θα με συγκινεί,σαν μια στιγμή μοναδική

Ο κύριος στο ταμείο σπρώχνει τα 2 γάλατα και τα 2 γιαούρτια και ζητά απο την ταμία να κόψει απόδειξη για αυτά να τα πληρώσει και να τα δώσει στην γιαγιά μαζί με τις μπανάνες μου..

Η κοπελίτσα πίσω λέει: <<Θα το πληρώσω εγώ το 1,45 >> .

Από τα ταμεία τα διπλανά σπεύδουν άνθρωποι, με πράγματα στα χέρια και τα δίνουν στην ταμία να κόψει απόδειξη για να τα πάρει η γιαγιά.Κάποιοι που έχουν πληρώσει  έρχονται και βγάζουν απο τις τσάντες διάφορα και τα αφήνουν εκεί να τα πάρει η γιαγιά που στο μεταξύ μας κοιτά όλους σάν χαμένη με τα μάτια βουρκωμένα.

Μία κυρία έρχεται και σπρώχνει ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη της γιαγιάς,την χαιδεύει φιλικά στον ώμο και φεύγει.

Μέσα σε 5 λεπτά έχουμε γεμίσει 6 σακούλες διάφορα τρόφιμα,έχουμε πληρώσει το 1,45 και το μόνο που μένει είναι να πούμε ευχαριστώ στην γιαγιά που μας ένωσε!

Η γιαγιά μας κοιτά όλους και μάς δίνει ευχές..: << Θέλω να σας αγκαλιάσω όλους,σας ευχαριστώ,δεν είμαι ζητιάνα…δέν με φτάνει η σύνταξη μου,είμαι μόνη μου στον κόσμο…>> και αρχίζει να κλαίει.

Εγώ δεν μπορώ να με περιγράψω τώρα και δεν θέλω…Θέλω ομως να ευχαριστήσω όλους εσάς που χθές σε ενα super market,ένοιωσα πως σας ήξερα,πως υπάρχουν άνθρωποι ακόμη,πως << Γ@μώ την κρίση τους μέσα…μπορούμε να είμαστε άνθρωποι ακόμη…πάντα μπορούμε με το ελάχιστο που έχουμε να μοιραστούμε….>>

Γιαγιά σε ευχαριστώ πολύ…και δεν θα είσαι μόνη σου πλέον…Δεν φταίς εσύ για όσα περνάς…Αυτοί που φταίνε,δεν είναι και ούτε θα γίνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ!


Από την Gemini

Η ανθρωπιά αρνείται να ηττηθεί και να εγκαταλείψει την κοινωνία των ανθρώπων, πρέπει όμως να ωριμάσει ως έννοια μέσα στον καθένα μας. Δεν χρειάζεται εμείς ή οι συνάνθρωποί μας, να φτάσουν στην εξαθλίωση για να ενεργοποιηθεί ο ανθρωπισμός μας. Οφείλουμε να προλάβουμε, να προβλέψουμε, να προστατέψουμε και πάνω και πέρα απ' όλα, να αγωνιστούμε για τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και όλους τους ανθρώπους γύρω μας!

Η απάθεια δεν είναι ουδέτερη στάση, είναι ενεργός στάση που έχει σοβαρότατες συνέπειες και κουβαλάει τεράστιες ευθύνες!

Η Δυστοπία που έρχεται ... η Ουτοπία που χάνεται

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΓΩ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ.

Ο φίλος, με σοβαρό ύφος, μου πέταξε στη μούρη όλα τα ελληνικά ελαττώματα, και προσπάθησε να με πείσει πως γίνεται μεγάλος αγώνας για να γίνουμε επί τέλους "άνθρωποι" όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Και πως όλο αυτό το πατριωτικό ξύπνημα είναι μπούρδες και παιχνίδια στο μυαλό ανθρώπων  κατώτερου πνευματικού επιπέδου και μόρφωσης, ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πιο "χρήσιμο" και "ουσιώδες" να επιδείξουν από κούφια λόγια. Μου μίλησε για τη πολιτισμένη Ευρώπη, τους λαούς που έχουν συνείδηση σαν πολίτες, ευγένεια, συνέπεια, γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους και το καθήκον τους απέναντι στο κράτος και το κοινωνικό σύνολο.

Τον κοίταξα και σκέφθηκα γι΄ακόμα μια φορά πως ισχύει το κλασικό πλέον, "ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Σκέφθηκα πως αυτός ο άνθρωπος θεωρούσε πως είναι σοβαρός μ΄αυτά που έλεγε. Πολιτισμένος. Μέσα από φράσεις που περιείχαν αλήθειες όντως, είχε φθάσει στην απέναντι όχθη, της πλήρους απαξίωσης των συμπατριωτών του και της τυφλής λαγνείας ενός μοντέλου ζωής που θεωρούσε δείκτη "πολιτισμού" θεωρώντας πως για όλα φταίμε εμείς που επιμένουμε ελληνικά, αντί να αντιγράψουμε τους προοδευμένους γείτονες που.. τι? Δεν ξέρω, που είναι ας πούμε λαμπρό παράδειγμα  προς μίμηση?


Κι αναρωτιέμαι τελικά πόσα ψέμματα μπορεί να χάψει ένας άνθρωπος και μάλιστα υποτίθεται διαβασμένος. Πόσα ψέματα μπορούν να ειπωθούν για μια χώρα που σε όλη τη νεώτερη ιστορία της, υπήρξε πειραματόζωο και τόπος στοιχημάτων υπόδουλων κυβερνήσεων και ξένων κατακτητών, σε περιόδους πολέμου και σε περιόδους ειρήνης, όπου έγινε μεγάλη μάχη να αλλοιωθεί, να ξεχαστεί, να υποβιβαστεί και να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, ακριβώς ότι θα έπρεπε να μας κάνει περήφανους σαν Έλληνες, ενώ από την άλλη μεριά μας στρίμωξαν και μας σύνθλιψαν μέσα σε ξενόφερτα κουστούμια, μας ζούλισαν τα  μυαλά με ότι πιο βρώμικο και ευτελές είχε να παρουσιάσει ο περίφημος δυτικός πολιτισμός, μας κατάντησαν είτε χαζοχαρούμενα αμερικανάκια είτε ρομποτοειδή γερμανάκια, για να μας πουν σήμερα πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί επιμείναμε να παραμείνουμε Έλληνες!

Αν υπάρχει ένας λαός που κατόρθωσε έστω και μέχρι σήμερα να έχει κακή διαγωγή απέναντι σε ένα πανηλίθιο μοντέλο ζωής, ένα άψυχο κατασκεύασμα που μετράει τους ανθρώπους με νούμερα και καλώδια, είμαστε εμείς. Αρχίζω σοβαρά να πιστεύω πως όταν σταματήσει η "κακή" συμπεριφορά μας, το άξεστον των τρόπων μας και μετατραπούμε σε απόλυτα συνεπείς και εργασιομανείς πολιτισμένους, θα είναι και η τελική παράδοση, σ΄αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν όχι τώρα, εδώ και αιώνες.

Ο κύριος αυτός κατηγορούσε με σθένος, τα νέα παιδιά που είναι χλιδάνεργα, πίσω από τις κονσόλες των παιχνιδομηχανών, που ακούνε σκυλάδικα, που παρακολουθούν γλάστρες κι ανώμαλους σε ριάλιτι της συμφοράς, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το 40 από το 21, που δεν έχουν διαβάσει ποτέ ένα σοβαρό βιβλίο, που αναλώνονται σε φαστφουντάδικα, σε πολυχώρους μαζικοποιημένης διασκέδασης και έχουν σαν όνειρο ένα καλό αμάξι και μια ωραία γκόμενα, και θεωρεί πως αυτό είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ζωής. Έχει το θράσος κι αυτός και πολλοί άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του κ@λου, να στοχοποιούν συνεχώς ένα λαό, που επί δύο αιώνες τώρα (άσε το πιο παλιά εκεί είναι μεγάλη ιστορία) τον τραβολογάνε έμποροι των εθνών στα διεθνή παζάρια, του έχουν βάλει μόνιμα στο σβέρκο ένα μάτσο ξενόφερτους εφιάλτες που δουλεύουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το καλό της πατρίδας και του λαού της, που φρόντισαν η παιδεία να είναι ανύπαρκτη, η διασκέδαση να είναι με κάθε τρόπο ξενόφερτη ή σκάρτη, ο πολιτισμός να είναι εκτός οποιουδήποτε χάρτη σχεδιασμού, και με έντεχνα προγράμματα ερήμωσης της ελληνικής υπαίθρου, κατασκευή πόλεων - σκουπιδαριών, μετανάστευση, και πλήρη περιφρόνηση για την ιστορία αυτού εδώ του χώρου που λέγεται Ελλάδα.

Μετέτρεψαν μεθοδικά ένα λαό σε υπάκουο  υποχείριο κάθε ξενόφερτης ανωμαλίας, κάθε πολιτισμένης διαφθοράς, τον μετέτρεψαν σε άρρωστο καταναλωτή σκουπιδιών και πελάτη των υπουργείων, χωρίς γνώση, χωρίς μνήμη, και του ρίχνουν και μια τώρα γιατί όλα αυτά ήταν "ελληνικά φαινόμενα". Αν υπάρχει κάτι ακόμα που τους εκνευρίζει αφάνταστα είναι γιατί μετά από όλα αυτά ο Έλληνας συνεχίζει να έχει τις ιδιαιτερότητές του και μετασχημάτισε τον θεό δολοφονικό καπιταλισμό σε χωράφι για τα μέτρα του.  Ίσως οι τελευταίες ενδείξεις της ιδιαιτερότητάς μας να ήταν ο καιρός που ήμασταν λαμόγια, φοροφυγάδες, που προσπερνούσαμε στην ουρά μπροστά, που λέγαμε γαμοσταυρίδια και που πλακωνόμαστε στα καφενεία για μια παρτίδα τάβλι. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο αυτό που λέω αλλά είναι η τελευταία αντιπαράθεση που είχαμε πριν την επέλαση των cyborg τύπου τρόϊκας και όλου του παγκόσμου σιναφιού των σφουγκοκωλάριων της διεθνούς μαφίας των αγορών. Ημασταν ακόμα ανυπάκουοι και ικανοί να διακρίνουμε το καλό από το κακό και διαλέγαμε συνειδητά το κακό. Γιατί μας βόλευε, γιατί ήμασταν βιτσιόζοι, γιατί ήμασταν τα κακά παιδιά, γιατί θέλαμε να φτάσουμε πολύ ψηλά με φτερά φτιαγμένα από κερί και καήκαμε... Σήμερα είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε τι είμαστε. Δεν έχουμε την ικανότητα να είμαστε έστω λάθος. Να προκαλούμε ζημιά έτσι από βίτσιο. Να ανακατεύουμε τα πράγματα στο σπίτι από αταξία. Ακόμα κι όταν κάναμε φτηνό καμάκι στην ιστορία, τη γράφαμε ακόμα με δικά μας λόγια. Τώρα καταπίνουμε τις έτοιμες σελίδες μέχρι να  τις χωνέψουμε, να μη μείνει ίχνος. Διαγράψανε το μεράκι και το φιλότιμο, τη φαντασία και την εφευρετικότητα, το πείσμα και το νεύρο και μας άφησαν πέντε-έξι πλαστικές κάρτες στο καθένα , τη ζητιανιά, την απόγνωση, το χαζεμένο ύφος, ένα μάτσο ενοχές, κι ένα καυμό το βράδυ "τι θα απογίνουμε" την επομενη μέρα....

Εννοείται πως  τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Θα έπρεπε να μην είχαμε καταντήσει έτσι, θα έπρεπε να είχαμε βρει το δρόμο μας για να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι όμως σε πραγματικές αξίες. Να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας και την ιστορία μας και να αντλήσουμε παραδείγματα από το φωτεινό κομμάτι της παράδοσής μας. Θα έπρεπε να έχουμε διατηρήσει τους μύθους μας και τις αλήθειες μας που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε στις διάφορες φάσεις από τα βάθη των αιώνων. Να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα και να αναβαθμίσουμε την αντίληψή μας σε ένα άλλο επίπεδο. Και να μάθουμε να αγαπάμε τη πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας με πραγματικούς όρους και πραγματικές αξίες. Αλλά αυτός ο κύριος και οι ίδιοι σε φάτσα και μυαλό μ΄αυτόν απέχουν πολύ από αυτά τα όνειρα. Στο μυαλό αυτών των ηλίθιων αντιγράφων ενός ηλίθιου πολιτισμού, δεν υπάρχει περηφάνια, ούτε νοσταλγία, ούτε πάθος για αυτό που πραγματικά θα μπορούσαμε να είμαστε, υπάρχει περιφρόνηση και σιχασιά για το γεγονός πως δεν τα καταφέρνουμε να γίνουμε τόσο ηλίθιοι όσοι είναι οι ίδιοι....

Τον κοίταξα με οίκτο, και του  είπα, "εσύ ακόμα δεν έχεις καταλάβει πως το πρόβλημα δεν είναι πως μασουλάμε με λιγότερη χάρη το χάμπουργκερ από ότι τα ινδάλματά σου που συναντάς στις άχρωμες και παγωμένες πλατείες έξω από τα χρηματιστήρια της ανθρώπινης ζωής,  αλλά πως καταντήσαμε να τρώμε χάμπουργκερ, αντί για τους μυρωδάτους κεφτέδες με δυόσμο και κρεμμυδάκι της γιαγιάς μας...."

Δεν έχεις καταλάβει πως δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανάγκη να πάμε μπροστά για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους... έπρεπε απλά να γυρίσουμε πίσω και να κουβαλήσουμε στο τώρα όλα αυτά που ξεχάσαμε και που φυλάχτηκαν με αίμα, από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά από τα βάθη των αιώνων, για να συνεχίσουμε να παραμένουμε Έλληνες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από χρηματιστήρια και τράπεζες, πανεπιστήμια έπρεπε να έχει πρότυπα, και σχολεία και κέντρα έρευνας, και λαμπρούς επιστήμονες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από ηλίθιους καταναλωτές που ξοδεύουν όλη τη ζωή τους σε μαγαζιά - φυλακές για να αγοράζουν πλαστικά και βρώμικα, τη γη της είχε ανάγκη να καλλιεργήσει και να ανθίσει από άκρη σε άκρη κάθε καρπός που ευδοκιμεί σ΄αυτό το ευλογημένο χώμα. Δεν είχε ανάγκη από ξενόφερτα ριάλιτυ, γλάστρες κι ανώμαλους να μας λένε την ιστορία τους μέσα από ένα χαζοκούτι, τους φιλοσόφους μας, τους λογοτέχνες μας, τους ζωγράφους μας και τους ποιητές μας έπρεπε να βγάλουμε από το συρτάρι της ιστορίας για να γεννήσουν και τους επόμενους. Δεν είχαμε ανάγκη από πατέντες τηλεμάρκετινγκ και γκατζετάκια που σε καταντάνε άχρηστο, το πολυμήχανο Οδυσσέα έπρεπε να αναστήσουμε και να φτιάξουμε τους νέους θαλασσοπόρους μας, τους τεχνίτες μας, τους αγγελιοφόρους του πολιτισμού μας στον υπόλοιπο κόσμο.

Και μετά ξύπνησα. ..